Ό,τι δεν αρχίζει σήμερα, ποτέ δεν τελειώνει αύριο

“Ό,τι δεν αρχίζει σήμερα, ποτέ δεν τελειώνει αύριο”. Γκαίτε.

Η ιστορία του Γκαίτε, σημάδεψε την παγκόσμια λογοτεχνία. Έχοντας πραγματική αγάπη για τα ελληνικά γράμματα, ο Γκαίτε είχε φιλικούς δεσμούς με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ένας άνθρωπος του βεληνεκούς του Γκαίτε, μπορεί να μας πει πάρα πολλά που έχουν αξία. Εδώ, μιας και είπαμε για τον Καποδίστρια, μιλάμε για τον χρόνο. Κάποτε οι Ελβετοί, προκειμένου να δείξουν στον Καποδίστρια την εκτίμησή τους, του έδωσαν δώρο ένα ρολόι το οποίο είχε χαραγμένα πάνω τα εξής λόγια σαν αφιέρωση: «Από αυτούς που ξέρουν να υπολογίζουν το χρόνο, σε αυτόν που τον διαχειρίζεται σωστά». Ο Γκαίτε, μάλλον για μια τέτοια διαχείριση κάνει λόγο…

Η αρχή που έχει ήδη τελειώσει.
Αυτή είναι η αναβλητικότητα για την οποία δεν πρέπει να θυμώσεις όταν δεχθείς κριτική. Η αναβλητικότητα, συμπορεύεται με την αναποφασιστικότητα και με τον φόβο να ξεκινήσεις. Ξέρεις ότι η αρχή είναι δύσκολη και τα παρατάς, πριν ξεκινήσεις. Η αρχή, πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Η καλύτερη στιγμή για την αρχή, είναι σήμερα. Αν δεν είναι σήμερα, αρκεί να ξέρεις ότι οφείλεις να ξεκινήσεις. Το αύριο μπορεί να περιμένει, μόνο όταν ξέρει ότι έχει γίνει μια αρχή στο «χθες». Κάνε λοιπόν την αρχή σήμερα η οποία είναι η πιο κρίσιμη στιγμή. Όσο πιο καλή αρχή κάνεις, τόσο καλύτερο θα είναι το τέλος. Αν αποφεύγεις το ξεκίνημα (συνήθως αυτή η αποφυγή έχει πάντα «καλές» δικαιολογίες…) τότε έχεις καταδικάσει από την αρχή οτιδήποτε έλεγες πως θα έκανες. Από εκεί και μετά, όλα μπορούν να έχουν ένα αύριο, ένα μέλλον. Ένα χαλαρό πρόγραμμα φτιαγμένο για τους δικούς σου ρυθμούς. Έτσι, ούτε το «τώρα» θα σε αγχώνει, ούτε το «αύριο» και δε θα χρειαστείς κάποια στιγμή, να κατηγορήσεις… το «χθες»…

Τα δύο άκρα.
Σαν άνθρωποι, προσπαθούμε να βρούμε το «μέτρο». Πολλές φορές, κάνουμε λάθος καθώς το ψάχνουμε σε λάθος μέρη. Τα… μέρη αυτά, είναι συνήθως τα άκρα. Για να κάνουμε και την αυτοκριτική μας, σαν Έλληνες είμαστε ακόμη πιο επιρρεπείς σαν επισκέπτες… των άκρων. Ο ένας υποστηρίζει σε μια κουβέντα : «Μην αφήνεις τίποτε για αύριο, όλα πρέπει να γίνουν σήμερα». «Τίποτα» και «Όλα». Πολύ… σκληρός ακούγεται και ταυτόχρονα ουτοπικός. Όλα τώρα γίνονται άραγε; Σήμερα; Οι περισσότεροι που έχω ακούσει να το λένε αυτό, δεν το τηρούν. Θα σου έχει τύχει και σένα. Κάποιος άλλος, στην ίδια κουβέντα, λέει: «Και αύριο μέρα είναι…». Μόνο που αυτή η μέρα, είναι συνέχεια… αυριανή. Ο ένας έχει για θεό το «σήμερα» και ο άλλος το «αύριο». Σκληρή πειθαρχία από τη μία και πλήρης αδιαφορία από την άλλη. Άκρα είναι, τι περίμενες…;

Η γέφυρα.
Τα άκρα παύουν να έχουν πολλά να πουν όταν προσπαθήσεις να τα γεφυρώσεις. Στη γέφυρα αυτή, βρίσκεις κάτι πιο κοντινό στο «μέτρο». Δε θα ήταν ιδανικό να γεφυρώσεις τις υποχρεώσεις με τους δικούς σου ρυθμούς; Ακόμη πιο ιδανικό, θα ήταν το να μην τρέχεις τελευταία ώρα και μέρα για τα πάντα. Αγαπημένη μας εθνική συνήθεια αυτή…Ο χρόνος, εκτός από χρήμα είναι και άγχος! Ο άνθρωπος που δεν είναι της τελευταίας στιγμής, κοιτά το ρολόι του, μόνο μια φορά τη μέρα… Ίσα-ίσα για να προσανατολιστεί χρονικά. Φτάνει, όμως, να μην ακυρώνεις και μεταθέτεις χρονικά συνέχεια την αρχή!