Μην ακούς αυτούς που λένε πως ο αληθινός ο φίλος μόνο στα δύσκολα φαίνεται.Θα δεις ποιος είναι στ’ αλήθεια φίλος σου μόνο την ώρα της πολύ μεγάλης σου χαράς.
Την ώρα της ακραίας κι εκκωφαντικής σου επιτυχίας.
Είναι πολύ εύκολο να λυπηθείς απ’ την θέση του ισχυρού, του τάχα καλού να συμπονέσεις, να πιάσεις με θέρμη το χέρι του κοντινού σου αναξιοπαθούντα, αυτού που καταρρέει.
Έχεις κίνητρο να το κάνεις.
Εκείνη την στιγμή εσύ νιώθεις πιο δυνατός, δικαιωμένος, ευλογημένος.
Πάρα πολύ δύσκολο όμως είναι να χαρείς βαθιά, από καρδιάς, κι από ευγνωμοσύνη να κλάψεις με την χαρά του φίλου σου.
Πώς να αφήσει αλώβητη την «γενναιοδωρία σου» η κατάρα της συνήθειας σου να συγκρίνεις συνεχώς τον εαυτό σου με τους άλλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου