ΜΠΑΓΚΑΒΑΝΤ ΓΚΙΤΑ – «ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ: ΘΑ ΜΕ ΦΤΑΣΕΙΣ»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΧVIΙΙ (18), ΤΙΤΛΟΣ «ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ: ΘΑ ΜΕ ΦΤΑΣΕΙΣ», ΣΤΙΧΟΙ 47–48

(47) Είναι καλύτερο να εκτελέσει κάποιος το δικό του ντάρμα (καθήκον), παρά να εκτελέσει καλά αυτό ενός άλλου, ακόμα κι αν από το δικό του λείπει η αξία (είναι κάπως ατελές). Αυτός που εκτελεί το καθήκον που ορίζεται από την έμφυτη φύση του δεν μολύνεται από καμία αμαρτία.

(48) Ω Απόγονε της Κούντι (Αρτζούνα), δεν πρέπει κάποιος να εγκαταλείπει το έμφυτο καθήκον του, ακόμα κι αν έχει κάποια ατέλεια, γιατί όλα τα εγχειρήματα είναι αμαυρωμένα με ατέλειες, όπως η φωτιά από τον καπνό.
[Όπως ειπώθηκε από την αρχή, το βασίλειο που πρέπει να πάρει πίσω ο πιστός (Αρτζούνα εδώ) δεν είναι επίγειο βασίλειο, αλλά το βασίλειο της ψυχής, το οποίο σφετερίστηκε το εγώ. Πρέπει λοιπον να σκοτώσει τους εχθρούς του, δηλαδή το εγώ, ένας λυσσαλέος πόλεμος, που δεν τον θέλει, κυρίως γιατί πιστεύει ότι χωρίς το εγώ του θα χάσει κάθε απόλαυσή του. Το ερώτημά του στην αρχή ήταν «τι θα μου μείνει μετά?» (και στο επόμενο κεφάλαιο ο Θεός απαντά «στην ουσία, τα πάντα»). Ένας άλλος δισταγμός του ήταν ότι αγαπούσε το εγώ του (τους «συγγενείς του») και δεν μπορούσε να τους σκοτώσει. Γι' αυτό το πρώτο κεφάλαιο ονομάζεται Η ΑΠΟΚΑΡΔΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΤΖΟΥΝΑ και κλείνει με τον Αρτζούνα να λέει στον Θεό «ΔΕΝ θα πολεμήσω».] ΕΔΩ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Αρτζούνα ήταν, και εκ γενετής και από ικανότητα, στρατιώτης. Στο πεδίο της μάχης αποκαρδιώθηκε και πίστεψε ότι δε θα έπρεπε να πολεμήσει. Ο Σρι Κρίσνα όμως του τόνισε ότι ήταν καθήκον του να σώσει τους ευγενείς συγγενείς του από τον εισβολέα εχθρό. «Ω Αρτζούνα», είπε ο Κρίσνα, «παρόλο που το καθήκον σου να πολεμήσεις είναι κηλιδωμένο με πράξεις φόνου, είναι καλύτερο να εκτελέσεις αυτό το καθήκον παρά να αναλάβεις το ρόλο ενός μη βίαιου αγίου – κι έτσι να αφήσεις τους καλούς συγγενείς σου να καταστραφούν από τους φαύλους».
Ο θεϊκός νόμος του κάρμα, που λειτουργεί μέσω της Συμπαντικής Φύσης, απαιτεί την επακριβή ανταπόδοσή του. Όποιος φαντάζεται ότι μπορεί να ξεφύγει από τα αποτελέσματα των πράξεών του –από τις οποίες δημιουργείται κατά μεγάλο μέρος η τωρινή του φύση και οι περιστάσεις της ζωής του– προσπαθώντας να αποφύγει τα εμφανή καθήκοντά του, συμπεριφέρεται με άγνοια, δηλαδή αμαρτωλά.

Ο άνθρωπος δρα αντίθετα στο ύψιστο συμφέρον του όταν αποφεύγει τα φυσικά καθήκοντά του

Μ’ αυτόν τον τρόπο υποκύπτει σε οποιεσδήποτε λανθασμένες ροπές διαθέτει, και μάλιστα τις αυξάνει. Ο Συμπαντικός Νόμος φροντίζει ώστε τα καθήκοντα που έρχονται στον δρόμο του ανθρώπου στη φυσική πορεία της ζωής του να είναι αυτά που είναι προορισμένος να εκτελέσει, για το δικό του καλό. Επομένως δεν πρέπει να υποκύπτει στην εγωιστική προτίμηση για κάτι άλλο, όσο άριστα κι αν νομίζει ότι μπορεί να το κάνει, ούτε να εγκαταλείπει τις ευθύνες του γιατί μπορεί να είναι κάπως δυσάρεστες, αλλά να διεκπεραιώνει τα φυσικά του καθήκοντα χαρούμενα και πρόθυμα, όσο καλύτερα μπορεί. Ο άνθρωπος δρα αδαώς ενάντια στο ύψιστο συμφέρον του όταν αποφεύγει τα φυσικά καθήκοντα που ο Συμπαντικός Νόμος απαιτεί απ’ αυτόν να εκτελέσει για την έσχατη λύτρωσή του. Με την εκτέλεση των σωστών καθηκόντων που του δόθηκαν από τον θεϊκό νόμο για τη βελτίωση και την ανάπτυξή του και αφιερώνοντας αυτές τις πράξεις ως προσφορές αφοσίωσης στον Θεό, όχι μόνο μειώνει το καρμικό χρέος του, αλλά τελικά το ακυρώνει.

Πρέπει να ληφθεί υπόψη ωστόσο ότι ακόμα κι αν κάποιος προσπαθεί να εκτελεί προσεκτικά και πρόθυμα τα καθήκοντα που είναι φυσικά για τον τύπο του, η επιρροή της φύσης πάνω στις τωρινές σκέψεις και πράξεις του θα επηρεάσει ή θα «αμαυρώσει» τις προσπάθειές του. Η τελειότητα δεν ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο. Όπως ο καπνός πάει μαζί με τη φλόγα, έτσι και οι ατέλειες συνοδεύουν τις πράξεις του ανθρώπου για όσο αυτός υπόκειται στις τρίπτυχες ιδιότητες της Συμπαντικής Φύσης της οποίας οι νόμοι κυβερνούν τη δημιουργία. Εκτελώντας όμως τα καθήκοντά του όσο επιμελώς είναι δυνατόν –αφιερώνοντας την εργασία του στον Θεό, διαλογιζόμενος βαθιά για να νιώσει την καθοδηγητική παρουσία του Θεού– ο άνθρωπος τελικά συνειδητοποιεί την έμφυτη τελειότητα της ψυχής του και την ενότητά της με το άσπιλο Πνεύμα.

Υπάρχει επίσης κι ένα βαθύτερο νόημα στην πνευματική ερμηνεία αυτών των στίχων που αφορά την αλληγορική σημασία της Γκίτα που εξηγήθηκε στο κεφάλαιο Ι: Μέσα στην άμαξα του διαλογισμού που καθοδηγούταν από τον αμαξά της Συμπαντικής Συνειδητότητας, τον Κρίσνα, ο πιστός Αρτζούνα ξαφνικά αποκαρδιώθηκε. Ρώτησε την αντίληψη του Θεού μέσα του αν ήταν καλύτερο γι’ αυτόν να μη σκοτώσει με τα βέλη του αυτοελέγχου τους εχθρικούς ψυχολογικούς συγγενείς του (τα φυσικά σωματικά και νοητικά ένστικτα και τις επιθυμίες για απολαύσεις των αισθήσεων) ώστε να σώσει επίσης τους ενάρετους πιο στενούς συγγενείς του (τη διάκριση, την ηρεμία, τη θεϊκή ζωτικότητα, τη χαλιναγώγηση, την προσήλωση στην αρετή και άλλους).

Ο Αρτζούνα είπε ότι είναι «αφύσικο» να σκοτώσει τα φυσιολογικά ένστικτα του υλικού σώματος και να τα εκτοπίσει με τα υπερφυσικά ένστικτα της ψυχής. Ο Κύριος όμως αποκαλύπτει, μέσω της διαίσθησης του Αρτζούνα, ότι το αληθινό καθήκον κάποιου είναι να βρίσκεται στην ευλογημένη φύση της ψυχής, η οποία είναι πέρα από τα αναπόφευκτα καρμικά αποτελέσματα που δημιουργούνται από τις τρεις ιδιότητες, αντί να απορροφάται από το να εκτελεί επίμοχθα τα περίπλοκα καθήκοντα που επιτάσσουν οι αισθήσεις και το υλικό εγώ. (Βλ. επίσης ΙΙΙ:35.)

Άσχετα με το πόσο δύσκολο είναι για τον άνθρωπο να κάνει το ύψιστο έμφυτο καθήκον του, το οποίο είναι να εκφράζει θεϊκές ιδιότητες της ψυχής, δεν πρέπει να ενδώσει και να εγκαταλειφθεί σε εγωιστικές κακές συνήθειες και πειρασμούς των αισθήσεων.

Το ύψιστο καθήκον κάθε ανθρώπου: να εκφράζει ιδιότητες της ψυχής

Ούτε πρέπει να παρατήσει τους αγώνες του στον διαλογισμό, ακόμα κι αν φαινομενικά είναι άκαρποι. Ακόμα κι αν οι προσπάθειές του φέρουν μόνο ατελή αποτελέσματα στην αρχή, δεν πρέπει να αποθαρρυνθεί. Η επιρροή της αυταπάτης και της φύσης είναι εξαιρετικά ισχυρή και κηλιδώνει ακόμα και τις πιο γενναίες προσπάθειες του πιστού έως ότου –νικητής στο τέλος!– εδραιωθεί αμετάκλητα στην αγνή φύση της ψυχής του.

Έτσι, ο Κρίνα συμβουλεύει: «Ω Αρτζούνα, ακολουθώντας τις γιογκικές πράξεις του διαλογισμού και της συνεχούς παραμονής στην αντίληψη του χαρούμενου Εαυτού σου ενώ εκτελείς πράξεις μόνο για το Θεό, θα απομακρυνθείς για πάντα από τις λύπες και τις αμαρτίες που είναι αδιαχώριστες από τη συνειδητότητα του εγώ».