Βλαβερές κατηγορίες σκέψεων

Υπάρχουν δύο κατηγορίες σκέψης που χαλάνε τον κόσμο γύρω μας :

Α) Δεν αξίζω, δεν μπορώ, δεν είμαι ικανός γι αυτό….

Β) Θέλω να βοηθάω τους ταλαιπωρημένους, να θεραπεύω τους πάσχοντες…

Βλαβερές σκέψεις ;

Ίσως να φαίνεται σε πολλούς παράξενο το να χαλάει τον κόσμο γύρω μας μια σκέψη όπως αυτή η δεύτερη πιο πάνω, πιστεύω όμως πως μετά την ολοκληρωμένη ανάγνωση του άρθρου μάλλον θα συμφωνήσουν μαζί μου…

Επανέρχομαι, για άλλη μια φορά, με αυτή μου την ανάρτηση, στο θέμα της εικονικής πραγματικότητας στην οποία ζούμε, γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα στην εποχή μας, με τα τόσα αρνητικά που συμβαίνουν στον τόπο μας.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι τον σημαντικό ρόλο που παίζουμε εμείς οι ίδιοι στην
πραγματικότητα που δημιουργείται γύρω μας, γιατί μόνον τότε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει και να βελτιωθεί η ζωή μας. Και επειδή το θέμα είναι αρκετά μεγάλο, θα το χωρίσω σε συνέχειες για να μη σας κουράσω.

Αρχίζω λοιπόν με την πρώτη συνέχεια :

1ο Η «υλική» πραγματικότητα στην οποία ζούμε, δεν είναι παρά μια εικονική πραγματικότητα φτιαγμένη από τις πέντε αισθήσεις μας και τον εγκέφαλό μας. Οι αισθήσεις μας προσλαμβάνουν κάποια (όχι όλα!) από τα σήματα, ηλεκτρομαγνητικά και άλλα, που φτάνουν σε αυτές, από τα περιβάλλον και τα στέλνουν στον εγκέφαλο. Αυτός με τη σειρά του επειδή είναι περιορισμένων δυνατοτήτων κομπιούτερ και μπορεί να διαχειριστεί μόνον 2.000 σήματα το δευτερόλεπτο (όπως λένε οι σχετικές έρευνες) πετάει τα περισσότερα από τα δισεκατομμύρια σήματα που φτάνουν σε αυτόν και κρατάει μόνον τις 2.000 που μπορεί να διαχειριστεί, κάθε δευτερόλεπτο. Με αυτά τα 2.000 σήματα/δευτερόλεπτο φτιάχνει τον κόσμο μέσα στον οποίο εμείς πιστεύουμε πως ζούμε.

Είναι, λοιπόν, δικό μας, κατάδικό μας, κατασκεύασμα αυτός ο κόσμος και όσο δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, τόσο δυσκολότερη γίνεται η αλλαγή του, παρά τις όποιες καλές προθέσεις μας.

2ο Η επιλογή των 2.000 σημάτων με τα οποία ο εγκέφαλός μας φτιάχνει την «πραγματικότητα» στην οποία ζούμε, γίνεται με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και το βαθμό σημαντικότητας που έχουν τα διάφορα ερεθίσματα για τον καθένα μας.

Ότι σήμα έχει σχέση με την εξασφάλιση της ζωής μας, δηλαδή, περνάει στον εγκέφαλο, καθώς και ότι εμείς θεωρούμε πολύ σημαντικό.

Αυτό το τελευταίο οι περισσότεροι το έχουν διαπιστώσει, όπως παρατηρώ στις κουβέντες που κάνουμε στις ομάδες χαλάρωσης του Ινστιτούτου, αλλά δεν του έχουν δώσει την πρέπουσα σημασία. Π.χ. κάποια μάρκα αυτοκινήτου που μας αρέσει πολύ και επιλέξαμε να αγοράσουμε κάποια στιγμή, την βλέπουμε πολύ πιο συχνά στον δρόμο μας, απ΄ ότι άλλες μάρκες που μας είναι αδιάφορες…

 

Στην ουσία αυτό σημαίνει πως τα σημαντικά για εμάς πράγματα φτιάχνουν την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Χρειάζεται προσοχή λοιπόν, ως προς το τι θεωρούμε σημαντικό ! Αν σημαντικές θεωρούμε τις «ατυχίες» μας, ή τις άσχημες καταστάσεις της ζωής μας, σήματα σχετικά με αυτές θα προσλαμβάνει και θα αναλύει συνεχώς ο εγκέφαλός μας, ταλαιπωρώντας μας όλο και περισσότερο. Ενώ εάν η προσοχή μας είναι στραμμένη στα ωραία που επιθυμούμε και περιμένουμε να ζήσουμε και σε όσα καλά ζούμε ήδη, όλο και περισσότερα σήματα σχετικά με αυτά θα προσλαμβάνει και θα επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας οδηγώντας μας όλο και πιο κοντά σε αυτή την ιδανική μας κατάσταση!

Δεν είναι παραμύθια αυτά, ούτε ανόητες κουβέντες. Είναι επιστημονική πραγματικότητα και πρέπει να αρχίσουμε να την κατανοούμε και να την πιστεύουμε, εάν θέλουμε να αλλάξει προς το καλύτερο η ζωή μας.

Βλαβερές σκέψεις

3ο Αν εγώ έχω την ανάγκη να βοηθάω αρρώστους και ταλαιπωρημένους, γενικά, ανθρώπους, θεωρώντας το αυτό έργο ζωής, όσο και αν φαίνεται παράξενο, σύμφωνα με όσα ανέλυσα στη προηγούμενη πρώτη συνέχεια αυτής της ανάρτησης, οι δικές μου αισθήσεις, από τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα που υπάρχουν τριγύρω δημιουργούν στον εγκέφαλό μου αυτή την εικονική πραγματικότητα και μέσα σε αυτή νιώθω πως ζω…

Με τη μεγάλη μου επιθυμία να βοηθάω, δηλαδή, συμβάλλω, όσο και αν δεν το
αντιλαμβάνομαι, στην υλοποίηση της πραγματικότητας που δεν μου αρέσει κατά βάθος και που επιθυμώ να αλλάξω ! Αυτό κάποιες φορές οφείλεται σε εγωισμό και προσωπικές ψυχικές ανάγκες και κάποιες άλλες, απλά σε άγνοια .

Φαίνεται φυσικό, κάποιος που συμπονά, να θέλει να βοηθήσει τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που η συλλογική ανθρώπινη νοημοσύνη έχει δημιουργήσει γύρω του, ωστόσο η σοφή αντίδραση θα ήταν, ο καθένας να θεωρεί σημαντική την ανθρώπινη ευτυχία και ευημερία και να μην θεωρεί όνειρο ζωής το να βοηθάει εκείνος ταλαίπωρους ανθρώπους, αλλά αντίθετα να επιθυμεί να ζει αυτός χαρούμενος και ευτυχισμένος, ανάμεσα σε χαρούμενους και ευτυχισμένους ανθρώπους.

Ελπίζω να γίνεται σαφές πως αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να συμπονάει κάποιος και να βοηθάει όποιους το χρειάζονται. Απλά, το σημαντικό θα πρέπει να είναι να υπάρχουν γύρω του ευτυχισμένοι άνθρωποι και όχι ταλαίπωροι ή ασθενείς, που εκείνος θα βοηθάει.

4ο Το να μην αντιλαμβάνεται κάποιος όλα τα πιο πάνω, όσα ανέφερα σήμερα και όσα αναφέρθηκαν στην προηγούμενη ανάρτηση (1ο μέρος), οδηγεί εύκολα σε σκέψεις όπως «δεν μπορώ…», «δεν είμαι ικανός γι αυτό…» ή «δεν αξίζω…».

Όταν ο άνθρωπος έχει μεγαλώσει, όχι τυχαία, διδασκόμενος πως είναι ένα μικρό ανθρωπάκι που πρέπει να φοβάται τον Θεό (οποιασδήποτε θρησκείας) και τους μεγαλύτερους και σοφότερους ανθρώπους, σκέψεις όπως οι πιο πάνω, είναι πολύ φυσικό να γίνονται συνεχώς.
 

Αυτές οι σκέψεις με τη σειρά τους, δημιουργούν ακόμη περισσότερους ταλαίπωρους και ανήμπορους ανθρώπους, γιατί δεν μπορεί να περιμένει να μεγαλουργήσει κάποιος, όταν δεν γνωρίζει την δύναμη και τις ικανότητές του.

Την τεράστια δύναμη που κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του, χάρη στην ικανότητα που έχει να μπορεί να σκέφτεται και επομένως να μπορεί να κατανοήσει την ΑΛΗΘΕΙΑ και την ικανότητα που έχει να δημιουργεί γύρω του την επιθυμητή υλική πραγματικότητα, δεν είναι πρόθυμος κανείς να του την εξηγήσει, όπως θα έπρεπε, από την παιδική ακόμη ηλικία.
Βολεύει τους δυνατούς η άγνοια που οδηγεί στην αδυναμία των υπολοίπων…

Εκεί επάνω είναι στηριγμένη όλη η παιδεία μας και δυστυχώς και οι περισσότερες θρησκείες.

Έτσι καταλήγουμε τελικά, αγνοώντας την τεράστια δύναμή μας να παραμένουμε ανήμπορα ανθρωπάκια που, δίχως να το καταλαβαίνουμε, δημιουργούμε γύρω μας όλο και περισσότερους ταλαίπωρους ανθρώπους και μέσα σε αυτούς ταλαιπωρούμαστε και εμείς. Αυτή είναι η κόλαση που ο άνθρωπος έχει φτιάξει στον παράδεισο της γης που του χαρίστηκε.

Ο άνθρωπος τότε μόνον μπορεί να βοηθήσει την βελτίωση της ζωής στη γη, όταν αντιληφθεί και κατανοήσει την τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα του και μάθει να την αφήνει ελεύθερη να οδηγεί τα βήματά του, χωρίς να την μειώνει με φόβους, σκέψεις και προγραμματισμούς. Ο προγραμματισμός που οδηγεί στον σωστό για τον καθένα δρόμο στη ζωή, μοιάζει να είναι η βελτίωση του εαυτού, ώστε να νιώθει μόνον θετικά συναισθήματα, συναισθήματα δηλαδή απαλλαγμένα από τον φόβο, που έχουν σαν βάση τους την αγάπη.

Γιατί η κατάσταση της αγάπης είναι εκείνη που οδηγεί την λειτουργία της καρδιάς μας σε συνοχή (εναρμόνιση), σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες και αυτή η συνοχή είναι εκείνη που αυξάνει την δύναμή μας, εναρμονίζοντας όλες τις ενέργειες που παράγονται στο σώμα μας και κάνοντάς μας ένα δυνατό λέιζερ με δυνατές δονήσεις. Δονήσεις που, επειδή επηρεάζουν την γήινη ενέργεια, όπως ακόμη και την συμπαντική, μπορούν να οδηγήσουν την ζωή επάνω στη γη σε ένα καλύτερο επίπεδο.