Είμαστε όλοι γραμμένοι του θανάτου

Είμαστε όλοι γραμμένοι του θανάτου.

Το ραβέντι και το φύλλο της μηλιάς.

Το αηδόνι με το παράπονο του, που το άκουσε να μινύρεται ο
Σολωμός στη Μπόχαλη και στα ρέματα του αρχαίου Κολωνού ο Σοφοκλής
γέροντας.

Το λιοντάρι που εβγήκε ξαφνικά του Δάντη στο σκοτεινό
ρουμάνι του δρόμου του.

Η ήπειρος Ατλαντίδα στις σελίδες του Τίμαιου.

Ο Αλδεβαράν το άστρο.

Χύνεται κρουνηδόν ο θάνατος, και αστραπή χτυπάει τα όντα αέναα.

Τα βρίσκει στο φτερό, και τα αφήνει με στερνή την κατάπληξη της απορίας
στο στέρνο.

Τσίμπημα κουνουπιού, κέντρωμα σφήκας, χτύπημα του σκορπιού,
δάγκωμα της οχιάς.

Μία μία ανεβαίνει τις βαθμίδες ο θάνατος από το μπόι
του χαλικιού στη σκιά που ρίχνει ο λόφος.

Από το βάρος του όρους στην εσθήτα της απέραντης νύχτας.

Πεθαίνουν στον άνεμο τα δέντρα και τα αιφνίδια μετέωρα.

Πέθανε ο Ηράκλειτος στη λινή παραμεριά της Ιωνίας, και ο Βοναπάρτης στη μέση
του ωκεανού.

Πριν εκατομμύρια εκατοντάδες χρόνια πέθανε το Ιουρασικό
και το Λιθανθακοφόρο.

Πεθαίνουμε εμείς και η φαντασία μας.

Και μαζί μας όλοι οι χάρτες της
ποίησης και της μουσικής.

Χρόνους τώρα μας αφήσανε κάπου, χορευτικές
και φιλήδονες, η Ίσις στην Αίγυπτο και στη Βαβυλώνα η Μύλιττα.

Πέθανε ο θεός Μαρδούκ σταυρωμένος στο λόφο ανάμεσα σε δύο ληστές.

Και ο Φοίβος Απόλλων είναι καιρός που έπεσε η δαιδάλεη καλύβη του.

Του ορίστηκε τότε να πάψει να παίζει με τις λέξεις της γλώσσας, και με τα βάσανα των ανθρώπων.

Μέσα στους γαλαξίες και στις απέραντες ξαστεριές πολλά σημαίνουν οι
κατηγορίες του τόπου, του χρόνου, των δράσεων.

Όμως τι θα μας δείξουν οι ιδιότητες του δηλωτικού δηλαδή; Τι θα δείξει τη διάρκεια που χρειάζεται το φως να διατρέξει απόσταση ίση με το ένα τρισεκατομμυριοστό του εκατοστού;

Έτσι ζούμε.

Για να τραγουδούμε το τραγούδι του θανάτου.

Ακκουμπώντας στο λυχνοστάτη του Τίποτα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ