Η Πολυνησία γοήτευε πάντα τον δυτικό άνθρωπο. Η προφορική λογοτεχνία των λαών της Πολυνησίας, μία από τις πιό μαγευτικές και πλούσιες τού κόσμου, συχνά συγκρίνεται με αυτές της Ινδίας και της Σκανδιναβίας πριν από την εισαγωγή της γραφής.Οι μύθοι έχουν μία έντονη επική εξιστόρηση μέσα στην οποία αναμειγνύουν χιούμορ και βία, αγάπη και τρυφερότητα, ταμπού και παράβαση, τελετές και απροσδόκητα μαγικά γεγονότα.
Σε ορισμένες ιστορίες ενυπάρχουν ασάφειες, γρίφοι, δυσνόητες παροιμίες, ωστόσο η αφήγηση δεν χάνει τίποτα από την γοητεία της. Εύχομαι να τις απολαύσετε όσο κι εγώ. Τι λέτε λοιπόν... ξεκινάμε το ταξίδι μας;
«Εδώ στην Αϊτή εξιστορείται ότι ο Τανγκαρόα ήταν ο πρόγονος των Θεών. Μόνος του τα δημιούργησε όλα. Ο Τανγκαρόα υπήρχε από αμνημονεύτων χρόνων.»
Ο Τανγκαρόα ζούσε πάρα πολλά χρόνια μέσα στο κοχύλι του, που ήταν στρογγυλό σαν αυγό και περιπλανιόταν στο κενό μέσα στο αιώνιο σκοτάδι.
Δεν υπήρχε ήλιος, ούτε φεγγάρι, δεν υπήρχε γη ούτε βουνά. Όλα κινούνταν στο κενό. Δεν υπήρχε ο άνθρωπος, ούτε τα πουλιά ούτα τα σκυλιά, τίποτα το ζωντανό° δεν υπήρχε αλμυρό ούτε γλυκό νερό.
Ύστερα από πάρα πολλά χρόνια, ο Τανγκαρόα χτύπησε απαλά το κοχύλι του, κι αυτό ράγισε και άνοιξε και πετάχτηκε έξω ο Τανγκαρόα, και στάθηκε όρθιος πάνω στο κοχύλι, και φώναξε: «Ποιος είναι πάνω; Ποιος είναι κάτω; »
Απάντηση δεν πήρε. Μόνο η δική του φωνή ακούστηκε, γιατί άλλη δεν υπήρχε.
Τότε λοιπόν ο Τανγκαρόα είπε: «Πέτρα, έλα και κύλα εδώ κοντά μου». Αλλά δεν υπήρχε πέτρα κοντά του.
Είπε τότε στην άμμο: «Έλα κοντά μου!» Αλλά δεν υπήρχε άμμος να έρθει κοντά του. Και ο Τανγκαρόα οργίστηκε, γιατί δεν υπάκουε κανένας στις διαταγές του. Γι’ αυτό και αναποδογύρισε το κοχύλι του και το σήκωσε ψηλά μέχρι να σχηματίσει το θόλο τού ουρανού και το ονόμασε Ρουμία, που σημαίνει αναποδογυρισμένος.
Πέρασε κι άλλος πάρα πολύ καιρός, και ο Τανγκαρόα, που είχε θυμώσει επειδή ζούσε περιορισμένος, βγήκε έξω από ένα δεύτερο κοχύλι που τον έκρυβε και έφτιαξε από αυτό την πέτρα και την άμμο.
Αλλά ο θυμός του δεν είχε τελειώσει, κι έτσι, έκανε από την ίδια του τη ραχοκοκκαλιά μιά οροσειρά και από τα πλευρά του τις κορυφογραμμές που υψώνονται στον ορίζοντα. Έκανε από τα μεγάλα σπλάχνα του τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό κι από τη σάρκα του τον φλοιό τής γης. Τα δάχτυλα των χεριών του και των ποδιών του έγιναν τα λέπια και τα κοχύλια των ψαριών τής θάλασσας. Με τις τούφες των μαλλιών του έκανε τα μεγάλα δέντρα και τα φυτά, που καλύπτουν την επιφάνεια τής γης, με τα σπλάχνα του έφτιαξε τους αστακούς, τις καραβίδες και τα χέλια που κατοικούν στα νερά των ποταμιών και των θαλασσών.
Και το αίμα τού Τανγκαρόα έγινε ζεστό και κύλησε κυματίζοντας, μέχρι που σχημάτισε το κόκκινο τού ουρανού και τα ουράνια τόξα. Ό,τι είναι κόκκινο δημιουργήθηκε από το αίμα τού Ταγκαρόα.
Αλλά το κεφάλι τού Τανγκαρόα παρέμενε ιερό γι’ αυτόν, ζούσε ακόμα με το ίδιο κεφάλι πάνω στο κορμί που του είχε απομείνει.
Ο Τανγκαρόα δημιούργησε όλα όσα υπάρχουν. Χάρη σ’ αυτόν εξαπλώθηκαν και αναπτύχθηκαν όλα.
Δημιούργησε πρώτα τους Θεούς, και μόνο μετά δημιούργησε τον άνθρωπο, όταν ήταν μαζί ο Του.
Επειδή ο Τανγκαρόα είχε κοχύλια, τα πάντα έχουν ένα κοχύλι. Ο ουρανός έχει ένα κοχύλι, που είναι το απέραντο διάστημα μέσα στο οποίο έβαλαν οι Θεοί τον ήλιο, τη γη, τους αστερισμούς και τα άλλα αστέρια.
Η γη είναι ένα κοχύλι για τις πέτρες και το νερό και τα φυτά που βγήκαν από αυτήν. Το κοχύλι του άντρα είναι η γυναίκα, αφού από αυτή γεννιέται. Το κοχύλι της γυναίκας είναι πάλι η γυναίκα, αφού από αυτή προέρχεται. Όμως κανείς δεν μπορεί να απαριθμήσει τα κοχύλια όλων των πραγμάτων που υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου