Τι θα κάναμε χωρίς την ψυχή δεν ξέρω. Ίσως να μεταμορφωνόμαστε αίφνης σε διανοητικά ρομπότ, ικανοί για εξαιρετικά πολύπλοκες επεξεργασίες και όμως ανίκανοι να κατανοήσουμε τα πράγματα και να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.Ίσως πάλι απλώς να πεθαίναμε, για να μεταβούμε σε έναν τόπο ερημιάς και οδύνης, από όπου απουσιάζει η ψυχή δηλαδή όλα τα έλλογα πάθη που μας προσωποποιούν και μας ανεβάζουν πάνω από το επίπεδο της νοημοσύνης ενός ενστικτώδους ζώου, που οι αγελαίες συμπεριφορές είναι η μοναδική πραγματικότητα όπου έχει μάθει να ζει.
Ίσως να μην συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά και απλώς να περνάγαμε στην βιώσιμη ανυπαρξία, εκείνη την κατάσταση όπου όλα συμβαίνουν, ή δύνανται να συμβούν, και εμείς μόνο τα προσπερνάμε, ή τα αφήνουμε να συμβούν, δίχως την παραμικρή συμμετοχή από μέρους μας.
Ίσως η χαρά και η λύπη να μην είχαν πια σαφή όρια, να ήταν απλώς καταστάσεις της πραγματικότητας που μόνο συμβαίνουν και δεν μας αφορούν, άλλοι αισθάνονται, εμείς όχι, άρα η ζωή πια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, απλώς προχωράει, άχρωμη, άοσμη και ανούσια.
Ίσως να μην είχαμε διάθεση να αντιδράσουμε, γιατί τα όνειρά μας είχαν σβήσει, οι ελπίδες μας είχαν διαψευσθεί και οι προσδοκίες μας ήταν πια ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας εποχής που πέρασε για πάντα και ουδείς πιστεύει ότι θα ξανασυμβεί.
Ίσως, τέλος, να καταστρέφαμε τον εαυτό μας, σιγά σιγά και λίγο λίγο, ίσα για να τον διατηρούμε στην ζωή, γιατί φοβόμαστε τον θάνατο και αυτά που μπορεί να φέρει. Ίσως να αποφεύγαμε να σκεφθούμε, να πράξουμε και να ενεργήσουμε, για πράγματα που παλιά αυτονόητα θα προκαλούσαν τις αντιδράσεις μας, θα μας ενεργοποιούσαν και θα μας έσπρωχναν στην δράση.
Μόλις περιγράψαμε το φαινόμενο που αποκαλείται κατάθλιψη και το οποίο σημαίνει ότι αυτοβούλως και αυτοπροαιρέτως παραχωρήσαμε την ψυχή μας σε άλλους, να την νέμονται, να την χειρίζονται και να επωφελούνται από αυτήν.
Η κατάθλιψη είναι η μάστιγα της εποχής, γιατί είναι ύπουλη, γιατί δεν έχει συμπτώματα, γιατί δεν χαρίζεται σε κανέναν, γιατί απειλεί τους πάντες, γιατί βρίσκεται παντού και γιατί εξαπλώνεται με διαστάσεις πανδημίας.
Όταν προσπαθούμε να την τυποποιήσουμε, να την βάλουμε σε κουτάκια και να δώσουμε συνταγές που την γιατρεύουν, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αφήσουμε το θηρίο ελεύθερο για να μας καταστρέψει ολοκληρωτικά.
Γιατί η ψυχή θέλει ψυχή για να επιβιώσει. Ό,τι άλλο και αν της δίνουμε, δεν είναι αρκετό.
