Πόσες φορές κάναμε πράξεις που δε βγήκαν όπως ονειρευόμασταν; Θελήσαμε άπλετες φορές να γυρίσουμε τον χρόνο, μα μείναμε εκεί. Πάντα ο χρόνος και τα όνειρα πάνε μαζί μα δεν συμβιβάζονται όπως εμείς επιθυμούμε. Κάποτε ήμασταν μικροί και θέλαμε να γίνουμε επιστήμονες της δικής μας ζωής. Τώρα μεγαλώσαμε γιατί τα χρόνια το απαίτησαν, δίχως μιλιά, μονάχα με το άκουσμα του δείκτη. Τον ακούω τώρα, τον σιχαίνομαι. Κάποτε τα όνειρα θέλαμε να μείνουν, μα πέταξαν και αυτά σαν τα φύλλα απ' τον αέρα. Τα ρολόγια έγιναν εφιάλτες, μα ακόμα τα φοράμε.Καταναλωτές εμείς με πλούσιες απαιτήσεις. Λένε πως ο χρόνος είναι χρήμα. Εγώ ζήτησα εκπτώσεις, προσφορές στον χρόνο. Να μειωθεί ή ν' αυξηθεί για να επουλώσει πληγές. Μα ανώφελο.. Ο χρόνος είναι αυτός που είναι, καθόλου υποκριτής, ίσος μ' όλους. Σαν τον κοιτάμε όμως, θέλουμε να τον αλλάξουμε. Αχαριστούμε για τα ακούσια σφάλματά του. Και όσο φεύγει τόσο περισσότερο τον αποζητούμε. Κάθε προσπάθεια που κάνω για να κτίσω όνειρα είναι σαν να ψάχνω βελόνες στ' άχυρα. Σε αυτό το στάδιο και ελπίδες να μου φέρουν θα είναι ανώφελο. Είναι που χάνεται αυτός και οδύρεται η ψυχή.
Έφυγε, χάθηκε μα συνεχίζεται. Οι στιγμές χαμένες κι αυτές στα όνειρα που φτιάξαμε μικροί. Δε σταμάτησε, ακούγεται ακόμα, μα μ' έχει στιγματίσει καιρό τώρα. Ο πόνος ασκεί απάνω μου έντονη έλξη. Νιώθω το άκουσμα του χρόνου να κυλάει στο μυαλό μου με σκαιότητα. Όσο με προσπερνάει αυτός, αντιλαμβάνομαι μέσα απ' τον σκεπτικισμό, ότι τελικά δε φταίει αυτός, μα εμείς.
