Αναρωτιέμαι αν τελικά αντέχεται ή όχι η αλήθεια. Αν πρέπει να ξεφουρνίζεται ωμή και τσεκουράτη ή αν πρέπει να τη σιγοψήνουμε λιγάκι για να την καταπιεί πιο εύκολα ο αποδέκτης της.Όλοι έχουμε κοινή παραδοχή ότι δε γουστάρουμε το ψέμα. Μας πληγώνει όταν μαθαίνουμε την αλήθεια της προδοσίας των ανθρώπων που εμπιστευτήκαμε. Κι αντί να νιώθουμε τυχεροί που γλιτώσαμε από του ψεύτη τα δόντια, γινόμαστε οι πρωταγωνιστές ενός δράματος που δεν επιλέξαμε καν. Κι ίσως να φτάσουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε αν ήταν καλό που βγήκε στο φως ή αν ήταν καλύτερα όταν ζούσαμε στα σκοτάδια της πλάνης και του παραμυθιού μας.
Υπάρχει μια αλήθεια σε όλο αυτό το σενάριο. Μια πικρή αλήθεια. Τα σημάδια υπήρχαν εκεί κι εμείς τα αγνοήσαμε. Η αλήθεια που υποστηρίζουμε ότι μας φανέρωσε τον δράκο του παραμυθιού παραμόνευε πάντα κάπου εκεί τριγύρω, αλλά εμείς με περισσή λογική την προσπερνούσαμε.
Έχω καταλήξει τελικά στο συμπέρασμα ότι εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αντέξουμε τα πάντα, αρκεί να συντηρήσουμε το παραμύθι μας. Αυτό που κάποτε άρχισε με το «μια φορά κι έναν καιρό» και επιμένουμε σώνει και καλά να τελειώσει με το «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Και για να σώσουμε αυτό το παραμύθι, καταχωνιάζουμε τα σημάδια της αλήθειας σε κάθε κρυμμένη γωνιά που έχουμε ανακαλύψει μέσα μας. Ναι, συνειδητά επιλέγουμε το ψέμα για να συντηρεί τα λάθη μας, τις σκάρτες επιλογές και το φόβο της μοναξιάς. Κι αυτό μας κάνεις και μας ψεύτες στον ίδιο μας τον καθρέφτη. Ποιες αντοχές να βρεις μετά και ποιο ψέμα να πρωτοπαλέψεις; Αυτό που σου πλάσαρε ο άλλος γιατί διαπίστωσε ότι το τραβάει το παραμύθι η γούνα σου; Ή αυτό που συγκάλυψες εσύ ο ίδιος από τον εαυτό σου;
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ναι, στην αλήθεια όταν τη γουστάρουμε, ναι και στο ψέμα όταν μας βολεύει. Δε γίνεται έτσι όμως. Γιατί αυτό που χάνεται στην ουσία δεν είναι μια ψευτο-παραμυθένια ζωή, αλλά η ισορροπία με τον εαυτό μας. Κι αυτή η πολύτιμη ισορροπία έχει ανάγκη από την αλήθεια. Το τσεκούρι να χτυπήσει στη φωτιά και η γροθιά στο μαχαίρι. Θα πονέσεις μια φορά, θα γιατρέψεις την πληγή και θα γίνεις λίγο πιο σοφός, γιατί έχεις μάθει να ξεχωρίζεις το παραμύθι εκείνο που θα σε έχει πρωταγωνιστή στις σελίδες του και να προφυλάγεσαι από τους δράκους του.
Και για μην νομίζετε ότι αυτό είναι ένα τίμημα που το πληρώνετε μόνο εσείς, να είστε σίγουροι ότι το πληρώνει και ένας άλλος. Ο ψεύτης. Το δικό του τίμημα είναι ότι δε θα εμπιστεύεται κανέναν, γιατί ακριβώς πίσω από τα λόγια και τις πράξεις των ανθρώπων που θέλουν να μπουν στη ζωή του, εκείνος θα αναζητά τα δικά του ψέματα. Κι αυτό δεν είναι καν παραμύθι. Είναι εφιάλτης.
Να την αξιώνετε την αλήθεια όταν διαισθάνεστε ότι αυτή δεν πατάει γερά μέσα σας. Να μην επιτρέπετε σε κανένα να υποτιμήσει τη νοημοσύνη, το αυτοσυναίσθημα και την αξιοπρέπειά σας. Και τον ίδιο αξιοπρεπή τρόπο να αντιμετωπίζετε και τους άλλους γύρω σας. Με ειλικρίνεια, με σεβασμό και τη βαθιά συναίσθηση ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να φέρεται με ντομπροσύνη.
