Όταν τα όνειρα... πεθαίνουν

Όταν ήμασταν μικροί, όλοι ονειρευόμασταν να κάνουμε κάτι σημαντικό στη ζωή μας: να γίνουμε μεγάλοι ιππότες, για να ζήσουμε περιπέτειες και να εδραιώσουμε τη δικαιοσύνη στον κόσμο, να γίνουμε μεγάλοι επιστήμονες, για να ανακαλύψουμε κάτι καλό για την ανθρωπότητα ή μεγάλοι αγωνιστές που θα αφήσουν έναν κόσμο καλλίτερο.

Όλοι ονειρευόμασταν τον μεγάλο έρωτα, τη μεγάλη σοφία και τις ακόμα μεγαλύτερες δράσεις που θα κάναμε, όταν θα μεγαλώναμε.

 Αργότερα είδαμε ότι όλα ήταν πιο δύσκολα από ό,τι φαίνονταν στα παραμύθια και στα όνειρα των παιδικών μας χρόνων… Τα όνειρα θόλωσαν και τα παραμύθια μετατράπηκαν σε «ανόητες ιστορίες».

Οι περισσότεροι αποδέχτηκαν ότι ο κόσμος και οι άνθρωποι είναι έτσι όπως είναι και δεν μπορούν να αλλάξουν, θεωρώντας ότι κάθε προσπάθεια βελτίωσης είναι άκαρπη. Πολλοί ανέχτηκαν καταστάσεις που ποτέ δεν περίμεναν ότι θα επέτρεπαν να συμβούν, ενώ άλλοι κατηγόρησαν τη μοίρα τους ή την κοινωνία, που δεν τους φρόντισε και δεν τους άφησε να δράσουν και να εκφράσουν τα όνειρά τους.

Έτσι, όταν τα όνειρα πεθαίνουν, η ζωή γίνεται μια γκρίζα διαδικασία και ένας άδοξος αγώνας για την απλή επιβίωση. Χάνει η ζωή το Φως και τα χρώματά της… χάνει ο άνθρωπος την ελευθερία του πνεύματος και τη δυνατότητα ευτυχίας. Τα χαμόγελα σβήνουν, η μουσική σιωπά, ο άνθρωποι αποξενώνονται και τα παλιά όνειρα γίνονται αποτυχίες και πικρίες μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, που δεν ξέρει πια γιατί να ζει και γιατί να πεθάνει.

Αν έχεις όνειρα, αν δεν έχασες την ελπίδα και θέλεις να κάνεις κάτι αξιόλογο στη ζωή σου, σκέψου ότι «τα χειρότερα νεκροταφεία είναι των πεθαμένων ονείρων που έχουμε μέσα στην καρδιά μας».

Μην επιτρέψεις ο φόβος και η αδιαφορία να σκοτώσουν ό,τι καλύτερο έχεις μέσα σου. Θυμήσου ότι το σημαντικό δεν είναι να κάνεις μεγάλα κατορθώματα, αλλά να κάνεις μικρές ηρωικές πράξεις, αλλά με όλο το μεγαλείο της ψυχής σου.

 Μην περιμένεις να είναι «οι άλλοι» που θα κάνουν τα πράγματα και, καλλίτερα, μαζί με τον Καζαντζάκη, να λες: «εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Ίσως κάποιοι σε περιγελούν, ίσως πολλοί σε θεωρούν τρελό και ονειροπαρμένο, αλλά στο βάθος της ψυχής σου εσύ θα ξέρεις ότι απόλαυσες όπως πρέπει τη ζωή σου και, ως ελεύθερος άνθρωπος, δεν επέτρεψες σε τίποτα και σε κανέναν να σκοτώσει τα όνειρά σου.

Θα ξέρεις πάντα ότι άφησες τον κόσμο λίγο καλλίτερο από αυτόν που βρήκες.