Πολλές φορές ο καβγάς και η σύγκρουση καταλήγει να γίνονται πιο σημαντικά από το ίδιο το θέμα διαφωνίας.Ένα από το πιο συχνά θέματα που δυσκολεύουν τα ζευγάρια είναι η λήψη αποφάσεων.
Υπάρχουν ζευγάρια, τα οποία βρίσκονται συνεχώς σε μια εμπόλεμη κατάσταση.Τα ζευγάρια αυτά μπορεί να τσακωθούν για κάθε απόφαση ανεξάρτητα από το αν είναι σημαντική ή όχι και δυσκολεύονται να δράσουν από κοινού. Τις περισσότερες φορές σε αυτές τις περιπτώσεις, ο κάθε σύντροφος φοβάται ότι θα κυριαρχηθεί από τον άλλον και οι προσπάθειες του να το αποτρέψουν τον κάνουν επιφυλακτικό και επιθετικό. Τα εμπόλεμα ζευγάρια δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε οτιδήποτε. Πολλές φορές ο καβγάς και η σύγκρουση καταλήγει να γίνονται πιο σημαντικά από το ίδιο το θέμα διαφωνίας. Το ζευγάρι τρέφεται μέσα από αυτό. Αυτό συμβαίνει γιατί, κάθε θέμα και κάθε αφορμή εξυπηρετεί τα παιχνίδια επικράτησης και εξουσίας που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια.
Σε μια ακριβώς αντίθετη κατάσταση φαίνεται να είναι τα ζευγάρια που φαίνεται «να μην τσακώνονται ποτέ και για τίποτα». Ενώ ο στόχος στην προηγούμενη κατάσταση είναι η σύγκρουση, εδώ είναι η ηρεμία. Η ηρεμία όμως όταν είναι στόχος και όχι αποτέλεσμα γίνεται μια κατάσταση βεβιασμένης και ψεύτικα ευχάριστης συμπεριφοράς, όπου το κύριο κίνητρο είναι ο φόβος για το θυμό. Οι σύντροφοι σε αυτή την κατάσταση φοβούνται να θυμώσουν, γιατί νοιώθουν ότι ο άλλος θα τους απορρίψει αν εκφράσουν μια δυσαρέσκεια. Ένα τέτοιο ζευγάρι περιγράφει και ο μύθος με το Νάρκισσο και την Ηχώ. Η Ηχώ επαναλαμβάνει αυτά που θέλει να ακούσει ο Νάρκισσος. Επομένως, ενώ εμφανίζονται επιφανειακά ως μια ιδανική σχέση ζευγαριού, στην ουσία υπάρχει απουσία σχέσης.
Μια τρίτη κατάσταση είναι «τα ζευγάρια που δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις» όχι μόνο ως αποτέλεσμα της επικοινωνίας – όπως στις δυο προηγούμενες περιπτώσεις, αλλά και ως διεργασία στη σχέση τους. Είναι οι σύντροφοι δεν έχουν καταφέρει να ωριμάσουν και να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους. Είναι μαζί όχι από επιλογή, αλλά γιατί δεν άντεξαν να χωρίσουν. Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και τα ακολουθούν. Δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για την πορεία της ζωή τους, αλλά η πορεία τους οδηγεί. Δεν ορίζουν οι ίδιοι. Δεν αποφασίζουν οι ίδιοι. Τα πράγματα μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο. Και τελικά εγκλωβίζονται σε αδιέξοδα που ζητούν άμεση ανακούφιση. Θα πάνε διακοπές χωρίς να έχει σημασία που, γιατί δεν αντέχουν την καθημερινότητά τους. Την ίδια τη ζωή τους.
Και στις τρεις περιπτώσεις, η σχέση χαρακτηρίζεται από εξάρτηση και απόσταση ταυτόχρονα. Νοιώθουν εξάρτηση και φοβούνται ότι ο άλλος θέλει να τους ελέγξει, νοιώθουν εξάρτηση και φοβούνται ότι ο άλλος θα τους απορρίψει, νοιώθουν εξάρτηση γιατί έχουν συμβιβαστεί στη σχέση.
Σε όλες αυτές τις καταστάσεις το τίμημα το πληρώνουν τα παιδιά. Θα γίνουν αυτά που θα χρησιμοποιούν ως «μάρτυρες» για τα αντίπαλα στρατόπεδο, ως «δικαστές» για το ποιος έχει δίκιο. Θα μετατραπούν σε «στόχοι» επίθεσης και σε αποδιοπομπαίοι τράγοι. Θα πάρουν το ρόλο του «πιλότου», αφού όλα θα γίνονται «για το παιδί», όχι όμως από επιλογή και απόφαση ευθύνης, αλλά γιατί το ζευγάρι δεν μπορεί να ενηλικιωθεί.
Σε όλες αυτές τις καταστάσεις δεν υπάρχει ζευγάρι. Υπάρχουν δυο παιδιά σε ρόλους ενηλίκων. Είναι δύο άνθρωποι που δεν χαίρονται ούτε το γάμο, ούτε τη ζωή τους. Θα μπορούσαμε να πούμε και δυο «Πήτερ Παν». Η λήψη της απόφασης είναι συνέχεια και συνέπεια της ενηλικίωσης. Η ευθύνη για μια απόφαση καθρεφτίζει και το επίπεδο ωρίμανσης και του προσώπου και του ζευγαριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου