Είναι κάποιες μέρες που απομονώνομαι στην κατά συνθήκη μοναξιά μου και είναι αδύνατο να βρω άνθρωπο να ανταλλάξω δυο λόγια, να μοιραστώ τις σκέψεις, τις ανησυχίες για όσα συμβαίνουν γύρω μου και εντός μου.Μετρώ τους ανθρώπους που θα ήθελα να βρεθούμε πλάι - πλάι, αυτές τις ώρες του μεσημεριού της Κυριακής και διαπιστώνω πως έτσι όπως έχουμε διαμορφώσει τη ζωή μας, πρέπει να προκαθορίσουμε μια συνάντηση, σαν να ήταν επαγγελματικό ραντεβού.
Ένας ξέμεινε στο δρόμο του ταξιδιού της επιστροφής, άλλος έχει τηλεφωνητή, τρίτος ετοιμάζεται για ξενιτεμό, κάποιος δεν άνοιξε το κινητό του, τέταρτος θα φάει με συγγενείς, πέμπτος κουράστηκε σε αγώνα και άλλος παλεύει με τη γρίπη και πάει λέγοντας...
Και απόμεινα μονάχος στο ρακάδικο της Παπάφη να μετρώ τα δεκάλεπτα με κάθε σφηνάκι τσικουδιάς και να σπάω το κεφάλι μου.
Άραγε, τόσοι διαδικτυακοί "φίλοι", τόσες επαφές στο τηλεφωνικό κατάλογο, τι αξίζουν μπρος στην ανάγκη για μια δια ζώσης επαφή;
Παρατηρώ το χαμό στο κέντρο της πόλης, όλη την ώρα της αναζήτησης παρέας και χιλιάδες σκέψεις τριζοβολούν σαν σπίθες φωτιάς μες στο κεφάλι μου και χάνονται δίχως να μπολιαστούν μέσω της επικοινωνίας.
Και απομένω έκπληκτος,
μέσα στη τόση βεβαιότητα,
πως είμαι καλά όντας μοναχικός
μες στη μοναξιά μου
και αναζητώ το χνάρι μου δίπλα σε αυτό, του ανθρώπου.
Λύκος, στην πόλη αναζητώ
να βρω άλλονε λύκο....
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου