Φθινόπωρο

Ποτέ δε γνώρισες όσα ήθελες να μάθεις. Πάντοτε γύρευες πλάνες αλήθειες.

Με αιθέριες μουσικές σε βροχερές ημέρες ανακάλυπτες την τραγικότητα της ύπαρξης σου.

Βλέποντας γύρω σου το απόλυτο κενό απογοητευόσουν για όλα όσα βίωνες.

Γρήγορος ο ρυθμός και πλανερή η μοίρα.

Απ' τα σημάδια των καιρών πάσχιζες να καταλάβεις όσα πίστευες ότι μπορούσες να νιώσεις.

Πολλοί σου είπαν τον τρόπο σου ν' αλλάξεις.

Αρεστός να γίνεις στους ασήμαντους.

Το φθινόπωρο σου βαστούσε χρόνια. Κι όλο περίμενες να έρθει ο χειμώνας για να σου φέρει την άνοιξη.

Ξέρεις τώρα πως πλανιόσουν οικτρά. Γιατί την άνοιξη μόνος σου τη δημιουργείς.

Στο ρυθμό της κιθάρας λίκνιζες το κορμί σου, παρατηρώντας τους άλλους να χάνονται στην ασημαντότητα της δήθεν ύπαρξης τους.

Η απόφαση είχε παρθεί μα το φθινόπωρο δεν έλεγε να φύγει.

Ήξερες πως κάτι σε βάραινε και θα 'πρεπε να το αφήσεις πίσω αν ήθελες να προχωρήσεις.

Και πίστευες πως δε μπορούσες, εσύ που τόσα είχες πετύχει.

Πίστευες πως ποτέ δεν θα τα κατάφερνες τον εαυτό σου να λυτρώσεις.

Και με τρεις λέξεις μαγικές προσπάθησες τα ξόρκια να λύσεις.

Εγώ δε φοβάμαι, έλεγες. Και ξαφνικά το θαύμα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.

Τα φύλλα του γερασμένου δέντρου άρχισαν να κιτρινίζουν.

Το φθινόπωρο βάθαινε, προμήνυε το τέλος του.

Και για πρώτη φορά πρόσεξες πως λάμπουν τ' αστέρια στο νυχτερινό ουρανό.

Και η απαλή βροχή χάιδευε πλέον ,αντί να μαστιγώνει όπως παλιά, το πρόσωπο σου.

Και μια μέρα ηλιόλουστη κατάλαβες πως το φθινόπωρο είχε φύγει.

Δεν ήξερες αν ήταν ψέμα ή αλήθεια, μα αποφάσισες να το χαρείς και να το ζήσεις.

Κι έτσι περνούσε ο καιρός.

Έτσι περνούσαν τα χρόνια. Και το φθινόπωρο άρχισε να σου λείπει.

Άρχισες να νοσταλγείς τις στιγμές που βίωνες τότε.

Και ένα δάκρυ, όπως άλλοτε οι σταγόνες τη βροχής, πότισε το μάγουλό σου.

Γιατί είχες ερωτευτεί το φθινόπωρο σου.

Και όταν το έχασες για πάντα κατάλαβες τι άφησες να φύγει.

Και τώρα πια μιλάς στους μικρότερους και δασκαλεύοντας τους λες με τη γνώση του χρόνου σου, με το βάθος των ματιών σου:

Αγάπα την κάθε εποχή σου και μη την αφήνεις να φύγει.

Όσο σκληρή, όσο δύσκολη και να φαντάζει πάντα κάτι έχει να σου δώσει.

Μα ένα μόνο πράγμα ποτέ σου μην ξεχάσεις.

Πως για να έρθει η άνοιξη πρέπει πρώτα να περάσει το φθινόπωρο και ο χειμώνας.

Γι' αυτό μην αφήνεις το χρόνο να περνά.

Μην αφήνεις το χρυσάφι σου να φεύγει απ' τα χέρια σου.

Μην αφήνεις τον κόσμο σου στα χέρια τους.