Μα γίνεται κάποιος να σε αγαπάει ακριβώς έτσι όπως είσαι; Να κοιτάζει τα ελαττώματα σου με γλύκα δίχως να τα αποστρέφεται; Να σε θέλει τόσο εσένα και όλα σου τα λάθη;Δε βλέπει; Κάνει πως δε βλέπει; Ή σ’ αγαπά παρ’ όλη την αλήθεια σου;
Τότε ναι αυτός είναι ο άνθρωπος σου και είσαι ευλογημένος γιατί κρατάς στα χέρια σου ένα κομμάτι ευτυχίας που λίγοι καταφέρνουν ν’ αγγίζουν.
Νιώθεις άραγε διαρκώς ευτυχισμένος;
Όχι δε γίνεται. Η ανθρώπινη φύση δεν το επιτρέπει. Κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό.
Τα διαλείμματα που υπάρχουν μεταξύ των στιγμών ευτυχίας είναι αυτά που μας κάνουν να την εκτιμάμε περισσότερο.
Η δυστυχία, η απάθεια και η ευτυχία χωρίζονται από μια κλωστή.
Η μετάβαση απ’ το ένα επίπεδο στο άλλο γίνεται πολλές φορές αστραπιαία.
Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής, το πόσο απρόβλεπτη είναι κάποιες στιγμές.
Και εκεί που λες πως η ιστορία σας έχει τελειώσει και δεν έχεις άλλες αντοχές. Όλα μπορεί ν’ αλλάξουν.
Αρκεί ο ένας απ’ τους δυο να έχει αποθέματα και να πολεμήσει και για τους δυο.
Έτσι είναι η αγάπη σε κάνει γίγαντα.
Δεν κοιτάς ο άλλος τι σου δίνει, μα τι έχεις εσύ να δώσεις και τα δίνεις δίχως να μετανιώνεις, δίχως να λυπάσαι.
Μόνο έτσι αγαπάς.
Και η δύναμη του ενός έλκει τον άλλον και αν υπάρχει ο σπόρος μέσα του δε θ’ αργήσει να φυτρώσει.
Η αγάπη είναι λουλούδι.
Και απ’ όλα τα λουλούδια το ομορφότερο.
Και όπως κάθε λουλούδι θέλει και αυτό τη φροντίδα του και μάλιστα καθημερινή.
Πότε κάτι μικρό πότε κάτι μεγαλύτερο.
Και είναι λουλούδι με αγκάθια.
Η ζήλια πάει δώρο μαζί της, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της.
Υπάρχουν φορές που φουντώνει και άλλες που ησυχάζει.
Μα το ανησυχητικό είναι να ναρκωθεί οριστικά.
Εκεί ξυπνάει η έννοια του δεδομένου.
Είμαστε τόσο σίγουροι για την αγάπη του άλλου;
Μας κουράζει τόσο η ζωή μας που δεν αντέχουμε και το βάρος της ζήλιας στις πλάτες μας;
Ουσιαστικά κρυβόμαστε απ’ αυτήν.
Αρνούμαστε την ύπαρξη της και παύουμε να τη νιώθουμε.
Υπάρχουν κι άλλα αγκάθια, όπως είναι ο πόνος.
Δε χρειάζεται να κάνει κάτι εσκεμμένα ο άνθρωπος σου για να πονέσεις.
Πολλές φορές πονάει και μόνο η απουσία του.
Να έχεις ώρες να τον δεις και η σκιά της έλλειψης του να σε θλίβει.
Και για όλα του τ’ αγκάθια ακόμα αυτό το άνθος αξίζει ν’ ανθίσει στο κήπο σου. Χωρίς αυτό δε θα ήταν τόσο όμορφος.
Με αυτό δε θα ‘ναι ποτέ ξανά ο ίδιος.
Και στη δύση και στην ανατολή έχει πολλά να σου προσφέρει.
Και όλα αυτά τ’ αξίζεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου