Ποιος μου «σκάβει τον λάκκο» ?

Ο συμπιεσμένος μου εαυτός, η συμπιεσμένη μου επιθετικότητα.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη θυμώσει, που να μην οργιστεί, που να μη νιώσει ότι έχει ξεπεράσει τα όρια της υπομονής του. Που έστω και μία φορά στην ζωή του ένιωσε την ανάγκη να χειροδικήσει.

Αυτά τα όρια της υπομονής μας και αυτή την οργή μας πώς τα αντιμετωπίζουμε?

Ναι υπάρχουν άνθρωποι που σε αυτές τις περιπτώσεις χάνουν εντελώς τον έλεγχο και αφήνουν την οργή να τους κάνει κουμάντο.

Κάνουν πράγματα που ίσως αμέσως μετά τα μετανιώσουν, αλλά κάποια από αυτά δεν διορθώνονται όπως είναι ένας φόνος, ένας ξυλοδαρμός.

Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που όχι μόνο δεν εκδηλώνουν την επιθετικότητά τους, αλλά δεν την παραδέχονται ότι υπάρχει.

Έτσι η επιθετικότητα αυτή ζει και εκδηλώνεται σε αυτούς τους ανθρώπους προς τα μέσα τους. «Σκάβει τον λάκκο μας». Φτάνει αυτή η εκδικητικότητα, ακόμη και τα καλά στοιχεία του εαυτού μας να τα αλλάξει.

Η επιθετικότητα μαθαίνει να κρύβεται και να μας μετατρέψει. Κάποιες φορές σε καχύποπτους. Να λέμε ότι δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Να νιώθουμε ότι οι άλλοι μας εκμεταλλεύονται. Έτσι αποκτάμε έναν υποτονικό και αμυντικό χαρακτήρα που υπάρχει φορές να μας οδηγήσει σε καταθλιπτικά επεισόδια ή και σε κρίσεις πανικού.

Ο εαυτός μας στρέφει εναντίον μας αυτή μας την επιθετικότητα. Η καλοσύνη μας, η οποία έχει μέσα της και στοιχεία της επιθετικότητας, γίνεται για μας ένας δυνάστης επίπονος και τις περισσότερες φορές θα μας οδηγήσει στην απομόνωση.

Όλο αυτό γιατί δεν μπορούμε την άρνησή μας, την ένσταση μας, τον θυμό μας ως έναν μας σοφό οδηγό δάσκαλο.

Γιατί δεν έχουμε τον τρόπο ίσως να τοποθετήσουμε αυτό που πραγματικά μας βγαίνει στην επιφάνεια πρώτο.

Το να αναγνωρίσω το ανθρώπινο μου κομμάτι δεν είναι κακό, αλλά είναι ισορροπία, αρμονία. Δεν γίνεται στη ζωή μας να λέμε σε όλα ναι και να είμαστε τα χαμογελαστά παιδιά της παρέας.

Η κάθε μας ένσταση κάπου βασίζεται. Ας της δώσουμε την ευκαιρία να βγει προς τα έξω για να μας οδηγήσει στην λύτρωση από αυτή την κατάσταση πόνου που βιώνουμε.

Ο τρόπος που θα επιλέξουμε να βγει προς τα έξω είναι είτε ένας άνθρωπος που ξέρουμε ότι μας καταλαβαίνει.

Όποιον δρόμο και αν διαλέξουμε να αποφασίσουμε να δώσουμε χώρο στους εαυτούς μας για να βγάλουν προς τα έξω ακόμη και αυτά που εμείς νομίζουμε ότι πέρασαν.

Γιατί μπορεί να πέρασαν, αλλά τα αγκάθια είναι ακόμη μέσα μας, απλώς τα έχουμε συνηθίσει και νομίζουμε ότι δεν μας πονούν, ούτε μας πληγώνουν πια.