Κατάθλιψη ή εξέλιξη;

Σε μία κοινωνία με προκαθορισμένα πρότυπα, είναι λογικό να αισθάνεσαι παράταιρος. Αυτήν την αίσθηση αναζητούν άλλωστε μέσα σου οι ψυχίατροι για να φανούν χρήσιμοι. Φυσικά εδώ δεν μιλάμε για μια ειδικότητα ιατρών αλλά για μία αντίληψη ολόκληρης της κοινωνίας.

Θυμάσαι τότε που νόμιζες ότι χάθηκε ο κόσμος σου; Ότι το κενό που αισθάνεσαι μεγαλώνει; Η μήπως είναι τώρα που το νιώθεις; Ξέρεις... αυτήν την αίσθηση πως δεν σε καταλαβαίνει κανείς και ότι έχει κάτι το διαφορετικό από την κοινωνία, πράγμα που σε κατατάσσει αυτόματα στους αντιδραστικούς και τους παράταιρους. (Εδώ βέβαια μιλάμε για αληθινά συναισθήματα και όχι «πολιτικά» δήθεν θυμού.

Θυμάσαι τότε; Που νόμιζες πως γλίτωσες τα αντικαταθλιπτικά; Και τώρα φοβάσαι μήπως τελικά έχεις ανάγκη, όχι, όχι από τα αντικαταθλιπτικά τόσο, όσο από τον ιατρό που θα σου τα χορηγεί και θα σε παρατηρεί. Κάπου να κάνεις κι εσύ τα νάζια σου. Εντάξει τα μωρά έχουν τους γονείς και κλαίγονται, εσύ; Ποιόν έχεις; Άσε που μπορεί και να έχεις . Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό.

Πρέπει λές να φανείς δυνατός/η να δείχνεις στους άλλους πως είσαι δυνατός και κρυφά να νταντεύεσαι σε γιατρούς που βάζουν την ζωή σου στο μικροσκόπιο και το απολαμβάνεις. Κανείς άλλωστε δεν ενδιαφέρθηκε τόοοσο πολύ για ‘σένα!

Συγνώμη που μιλώ τραχιά, αλλά να ξέρεις, όλο και κάποιος είναι εδώ για ‘σένα. Άλλωστε το να θυσιάζεις την αγνότητα των συναισθημάτων που σε καθοδηγούν και να γεμίζεις το σώμα σου με χημικά, δεν είναι ότι καλύτερο.

Ξέρω, δεν μπορείς να το διαχειριστείς, είναι πολύ μεγάλο. Ξέρω, είναι πολύ δύσκολο και δεν καταλαβαίνει κανείς. Αυτό που έχω να πω, είναι πως εάν μαζευόμασταν όλοι εμείς που δεν μας καταλαβαίνει κανείς, θα είμασταν τόσοι πολοί, που σίγουρα θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλον.

Οι αυταπάτες είναι για να διατηρούν μία κατάσταση που βολευτήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε, κι ας πονά. Καλύτερα να βολευτώ σου λέει στον γνωστό πόνο, παρά να αντιμετωπίσω τον άγνωστο.

Ο Άγνωστος πόνος να θυμάσαι θα σε πάρει σάν το κύμμα, προς τα μέσα και έπειτα, θα σε ξεβράσει σε μιά καινούρια στεριά που όμοιά ης δέν θα έχεις ξαναζήσεις. Μάθε να εμπιστεύεσαι την ζωή και τον εαυτό σου. Αυτός μόνον και τα συναισθήματά σου μπορούν να καθοδηγήσουν την ύπαρξη εκεί που είναι πραγματικά ο δρόμος της ευτυχίας και της εξέλιξης. Να θυμάσαι πως ο άνθρωπος βλέπει μέσα απο τα αντίθετα πάτνοτε. Βιὠνεις όλη αυτήν την πίκρα για να μπορέσεις να εκτιμήσεις την χαρά που έρχεται. Πίστεψέ με, διαφορετικά δέν εκτιμούμε όσο θα έπρεπε, δυστυχώς.

Καλό δρόμο, καλή συνέχεια. Με αγάπη πάντα κι ας πονάει.