Ο κίνδυνος να χάσεις

Η πράξη της αγάπης -η επέκταση του εαυτού- απαιτεί την έξοδό σου από την αδράνεια της οκνηρίας (εργασία) ή από την εναντίωση που γεννά ο φόβος ( θάρρος). Ας περάσουμε τώρα από το έργο της αγάπης στο θάρρος της αγάπης.

Όταν επεκτείνουμε τον εαυτό μας, αυτός μπαίνει, σαν να λέμε, σε ένα νέο και πρωτόγνωρο έδαφος. Ο εαυτός μας γίνεται ένας νέος και διαφορετικός εαυτός. Κάνουμε πράγματα που δεν είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε. Αλλάζουμε. Η εμπειρία της αλλαγής, της ασυνήθιστης δραστηριότητας, τού να βρίσκεσαι σε μιαν άγνωστη χώρα, τού να κάνεις πράγματα με διαφορετικό τρόπο, είναι τρομακτική. Έτσι συνέβαινε και θα συμβαίνει πάντοτε. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν το φόβο τους για αλλαγή με διαφορετικούς τρόπους, αλλά ο φόβος είναι αναπόδραστος αν πράγματι πρόκειται να αλλάξουν. Θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου. Είναι η ενεργοποίηση σου παρά τον φόβο , η έξοδός σου από την εναντίωση που γεννά ο φόβος, και η είσοδος σου στη ζώνη του αγνώστου και του μέλλοντος. Σε ορισμένο επίπεδο, η πνευματική ανάπτυξη, και συνακόλουθα η αγάπη, πάντοτε απαιτεί θάρρος και εμπερικλείει κίνδυνο.

Αν ξανοιχτείς σε κάποιαν άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος το πρόσωπο αυτό να απομακρυνθεί από σένα, αφήνοντας σε πιο οδυνηρά μονάχο από ο,τι ήσουν πριν. Αν αγαπήσεις κάτι που είναι ζωντανό -ένα πρόσωπο, ένα ζώο, ένα φυτό- αυτό θα πεθάνει κάποτε. Αν εμπιστευθείς κάποιον , μπορεί να πληγωθείς. Αν βασιστείς σε κάποιον αυτός μπορεί να σε απογοητεύσει. Το τίμημα της συναισθηματικής ενέργειας είναι ο πόνος. Αν κάποιος είναι αποφασισμένος να μη διακινδυνεύσει τον πόνο, τότε αυτό το άτομο πρέπει να αρκεστεί σε μια ζωή χωρίς πολλά πράγματα, όπως λόγου χάρη να έχει παιδιά, να παντρευτεί, να γνωρίσει την έκσταση του έρωτα, την ελπίδα της φιλοδοξίας, τη φιλία- καθετί που δίνει στη ζωή ζωντάνια, νόημα και σημασία. Ανοίξου ή αναπτύξου σε κάθε διάσταση , θα έχεις για αμοιβή, τόσο τον πόνο όσο και την χαρά. Μια γεμάτη ζωή θα είναι γεμάτη από πόνο. Αλλά η μόνη εναλλακτική λύση είναι να μην ζεις πλήρως, ή να μη ζεις καθόλου.

Η ουσία της ζωής είναι η αλλαγή , μια διάταξη ανάπτυξης και φθοράς. Αν διαλέξεις τη ζωή και την ανάπτυξη, διαλέγεις την αλλαγή και την προοπτική του θανάτου. Έχω τονίσει ότι η προσπάθεια αποφυγής του κανονικού πόνου βρίσκεται στη ρίζα όλων των συναισθηματικών παθήσεων. Δεν είναι ν' απορεί κανείς που οι περισσότεροι ασθενείς που υποβάλλονται σε ψυχοθεραπεία, είτε είναι νέοι είτε γέροι, έχουν ένα πρόβλημα, όταν πρόκειται ν αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του θανάτου ίσια και παστρικά. Το εκπληκτικό είναι ότι η ψυχιατρική γραμματεία μόλις τώρα αρχίζει να εξετάζει τη σημασία αυτού του φαινομένου. Αν μπορούμε να ζούμε με τη γνώση ότι ο θάνατος είναι ο μόνιμος σύντροφός μας, που πορεύεται μαζί μας πάνω στον αριστερό ώμο μας, τότε ο θάνατος μπορεί να γίνει , όπως λέει κι ο Δον Ζουάν, ο "σύμμαχος" μας, παραμένοντας βέβαια τρομακτικός, αλλά και συνεχίζοντας να είναι μια πηγή σοφών συμβουλών. Με τις συμβουλές του θανάτου , τη διαρκή συνειδητοποίηση των ορίων του χρόνου μας για ζωή και αγάπη, μπορούμε να είμαστε πάντοτε καθοδηγούμενοι να κάνουμε την καλύτερη χρήση αυτού του χρόνου μας και να ζήσουμε μια γεμάτη ζωή. Αν όμως είμαστε απρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε πλήρως την τρομακτική παρουσία του θανάτου πάνω στον αριστερό ώμο μας, τότε στερούμε τον εαυτό μας από τις συμβουλές του, και μας είναι αδύνατο να ζήσουμε ή να αγαπηθούμε ελεύθερα. Όταν αποφεύγουμε το θάνατο, την πάντα μεταβαλλόμενη φύση των πραγμάτων,αναπόφευκτα δραπετεύουμε από την ζωή.