Ερωτεύτηκα τον έρωτα

«Μαζί του ερωτεύτηκα τον έρωτα» της είπε. Έπιασε το χέρι της φίλης της τρυφερά και την κοίταξε κατάματα. «Δεν μου πρόσφερε τίποτα. Πέρα από την δυνατότητα να ερωτευτώ». Και κάπως έτσι, άπλωσε την καρδιά της κομματιασμένη, αναζητώντας την χείρα βοηθείας της φίλης της.

Είναι μερικοί τύποι ανθρώπων που μας προκαλούν αλυσιδωτές εκρήξεις. Σαν τους εμπρηστές, εμφανίζονται ύπουλα και αθόρυβα και τοποθετούν τους μηχανισμούς. Βρίσκουν βέβαια και το αντίστοιχα γόνιμο προς πυρπόληση έδαφος. Και έξαφνα, με μισή μόνο σπίθα, καρδιά, μυαλό και λοιπά όργανα παίρνουν φωτιά. Καίγεσαι ολοζώντανος, με πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας. Η σάρκα (εντός και εκτός) νιώθει την φλόγα σε κάθε σπιθαμή της. Όχι, δεν είναι άσχημο. Είναι σαν κάθαρση, είναι η φωτιά που καίει μεν βίαια τα πάντα αλλά προετοιμάζει ταυτόχρονα το έδαφος για κάτι καλύτερο.

 

Η ιστορία ξεκινάει από το μηδέν και κατακλύζει τα πάντα. Κινητοποιεί κάθε κύτταρο του κορμιού και της σκέψης. Φλέγεται το μέσα μας και κάθε λογική σκέψη γίνεται στάχτη. Η καρδιά χτυπάει σε αναπάντεχους, ίσως πρωτόγνωρους ρυθμούς. Αλλά και τα υπόλοιπα όργανα βρίσκονται σε σύγχυση (βλέπε τις πεταλούδες που αντί να πεταρίζουν στο στομάχι  καταβροχθίζουν όλα τα ζωτικά όργανα αδιακρίτως).

 

Με αυτούς τους ανθρώπους ερωτευόμαστε τις στιγμές. Ερωτευόμαστε την ένταση, το πάθος, τα συναισθήματα που μας γεννούν. Παραδινόμαστε σε μια δίνη, σε μια μαύρη τρύπα που μας ρουφάει αδυσώπητα αλλά σαγηνευτικά. Οικιοθελώς και άνευ όρων, τεμαχίζουμε την καρδιά μας. Την διαμερισματοποιούμε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να δώσουμε μια λογική επίφαση σε ό,τι μας συμβαίνει. Την κόβουμε σε κύβους και την ταΐζουμε σε αυτούς κάθε φορά που νιώθουμε ότι λάβαμε ένα ψήγμα τρυφεράδας, ένα σπυρί αγάπης. Προσπαθώντας να ημερώσουμε τον άλλον, ήτοι να τον φέρουμε όσο πιο κοντά μας γίνεται, γινόμαστε εμείς θηρία σαρκοφάγα, με μοναδική τροφή το θυμικό μας, το μέσα μας.

 

Αυτό είναι. Ερωτευόμαστε τον έρωτα, ερωτευόμαστε την απροσδιόριστα μαγική έλξη, το καρδιοχτύπι που νιώσαμε στην σκέψη του, την κάθε στιγμή που περιμέναμε να δούμε το τηλέφωνο να χτυπάει, την μορφή του να εμφανίζεται μπροστά μας. Ερωτευόμαστε τον άλλο μόνο γιατί μπόρεσε να μας αναγέννησε. Και δεν τον λησμονούμε ποτέ γιατί αποτελεί έμπνευση. Καθαρή και αμόλυντη πηγή έμπνευσης. Άφθαρτη όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους συντρόφους κι αν αλλάξουμε. Όχι γιατί η προσφορά του ήταν τόσο μεγάλη. Όχι, η προσφορά του υπήρξε έως μηδαμινή. Η  ύπαρξη του και μόνο, το πέρασμα του από την ζωή μας ήταν υπεραρκετά αφού κοντά σε αυτόν νιώσαμε τόσο έντονα. Αλησμόνητα έντονα.

 

Είναι παράδοξη η ανάγκη μας να ταυτοποιούμε αυτά που έχουμε μέσα μας με κάποιον άλλο. Αυτός ο άλλος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την σκανδάλη από το όπλο που είναι ιδιοκτησίας μας και το οποίο βαστάμε στα δικά μας χέρια.  Απλά βρέθηκε εκεί, την κατάλληλη στιγμή που χρειαζόμασταν μια σκανδάλη για να πυροδοτήσουμε το όπλο μας. Ας μην αποποιούμαστε τις ευθύνες μας. Εμείς ήμασταν έτοιμοι για το φονικό, εμείς είμαστε οι  δράστες. Αλλά και ας μην αγιοποιήσουμε και τον άλλο. Διότι τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνεται την έκδηλη ανάγκη μας να νιώσει όπως νιώθουμε, γλυκαίνεται από τα ζαχαρωμένα κυβάκια της καρδιάς μας και απλά υπάρχει εκεί για να μας ταλαιπωρεί.

 

Τις περισσότερες φορές είναι ξεκάθαρος ο άλλος. Εμείς είμαστε που από τη μία φτιάχνουμε σενάρια ειδυλλιακά και μακροπρόθεσμα και από την άλλη ικετεύουμε για λίγες ακόμη στιγμές μαζί του, ακόμη κι αν είναι οι τελευταίες, ακόμη κι αν λήγουν νωρίτερα και από το γάλα ημέρας. Υπάρχει μια αμοιβαία ανταλλαγή συναισθημάτων. Απλά η δική μας ροή είναι καθημερινή και χειμαρρώδης ενώ του άλλου σταλάζει ανάλογα με τις επιθυμίες του. Νιώθουμε ότι βιώνουμε μια τραγωδία με μια πολύ συγκεκριμένη ποθητή κάθαρση. Μα συνήθως ανεπιτυχή όχι ως προς την κάθαρση (αυτή είναι βέβαιη) αλλά ως προς το επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

Κακά τα ψέματα, το πάθος μόνο δεν αρκεί. Στην ήρεμη θάλασσα μπορούμε να χαράξουμε πορεία και να ταξιδέψουμε. Στην τρικυρία καραβοτσακιζόμαστε. Προσπαθώντας να ανέβουμε στην κορωνίδα των συναισθημάτων, μεταχειριστήκαμε μαγικό χαλί. Μα δεν υπάρχουν μαγικά χαλιά λέει μια φωνή μέσα μας και πολλές γύρω από εμάς. Ε και;  Τα πόδια τι τα έχουμε; Για να βγάζουμε φτερά και να πετάμε. Και ενίοτε για να φεύγουμε μακριά από τα δράματα και τους δήθεν μυστηριώδεις έρωτες.