Κάθε φορά που λες "δε θα τα καταφέρω", αναρωτήσου πέρα από το προφανές

Κάθε φορά που λες "δε θα τα καταφέρω", αναρωτήσου πέρα από το προφανές. Πέρα από το λογικό και πέρα από το γεγονός της στιγμής. Προσπάθησε να αφαιρέσεις από το μυαλό σου κάθε μικρή και επιφανειακή λεπτομέρεια που σου έχει απορροφήσει την προσοχή. Πήγαινε πίσω στο χρόνο και προσπάθησε να φανταστείς τι σημαίνει για τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο, η σκέψη "δε θα τα καταφέρω". Ίσως ανακαλύψεις ότι κάτι άλλο μπορεί να σημαίνει για σένα.

Ότι από κάπου αλλού μπορεί να προέρχεται. Είσαι απορροφημένος στα δεδομένα της στιγμής, εκφράζεις την προσωπική σου ανησυχία για τις δυνατότητές σου και σου ξεφεύγει ότι ο τρόπος που εγκαθιδρύθηκε μέσα σου αυτή η άποψη για τον εαυτό σου, έρχεται από πολύ πιο μακρυά και αναφέρεται σε πολλές μικρές χρονικές στιγμές του παρελθόντος. Στιγμές, οι οποίες ίσως να έχουν ξεχαστεί από εσένα. Έχουν όμως ξεχαστεί πραγματικά; Ή απλά τις έχεις κάνει πέρα, νομίζοντας ότι πια έχεις εκλογικεύσει τόσο όσο σου χρειάζεται για να συνεχίζεις;

Αυτές όμως κάνουν τη δουλειά τους. Εσύ συνεχίζεις να αναλύεις τα πράγματα λογικά, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τα καταφέρνεις, αλλά κάτι μέσα σου, βαθιά ριζωμένο, σου υπενθυμίζει διαρκώς πως δεν τα καταφέρνεις. Και δυσφορείς, γιατί ενώ ξέρεις, δε μπορείς να το νοιώσεις.
Ξέρεις ότι μπορείς να πετύχεις πράγματα και ακόμη κι όταν αυτό γίνει συνεχίζεις να αισθάνεσαι ανεπαρκής. Δεν είναι όμως το τώρα που χρειάζεται απόδειξη, αλλά το τότε που χρειάζεται αποκωδικοποίηση. Κάποτε που έχτιζες ακόμη όλα όσα είσαι και ο μόνος τρόπος για να το κάνεις αυτό,ήταν το τι εισέπραττες από το περιβάλλον σου για σένα. Μια μικρή απογοήτευση από το γονιό σου.

Θυμάσαι...πόσο πολύ μια φορά ήθελες να του δείξεις ότι είσαι ικανός και άξιος να σε αγαπά και να σε αποδέχεται...και εισέπραξες μια αδιαφορία. Ή ακόμη και μια απόρριψη. Και μέσα σου αναρωτιόσουν χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι..." τι θα κόστιζε να μου πεις ένα μπράβο... να με κάνεις να αισθανθώ σημαντικός?".

Και εκείνη η στιγμή ήταν μια από όλες εκείνες τις στιγμές που διαμόρφωνες τη γνώμη σου για τις δυνατότητές σου. Ήθελες να πιστεύεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αλλά δυστυχώς την κρίσιμη στιγμή δε σου το έδωσαν. Όχι ο οποιοσδήποτε, αλλά ο γονιός σου. Που ήταν ο μεγάλος σου ήρωας. Που πίστευες όλα όσα σου περνούσε την κάθε στιγμή.

Μπορεί να σου πρόσφερε πολλά...δε λέω. Μπορεί να σου κάλυψε όλες τις υλικές σου ανάγκες. Αλλά για σένα,εκείνη η στιγμή που δεν πήρες την αποδοχή και τη δύναμη για να πατάς στα δικά σου πόδια,ήταν η στιγμή που σε έφερε στο τώρα να δηλώνεις "δε θα τα καταφέρω". Προσπάθησε να ξεχάσεις το τώρα και να θυμηθείς το τότε..και ίσως αισθανθείς κάποια στιγμή το πολυπόθητο. Το ότι τα καταφέρνεις,είσαι σημαντικός και άξιος να αγαπηθείς...