Μέχρι τα πρώτα τραντάγματα να συντελεστούν μέσα μας και ο χώρος μέσα μας να αρχίσει να από τις ρωγμές να Επιτρέπει να μπει Φως!
Πόσα όμορφα που αρνούμαστε να «δούμε» στον Εαυτό μας, είναι η βάση για να μην βλέπουμε τίποτα όμορφο στους άλλους...
Η Ζωή με τους άλλους είναι μια υπέροχη πραγματικότητα, αν δεν την εξετάζεις στα στενά πλαίσια του <εγώ>...
Και το <εγώ> δεν βρίσκει τίποτα όμορφο εδώ, στην Ζωή, γιατί είναι σαν να ζει μόνο του, χωρίς Αγάπη, χωρίς Στόχους και Κατεύθυνση...χωρίς Μνήμη…
Ακόμα και το μυρμήγκι όμως, σε τούτον τον Κόσμο, έχει Αγάπη, Συντροφιά και Κατεύθυνση...Κανένα φυσικό Είδος, εκτός από τον Άνθρωπο, δεν έχει <εγώ>...Όλα τα Είδη, έχουν μέσα τους την Τάξη, που ορίζει το Βασίλειό τους και η Φύση τους.
Από το πιο δυνατό ζώο, μέχρι το ταπεινό χαμομηλάκι, όλα στον Φυσικό Κόσμο έχουν την Δόξα μέσα τους και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να είναι αληθινά αυτά που Είναι και πάντα η εξέλιξή τους διαπερνά την α-νοησία του ανθρώπου, που θέλει ακόμα κι αυτόν τον γεμάτοΤάξη Κόσμο, να τον διαβάλλει και να τον κάνει ίδιο με το <εγώ> του...(μετά φοβάται τον κάθε διάβολο που θα τον παρασύρει στο κακό...πόση ειρωνεία για την Λογική του Ανθρώπου έχει αυτό?)
Πολλές φορές μου έρχεται να φωνάξω "που πας <εγώ>?" Γιατί ΄δεν μπορώ να φωνάξω "που πας Άνθρωπε?"
Μα το <εγώ> δεν ακούει, γιατί νομίζει ότι είναι Άνθρωπος...
Νομίζει πως έχει στην διάθεσή του απεριόριστη δύναμη να κάνει τα πάντα και ναι, την έχει, αλλά χωρίς Αγά χωρίς Κατεύθυνση, αυτή η απεριόριστη δύναμη χρησιμοποιείται καταχρηστικά, για να βλάψει τον Εαυτό του, την Φύση του και όλα όσα υπάρχουν εδώ, στον Φυσικό Κόσμο...
Η θρησκεία είναι μια εφεύρεση της επινοητικότητας του ανθρώπου, που βρίσκει πάντα τρόπους να αθωώνει το <εγώ> του, για να συνεχίζει την σύγχυση και το χάος στον Κόσμο του...είναι μια επινόηση για να νομίζει ότι είναι καλό, τίμιο και ηθικό, με πράξεις περισσότερο ασυνείδητες, παρά Λογικές και συνειδητές...
Όλη αυτήν την ευφυΐα που έχει ένας Άνθρωπος, την έχει καρπωθεί το <εγώ> του...Μα χωρίς Αγάπη, και χωρίς Κατεύθυνση, το <εγώ> μόνο έξυπνο μπορεί να είναι και δεν μπορεί να οδηγήσει καμία Συνείδηση στην ενεργό Ευφυΐα του Ανθρώπου...
Είναι πάρα πολύ φυσιολογικό για έναν άνθρωπο, να ορίζει τον εαυτό του με διάκριση την εξυπνάδα του...Όμως κάθε άνθρωπος, όσο έξυπνος και αν είναι, όσο επιτυχημένος και μορφωμένος, ότι και να έχει αποκτήσει, δεν μπορεί να είναι αρμονικός και ευτυχισμένος με τον Εαυτό του, με την Ζωή του...
Οι προτεραιότητες ενός Ανθρώπου έχουν αλλάξει με το που γεννιέται...Έχει πάρει την εντολή να γίνει ο καλύτερος...
Κανείς δεν του είπε όμως από ποιόν...
Ο "καλύτερος" είναι κάτι γενικό και αόριστο...Η επιτυχία έχει οριστεί με βάση την κοινωνική αποδοχή, την εξουσία, την κατάκτηση, την περιουσία...
Όσοι Άνθρωποι είχαν Αγάπη και Κατεύθυνση δεν στάθηκαν το καλύτερο παράδειγμα για αυτό το "καλύτερος" που έχει περιορίσει τις συνειδήσεις μας, γιατί πέθαναν φτωχοί και σταυρωμένοι...Κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι η κοινωνία μας έχει ορίσει σαν διάκριση της επιτυχίας...
Ποιός άνθρωπος θα ήθελε την μοίρα τους? Άσημοι και ταπεινωμένοι....
Το <εγώ> έχει διαμορφώσει τα δικά του κριτήρια για την Συμπόνια, την Καλοσύνη, την Αγάπη, την Ζωή...Ακόμα και για την Αλήθεια έχει παραπλάνηση...
έγινε "καλύτερος" μεν, αλλά στην ουσία παρέμεινε άνθρωπος, χωρίς Αγάπη, και χωρίς Κατεύθυνση...
Μόνο ο παράδεισος δεν μπορεί να γίνει κατεύθυνση, όταν η ζωή σου έχει γεμίσει κόλαση...
Δεν είναι απαραίτητα σωστά, όλα όσα εμείς θεωρούμε σωστά...
Και ίσως αυτή η ελαστική ηθική που συμπεριλαμβάνει το σωστό μας και το λάθος μας, είναι μια επιπόλαιη κρίση που προβάλλει καθημερινά τις αδυναμίες μας να σταθούμε ακέραιοι στου Νόμους, που ορίζουν την Ανθρώπινη Ύπαρξη…
Η Τάξη είναι μέσα μας...Και αν φαίνεται ότι έχει ορίσει διαφορετικά τον Δρόμο του κάθε ανθρώπου, είναι τούτη η ψευδαίσθηση του <καλύτερος> που δημιουργεί και κλέβει τις εντυπώσεις...Γιατί το <καλύτερος> δεν υπάρχει για την Αγάπη, και την Κατεύθυνση του Ανθρώπου... Η σύγκριση αφορά μόνο το <εγώ>, αλλά εδώ ουσιαστική σημασία έχει να θυμηθούμε την Προέλευσή μας...
Τότε μόνο τα "μάτια" μας θα δουν ποιός είναι ο Εαυτός μας, και ποιόν τον κάναμε...
Δεν υπάρχει ούτε ένας Άνθρωπος που δεν έχει μέσα του την Τάξη...Υπάρχουν όμως πολλά <εγώ> που ορίζουν την προέλευσή τους στους γονείς τους...Και ότι γεννιέται από ανθρώπους, είναι τελικά καταστροφικό, για τον Κόσμο του... όταν τον έχεις ξεχάσει, μαζί με τον Εαυτό σου...
Δεν υπάρχουν άνθρωποι άσχημοι…Ούτε ένας!
Υπάρχουν μόνο Δρόμοι που χάθηκαν, επιλογές που δεν έγιναν, ευκαιρίες που δεν εκτιμήθηκαν…
Η Πίστη είναι το πιο δυνατό εσωτερικό αίσθημα, αρκεί να συνοδεύεται από έρευνα, ενθουσιασμό και πειραματισμό...
Ό,τι πιστεύει a priori ή δεν πιστεύει κανείς, δεν μπορεί και να το ερευνήσει με ενθουσιασμό, γιατί δεν υπάρχει αυτή η διάθεση για έκπληξη...
Η Αλήθεια της Τάξης δεν είναι κάτι που διδάσκεται, είναι κάτι που νιώθεις...
Ξεκινάμε με την βεβαιότητα ότι, Aγάπη και Σοφία και μετά παρατηρούμε αυτήν την Δημιουργία στην εφαρμογή της μέσα στον Κόσμο του...Αυτό που έγινε ο κόσμος, αν πιστέψουμε, τότε θα σταματήσουμε να τον ψάχνουμε…
Το παιχνίδι δεν έχει ενδιαφέρον, αν ξέρεις εκ προοιμίου ότι είσαι χαμένος. Τότε απλά αναγκάζεσαι να παίξεις, γιατί παίζουν και οι άλλοι...
Μα ποιός είπε ότι στην Ζωή μας βάζουν οι άλλοι στο παιχνίδι?
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου