Άχρονος Χρόνος

Όταν αφοσιώνεσαι, αγγίζεις τα όρια του άχρονου χρόνου. Είναι μαγική αίσθηση μα και «επικίνδυνη» αν δεν έχεις κατακτήσει, σε κάποιο βαθμό, την εσωτερική ισορροπία.

Χρειάζεται μια μεγάλη δόση θάρρους και εμπιστοσύνης να αφοσιωθείς και να υπάρξεις στον άχρονο χρόνο, που σε βγάζει από τη γραμμικότητα της υπόλοιπης ζωής γύρω σου. Πέρα από τα λόγια, περιλαμβάνει κόστος ζωής, το οποίο χρειάζεται να παραμένεις συνειδητός ότι θα «πληρώσεις».

Ο «άχρονος χρόνος», χωρίς να στέκομαι στους ορισμούς, αποτελεί μια άλλη, εντελώς διαφορετική κατάσταση ύπαρξης, που δεν αναπαράγεται με 3D εικόνες, δεν περιγράφεται με ακρίβεια με λέξεις, αλλά αλλάζει τα πάντα, όλο το πεδίο αντίληψης, όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτόν συνειδητά (συνειδητά σημαίνει να γνωρίζεις πού/πώς βρίσκεσαι, όσο ταυτόχρονα βιώνεις σε όλα τα επίπεδα το προσωρινό).

Οι φοβικοί αδυνατούν να αφοσιωθούν, αδυνατούν να υπάρξουν στον άχρονο χρόνο. Η ανάγκη ελέγχου, οι ασυνείδητοι ρόλοι που έχουν αναλάβει, η εμμονή με τον τρισδιάστατο κόσμο, τους αφαιρεί την ικανότητα και το δικαίωμα της εισόδου στη μαγεία της ύπαρξης.

Στην άλλη άκρη βρίσκονται ίσως οι «αιώνιοι καλλιτέχνες» που χάνονται, τρελαίνονται μέσα σε επίπεδα φαντασίας, αψηφώντας τη γραμμικότητα της ζωής, στην οποία αδυνατούν να υπάρξουν ισότιμα, συνειδητά.

Όμως, ο άχρονος χρόνος δεν σε βγάζει από τη ζωή. Αντίθετα, ενώνει όλα τα κομμάτια της, τους ρόλους σου, τα θέματα, τους τομείς, σε μια σύνθεση πολύπλευρης, ταυτόχρονης ύπαρξης, που επιτρέπει τη σφαιρική, διεισδυτική αντίληψη. Ξεπερνιούνται τα μετρήσιμα όρια της έκτασης και τους βάθους, του ύψους και του μερικού, και τότε η καταγραφή γίνεται ένας αγώνας, που συχνότερα χάνεις.

Χρειάζεται να βρίσκεσαι σε «επιφυλακή» καθώς χάνεσαι στα πέρατα της αιωνιότητας. Χρειάζεται να είσαι κυρίαρχος της παρόρμησης του Έρωτα, που πλέον βιώνεται συνειδητά και απόλυτα.

Δεν τα αντιλαμβάνεται κανείς γύρω σου όλ' αυτά, παρά μόνο όσοι μπορούν να μετέχουν ισότιμα στον Έρωτα που δεν ιδιοποιείται. Συχνότερα φοβίζει! Συχνότερα, γίνεται προσπάθεια να βγεις από τα πεδία που δεν ανήκουν στη γήινη κατανόηση της ύπαρξης, είτε από άλλους είτε από τον ίδιο σου τον εαυτό, που δεν είναι έτοιμος και απελευθερωμένος αρκετά ακόμα, ώστε ν' αντέξεις την υπέρβαση, σε όλα τα επίπεδα.

Πρέπει να έχεις εξασκηθεί στην πειθαρχία...την αυτοπειθαρχία! Πρέπει να έχεις ψάξει αρκετά, ώστε να έχεις διαπιστώσει, πέρα κάθε αμφιβολίας και φόβου, τον σκοπό της ύπαρξής σου και να είσαι πρόθυμος να τον Υπηρετείς με ταπεινότητα, σιγουριά και δέος για την κάθε στιγμή της γραμμικής ύπαρξής σου.

Τότε, κατανοείς τον άχρονο χρόνο γιατί τότε βρίσκεσαι κατ' επιλογήν εντός του και διαμορφώνεις τις λέξεις και τα νοήματα σύμφωνα με τη δική σου, ανώτερη ερμηνεία, που η μόνη βαρύτητα και καθαρότητά της βρίσκεται μέσα στα πλαίσια της συνεχιζόμενης, δικής σου αντίληψης, μέσω ισότιμης διεύρυνσης/συρρίκνωσης, εστίασης/διάσπασης.

Γιατί τότε όλα αλλάζουν... η αντοχή σου, η δύναμη, η διαύγεια, η φυσιολογία, οι προτεραιότητες, η αντίληψη, η δράση... όλα είσαι Εσύ, στο κέντρο της ύπαρξής σου, παρέα με το θάνατο, το προσωρινό, το άσκοπο, το ψεύτικο. Διαχωρίζεις και ενώνεις το αληθινό, το διαχρονικό, την ουσία, σε ένα αόρατο και ορατό χορό αντιθέτων, που τώρα γίνονται συμπληρωματικά.