Αυτό το τραγικό είδος ακόμα δεν έμαθε να αντικρίζει αυτό που είναι και ΦΟΒΑΤΑΙ. Δυο, είναι οι ποιο τρομεροί του φόβοι, ο ΘΑΝΑΤΟΣ και η ΜΟΝΑΞΙΑ.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ τον τρομάζει γιατί δεν μπορεί να αποδεχθεί την ιδέα ότι η νόησή του κάποτε θα σβήσει όπως σβήνει και η φωτιά όταν αναλώσει την καύσιμη ύλη της. Δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα της μελλοντικής ανυπαρξίας του και έτσι την αντικαθιστά με πλασματικές ψευδαισθήσεις περί της τάχα αθάνατης ψυχής που είτε πηγαίνει σε έναν άλλο κόσμο ή τιμωρίας ή ανταπόδοσης είτε γεννιέται ξανά σε ένα νέο σώμα, ξανά και ξανά και ξανά . . .
Η ΜΟΝΑΞΙΑ τον τρομάζει ως προς το ότι είναι το μοναδικό είδος του πλανήτη, με τούτο το είδος της νόησης και ότι δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα να βρει κανένα άλλο είδος με λίγο ανώτερη νόηση από τη δική του ικανό να του προσφέρει συμβουλές, βοήθεια και ασφάλεια. Η πραγματικότητα τον κάνει να νιώθει ανασφαλής (σαν μικρό παιδί χωρίς γονείς για να στηριχτεί σε αυτούς) και έτσι την αντικαθιστά με πλασματικές ψευδαισθήσεις περί της ύπαρξης και παρουσίας άλλων ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ, ενός ή περισσότερων ανώτερων όντων, ικανών να αντιλαμβάνονται την δική του παρουσία, τις πράξεις του και τις επιθυμίες του, να τον κρίνουν και να διαφεντεύουν την ζωή του.
Τραγικέ Δύστυχε Άνθρωπε. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου