Οι νιφάδες έπεφταν αργά, αθόρυβα, ήσυχα. Στεκόταν πίσω απο το παράθυρο και τις παρατηρούσε να χορεύουν, να στροβιλιλίζονται και ύστερα να χάνονται μαγικά λίγο πριν αγγίξουν το έδαφος. Της άρεσε το χιόνι. Ξυπνούσε την παιδικότητα της. Και μαζί μια μελαγχολία. Μεγάλωνε, ωρίμαζε, άλλαζε. Έπρεπε να πάρει αποφάσεις. Σιγά σιγά πλησίαζε σε εκείνο το σταυροδρόμι που σου θέτει διλήμματα επαγγελματικά, προσωπικά, ηθικά. Τι θέλεις πραγματικά, τι θα σε κάνει ευτυχισμένο, τι είναι λάθος και τι σωστό; Άραγε μπορεί να απαντήσει κανείς με σιγουριά σε αυτά τα ερωτήματα; Πολλές φορές ξέρουμε τι θέλουμε ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον. Και κάποιες άλλες δεν θέλουμε αυτό που ξέρουμε.
Πόσο σίγουρος μπορείς να είσαι για το δρόμο που επιλέγεις; Αυτό που νομίζεις ότι θα σε κάνει ευτυχισμένο τώρα, μπορεί στο μέλλον να μην είναι αυτό που πραγματικά ήθελες ή αυτό που φοβόσουν και δεν ήθελες κάποτε μπορεί να κρυβόταν τόσο καλά μέσα σου που να άργησες να το ανακαλύψεις. Ο χρόνος τρέχει, η τύχη ακολουθεί, και εσύ πρέπει να προλάβεις. Να κάνεις βήματα, να πεις λέξεις, να αντιδράσεις.
Το κορίτσι στεκόταν πίσω απο το παράθυρο και περίμενε. Κάποιον, κάτι να την κινητοποιήσει. Να της δείξει την σωστή κατεύθυνση, το μονοπάτι της ευτυχίας. Βλέποντας το χιόνι να πέφτει συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε τίποτα σίγουρο και ασφαλές. Αυτό ήταν το νόημα της ζωής. Η ζωή αποτελείται από άπειρες στιγμές που εμφανίζονται ξαφνικά και ύστερα χάνονται, λιώνουν σαν το χιόνι. Το θέμα είναι ποιες θα επιλέξεις να κρατήσεις στα δάχτυλα σου πριν προλάβουν να εξαφανιστούν. Εκείνες που σε άγγιξαν, εκείνες που σε βόλεψαν, ή εκείνες που σε φόβισαν;
Όποια απόφαση και να πάρεις το ζητούμενο είναι να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα. Μην αφήσεις κανέναv και τίποτα να σε σπρώξει. Ακόμη και αν μπροστά σου βλέπεις ένα αβεβαιο και σαγηνευτικό χάος προχώρα και μην φοβάσαι να ρισκάρεις. Έτσι θα μάθεις. Η σωστή και ή λάθος επιλογή ορίζεται εσωτερικά, διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό πρέπει να είναι προσωπική και αληθινή.
Το κορίτσι είχε πολλές σκέψεις και πολλά συναισθήματα. Μερικά ήθελε να τα φυσήξει στον αέρα να ταξιδέψουν μαζί με τον παγωμένο αέρα και μερικά να τα θάψει βαθιά κάτω απο το χιόνι. Ήθελε να τρέξει, να τρέξει μακριά. Μακριά απο τις απογοητεύσεις της, από τους φόβους της, από εκείνα που την πλήγωναν. Ήθελε να συναντήσει τη χαμένη της αυτοκυριαρχία. Τον παγιδευμένο της εαυτό που της έγνεφε στο τζάμι. Άνοιξε το παράθυρο και άφησε τις νιφάδες να κολλήσουν στα μαλλιά της, να γίνουν τα κρυμμένα δάκρυα στο πρόσωπο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου