πουλιά διαβατάρικα,
των ουρανών εραστές,
χρονοτριβές ανούσιες δε δέχονταν
κι οι ανθρώπινες ψυχές κλεισμένες,
απ’ τα μικράτα τους αμπαρωμένες,
πρόωρα γερασμένες,
το πίστευαν πως ζούσαν…
πίσω απ’ των παραθυριών τις σιδεριές,
πίσω από τζάμια ανθεκτικά…
το κρύο του χειμώνα απόδιωχναν,
την ανοιξιάτικη υγρασία εξάτμιζαν,
το καύσος του καλοκαιριού συγκράταγαν,
το βρόχινο φθινόπωρο έξω μαντάλωναν
Κι οι εποχές ανώφελα γυρνούσαν…
επισκέπτες απαρηγόρητοι,
πουλιά διαβατάρικα,
των ουρανών εραστές,
απρόσκλητα χτυπούσαν…
όπως χτυπούν οι λιγοστές χαρές
σα σπάνια…
πόρτα ανθρώπινη συντύχουν…
μα ήταν το κλίμα αφιλόξενο
κι ήταν τα ανθρωπάκια άμαθα…
τα τείχη της εστίας να εγκαταλείπουν
και ήταν τ’ ανθρωπάκια μαθημένα…
τις εποχές πίσω από οθόνες να θωρούν.
Κι απλοϊκά έτσι κι ανόητα,
όπως η κάθε παρεξήγηση συμβαίνει…
άνθρωποι κι εποχές…
ποτέ δεν ανταμώσανε,
ακοίταχτοι, ανέγγιχτοι…
ξένοι παράλληλοι πορεύτηκαν,
οι εποχές έξω απ’ τα παραθύρια
ματαιοπονώντας…
για λίγο… έγνεφαν,
τα ανθρωπάκια πίσω απ’ τα παραθύρια
τις μνήμες βιωμάτων των παλιών
με «υψηλό το πνεύμα» έκριναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου