ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΣΥΜΒΑΤΕΣ

Το σημαντικότερο στοιχείο τού Ελληνικού Πνεύματος, είναι η τάσις εναρμονίσεως πρός τίς άπειρες καί ανορίζουσες, Συμπαντικές λειτουργίες. Αυτή η εναρμόνισις είναι η διαβαθμιστική, ποιοτικά, προσέγγιση τής Συμπαντικής Αρμονίας, που εν πλεγματώσει καί εν λόγω, εκφράζει, εμπεριέχει καί συνλειτουργεί τίς Αρετές καί Αξίες που οι πρόγονοί μας διείδαν, περιέθαλψαν, ιδανικοποίησαν καί Θεοσεβώς ελάτρευσαν.
Έννοιες που συγκροτούν καί αλληλο-πλεγματώνουν αυτήν τήν Αρμονία, είναι: ο Λόγος (αρμονική αναλογία), τό Μέτρον καί τό Μηδέν Άγαν, τό Ήθος, ο Έρως καί η Φιλότης, τό Καλόν καί Αγαθόν, η Δίκη καί η Ελευθερία.. Όλα αυτά, ενούμενα καί προβαλλόμενα σέ άπειρα, διαβαθμιστικά, ποιοτικά επίπεδα τού Πανάρμονου Σύν-Παντός Όλου.

 Η Φύσις είναι ο άμεσος εκφραστής, εν λόγω, όλων αυτών τών Αξιών καί μέσα σ' αυτήν καί απ' αυτήν, αυτές προσεγγίστηκαν ανθρώπινα καί ανθρωπόμορφα, Ιεροποιήθηκαν καί Θεοποιήθηκαν.
Η Φύσις είναι μία προβολή καί μία αναλογική εκδήλωσις τού Σύμπαντος Όλου. Είναι ένα αντιληπτικό, αρμονικό Είδωλον αυτού. Η μέσω αυτής, ενόρασις καί συνείδησις τού Όλου (Είδωλον = Είδος του Όλου). Αυτή είναι η μόνη Ειδωλολατρία. Η λατρεία τού Νοητού μέσα από τό αρμονικά αντιληπτόν. Όλα τά άλλα περί λατρείας ειδώλων-αντικειμένων, είναι κακόβουλα καί υστερόβουλα , ανιστόρητα, συκοφαντικά καί απαράδεκτα καί δείχνουν μόνο τήν έλλειψη Ήθους και κάθε Αρετής, αυτών που τά εφηύραν καί τά διέδωσαν.

Ότι δέν εκδηλώνεται με Αρμονία και δέν συνδέεται μέσω αυτής, μέ τό Πάνσοφο καί Πανάγαθο Σύν-πάν... ότι δυσαρμονεί πρός αυτό... ότι εκβάλλει κυριαρχικότητα, μισαλλοδοξία, δουλεία, εξουσία κι αλαζονική μεταχείριση ανθρώπων καί φύσεως... ότι απαγορεύει τό Χαίρειν, τόν Έρωτα, τό Κάλος, τήν Έρευνα, τά Ετερόδοξα... Αυτό επιβάλλεται μέ Δόγμα ή αυθαίρετη και βολική «εξ αποκαλύψεως Αλήθεια». Η ξένη πρός τήν Ελληνικότητα, επιβολή αυτής τής μή Κριταίας κι ερευνητέας καί μή εξελίξιμης «αλήθειας», είναι ο Δογματισμός. Η έκφραση τού μισαλλοδόξου καί τού μή ανεκτικού. Η Ύβρις τής Αρμονίας καί τού Νοήζοντος Ανθρώπου.

Ο Ελληνισμός προήγαγε σχέση Φιλίας τού Ανθρώπου πρός τό Θείον. Ο Δογματισμός, σχέση δουλείας καί φόβου. Ο Ελληνισμός δέν έκανε ούτε έναν Θρησκευτικό πόλεμο. Τά Ετερόδοξα ήταν καί πρέπει νά είναι, σεβαστά. Ο Δογματισμός βούτηξε στό αίμα τήν ανθρωπότητα, μέ άπειρους Θρησκευτικούς πολέμους καί διωγμούς. Κι ακόμη τό κάνει. Ο Ελληνισμός είναι Οικουμενικός καί ποτέ ρατσιστικός. Ο Δογματισμός ώρισε «ελέω Θεού» περιούσιους κι εκλεκτούς καί ψευδο-ονομάζει ρατσιστές τά θύματα τού ανήθους ρατσισμού του.

Ο Ελληνισμός κι ο Δογματισμός (κάθε Δογματισμός) είναι έννοιες καί κόσμοι ασύμβατοι. Τίποτε από τόν έναν δέν χωρά στόν άλλον. Τό Ελληνικό Πνεύμα είναι εναρμόνιση πρός τόν Κόσμο, δηλαδή τό αενάως κινούμενο κι εξελισσόμενο, Σύν-Παν εν Νόμοις. Η Ελευθερία τού σκέπτεσθαι, η Νομοσέβεια τού πράττειν, η ετεροσέβεια τών ιερών, η συνεχής εξέλιξις καί δημιουργία, είναι τά χαρακτηριστικά αυτού τού Πνεύματος. Αυτά ας μήν τά ξεχνούμε, όσοι Έλληνες. Γιατί, ως φαίνεται, εύκολα τά ξεχνούμε. Η μακραίωνη συμβίωση μέ τόν Δογματισμό κι η μή Ελληνούσια παιδεία, δημιούργησαν, ακόμη καί στούς υπερασπιστές τού Ελληνισμού, οξύμωρες συμπεριφορές. Τό νά υπερασπίζεσαι τόν Ελληνισμό μέ Δογματισμό, είναι σάν νά ποτίζεις ένα φυτό στή ρίζα καί νά ψαλιδίζεις τήν κορυφή του. Ποτέ δέν θά μεγαλώση. Η μισαλλοδοξία κι ο φανατισμός είναι Ύβρις γιά τόν Ελληνισμό. Οι απόλυτες και μή συζητήσιμες ή εξελίξιμες ιδέες ή θεωρήσεις, είναι δογματική προσβολή γι' αυτόν. Η ιστορική μνήμη κι η τιμή τών Πατρώων είναι ιερό καθήκον γιά τούς Έλληνες. Η μουμιοποίηση τού Ελληνισμού όμως, όπως ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ήταν πρίν δύο ή δυόμισι χιλιάδες χρόνια, είναι άρνησή του. Οι Αξίες του είναι διαχρονικές καί ικανές να παράγουν Πολιτισμό, αείζωον καί αείνοον, αλλά καί αΐδιον. Γιατί όπως λέει ο Μέγας Ηράκλειτος: «Τα πάντα ρεί» καί «Ποταμόν γάρ ουκ εστίν εμβήναι δίς τώ αυτώ»!