Και έρχεται εκείνη η στιγμή στην Ζωή μας που επιλέγουμε έναν Δρόμο, που δίνει Ουσία στο ανούσιο

Πρέπει να είναι πάρα πολλοί άνθρωποι που τούτος ο κόσμος δεν τους αρέσει… Έχει πολύ θυμό, ντροπή και φόβο… έχει πόλεμο και θάνατο… έχει περισσότερο πόνο, απ’ ότι χαρά… Και όλοι σχεδόν ονειρεύονται έναν άλλον κόσμο… Με βαθύτερες Αξίες, με Αγάπη και Ειρήνη… Και τον αναζητούν διακαώς… Αναζητούν το Βασίλειο των Ουρανών, τον Κόσμο του Θεού, εκείνη την Πηγή που η δόνησή της αγγίζει τα βάθη του Είναι τους και ενώνει, φωτίζει, Αγαπάει…

Και έρχεται εκείνη η στιγμή στην Ζωή μας που επιλέγουμε έναν Δρόμο, που δίνει Ουσία στο ανούσιο, Αγάπη στην μνησικακία, συγχώρεση στην άγνοια, αθωότητα σε ότι φαίνεται ατελές και μισό… Είναι εκείνος ο Δρόμος που κάνει την Ζωή μια μυστικιστική τελετουργία, χωρίς φανφάρες, μόνο με απλότητα, δεκτικότητα και εκείνο το Θέλημα που δεν έχει παραχωρήσεις, παρά μόνο Επιλογή, Απόφαση και Αφοσίωση…

Δρόμοι υπάρχουν πολλοί… Όλοι όμως πρέπει να οδηγούν σε εκείνον τον Κόσμο, με το Όραμα του οποίου γεννηθήκαμε σε τούτον τον κόσμο…

Λένε πως η μοίρα του ανθρώπου είναι άγνωστη, όμως η ιστορία μας σαν ανθρωπότητα, το διαψεύδει… Αιώνες τώρα, τούτο το Όραμα του Κόσμου, που μας συνοδεύει από την γέννησή μας σε τούτον τον Φυσικό Κόσμο μέχρι την αποχώρησή μας, έφερε - και συνεχίζει να φέρνει- μια εξέλιξη που μας κάνει εξακολουθητικά να φοβόμαστε, να ντρεπόμαστε και να θυμώνουμε…
Επιλέγουμε έναν Δρόμο που μας κατευθύνει στον Κόσμο που οραματιστήκαμε, οι Μνήμες του οποίου είναι μέσα μας δεμένες σε μεταξωτή κλωστή
Και αντί να τον τιμήσουμε, προσπαθούμε να τον κάνουμε ίδιο με τον κόσμο που θέλουμε να εγκαταλείψουμε…

Τα όνειρα και οι ελπίδες δεν ανήκουν στην Ζωή, είναι μια μηχανιστική συνήθεια που δίνει διεξόδους… Και όταν κοιμάσαι, το σίγουρο είναι ότι θα ονειρεύεσαι αυτό που σου λείπει, γιατί μόνο στον ύπνο μπορεί να κάνεις όνειρα… Όταν είσαι ξύπνιος μπορείς να κατευθύνεσαι εκεί που Θέλεις… Και αυτό έχει τόσο Αφοσίωση, που μοιάζει με πόλεμο…

Τον Δρόμο τον βρήκαμε… Ο πόλεμος όμως μας βρίσκει μέσα από την Αφοσίωση, μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη Σιωπή, που τότε μπορούμε να αγγίξουμε το Σύμπαν μας, και τότε μπορούμε να τον τιμήσουμε κιόλας…

Ένα λάθος… Ο Δρόμος ο δικός μας δεν αφορίζει όλους όσοι δεν τον ακολουθούν, όταν τον περπατάμε με αλήθεια και δεν φανταζόμαστε ότι τον περπατάμε, ενώ δεν έχουμε κάνει ούτε μισό βήμα προς τα μέσα μας…

Τότε ο Δρόμος γίνεται Νόμος!