Σχέσεις δηλητήριο

Είναι αλήθεια ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να ανήκουν. Μπορεί να φταίει το χούι, ο χαρακτήρας τους οι καταβολές τους, μπορεί και χίλια ακόμα πράγματα καθώς η αιτία βρίσκει τον λόγο της στον προηγούμενο κρίκο της αλυσίδας των αιτιάσεων της διαμόρφωσης του χαρακτήρα τους και πάει λέγοντας…

Η ζωή όλων αυτών των ανθρώπων μπορεί να βρίσκεται σε σχέση, σε γάμο, σε δεσμό περιστασιακό ή μη, η παρουσία τους όμως σκορπίζεται παντού, σαν να χαραμιζόταν πλάι σε ένα άτομο και μόνο.

Ευτυχία ή δυστυχία; Θεωρώ ότι ούτε το υποκείμενο μπορεί να με σιγουριά να ομολογήσει μια και το ανικανοποίητο, καθώς δεν πληρούται, παραμένει ως τέτοιο στο διηνεκές. Ανικανοποίητο.

Όλοι οι υπόλοιποι θα μιλήσουμε ανάλογα με τις δικές μας εμπειρίες οι οποίες θα παραμένουν υποκειμενικές και άρα μοιρασμένες.

Ας προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα.

Ο οποιοσδήποτε βρίσκεται μέσα σε σχέση οφείλει κατ’ αρχήν σεβασμό. Πρέπει να σέβεται τον άνθρωπο που παρίσταται πλάι του για έναν μήνα ή για μία ζωή, το ίδιο. Οφείλει κατά την εκδοχή του Καντ, την προτεραιότητα του ορθού απέναντι στο ίδιο αγαθό.

Είναι τρόπος ζωής. Είναι θέμα αξιών.

Βεβαίως διδασκόμενος κανόνας (πέραν της αντικειμενικής ηθικής) δεν υπάρχει και ελλείψει αυτού, η κάθε εξαίρεση αποκτά το δικό της βάρος*.

Θεωρώ πάντως ότι σε κάθε περίπτωση η μόνη σύμβαση που θα μπορούσε να ισχύει θα ήταν εκείνη η αυστηρά διαπροσωπική. Τίποτα άλλο. Η συμφωνία κυρίων.

Κι ακόμα δεν έχουμε μπει στο θέμα. Κύκλους κάνουμε μόνο.

Υπάρχουν στην πράξη λοιπόν άντρες και γυναίκες που λένε εξ’ αρχής: «Είμαι μαζί σου γιατί γουστάρω, μπορεί όμως αύριο να γουστάρω να είμαι και κάπου αλλού. Ζούμε το σήμερα! Ζήσε το σήμερα» προτρέπουν…

Μέχρι εδώ μπορούμε να υποθέσουμε ότι η εξήγηση είναι τίμια και πράγματι θα ήταν, εάν δεν υπήρχε εκείνο το …‘’και’’…

Η ίδια πρόταση θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί ως εξής: «Θα είμαι μαζί σου για όσο καιρό θέλω, ενώ παράλληλα θα είμαι και με όποιον άλλον μου αρέσει. Θα έρχομαι και θα φεύγω όποτε μου καπνίσει γιατί απλά έτσι είμαι εγώ, εσένα πάντως θα σε αγαπώ (;)(!) »

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας, ποιος ή ποια θα δεχόταν δεσμό-σχέση κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, κάτω από αυτούς τους όρους…

Πάρα πολλοί και θα πω, αλλά και θα επιμείνω. Σου λέει ο άντρας: ‘’δε βαριέσαι ό, τι αρπάξω’’. Η γυναίκα: ‘’Τι με νοιάζει, κουβεντούλα θα κάνω’’

Δεν γνωρίζουν (ότι κατά πάσα πιθανότητα) το χέρι το έχουν ήδη απλωμένο επάνω από τη φλόγα… Αγνοούν ότι έχουν κάνει το πρώτο βήμα.

Μήπως θαρρείτε ότι σήμερα που βιώνουμε την πληθώρα προσφοράς της σάρκας, ότι είναι ο πληθυσμός χορτάτος; Εάν ναι, κάνετε μεγάλο λάθος.

Υπάρχει πείνα και μάλιστα τεράστια. Σεξουαλική. Μπορεί να κρύβεται, να μην ομολογείται αλλά υπάρχει και δεν εννοώ την κακοπέραση με τον σύντροφο, αλλά την έλλειψη γενικότερα. Ας μην μιλήσουμε για κατανόηση μεταξύ των ζευγαριών και πατώσουμε…

Ακόμα και πέραν όλων αυτών όμως, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων** οι οποίοι θέλουν ‘’κάτι’’. Κάτι που να έχει σχέση με έρωτα. Για τους δικούς τους λόγους. Ομοίως λοιπόν είναι και αυτοί επιρρεπείς, για την αδιερεύνητη επιθυμία τους .

Το τι είναι αυτό το ‘’κάτι’’, ενδέχεται να μην είναι απόλυτα ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό τους. Μπορεί απλά να έχουν επιθυμήσει να βρεθούν στον τόπο όπου συμβαίνουν τα ‘’σπουδαία’’ πράγματα ακόμα και ως θεατές. Παντρεμένοι/ες ή μη. Ίσως περισσότερο οι παντρεμένοι/ες. Ίσως…

Ξεκινάνε λοιπόν όλοι αυτοί μία βόλτα, μια περιήγηση απλά και μόνο για την πλάκα τους.

Ακούνε την ατάκα περί της μη δέσμευσης και όχι μόνο συμφωνούν αλλά και επαυξάνουν!

Σε λίγο καιρό οι πιθανότητες είναι να βρεθούν με έναν άνθρωπο μπλεγμένοι/ες όπου δεν δικαιούνται να του ζητήσουν ευθύνες καθώς και εξηγημένος/η ήταν, αλλά και τίμιος/α.

Εδώ υπάρχει ένα ζήτημα ή καλύτερα ένα αδίκημα το οποίο κρίνεται ιδιώνυμο.

Ο πεπειραμένος, εραστής-ερωμένη, ξέρει πώς να συμπεριφερθεί στο ‘’θύμα’’, όπως επίσης γνωρίζει εκ των προτέρων –κατά μεγάλη προσέγγιση- τα αποτελέσματα της κρούσης του, τα οποία (επί του πρακτέου) σας πληροφορώ ελάχιστα τον ενδιαφέρουν διότι παίζει σε πολλά ταμπλό. Εάν δεν είναι αυτός/η θα είναι ο επόμενος/η… Είναι ο τύπος ή η τύπισσα που φλερτάρει συνεχώς και αδιακρίτως. Είναι εκείνος ή εκείνη που ζει μαζεύοντας αποδοχές και όπου ήθελε ας καταλήξει… Με όσους ήθελε… Αν ήθελε… (Η ολοκλήρωση της πράξης δεν είναι το ζητούμενο)

Ποιο το κέρδος του ατόμου αυτού λοιπόν; Μα φυσικά η ικανοποίηση της εικόνας τού εαυτού του, στα δικά του τα μάτια! Ασφαλώς και δεν μιλάμε για στέρεα ψυχική ισορροπία, πώς θα μπορούσαμε άλλωστε… Την ζημιά όμως στον αδαή την κάνει.

Μιλώντας για ζημιά εννοώ για ‘’πάθημα έρωτα’’ απορρίπτοντας κατηγορηματικά κάποια υγιή μορφή του. Μιλάμε για κατασκευή εξάρτησης! Για γλυκές υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα, για αισθήσεις μονομερείς, για ελπίδες φρούδες, για καθαρή εξαπάτηση.

Ο τίμιος έρωτας θέλει δύο καθαρούς ανθρώπους. Μπορεί να υπάρξει πραγματικός έρωτας σε παράνομα ζευγάρια αλλά και πάλι μιλάμε για αποκλειστική σχέση δύο ανθρώπων πίσω από τίμια συναλλαγή. Εμπρός από ειλικρινείς εκμυστηρεύσεις (οι όποιες προεκτάσεις της σχέσης τους γίνονται κοινή συναινέσει και αφορούν μονάχα αυτούς)

Για την περίπτωση στην οποία αναφερόμαστε ο ένας παθαίνει κι ο άλλος απολαμβάνει την κτήση του. Το πάθημα που κατάφερε στον άλλον! Ο ένας υποφέρει κι ο άλλος στέκεται ευσταλής τροφοδοτώντας με χόρτα τη φωτιά του πάθους του θύματός του. Μια φεύγει και μια έρχεται. Υπόσχεται με λόγια χωρίς πράξεις. Του ρίχνει τόσα ψίχουλα όσα χρειάζονται ώστε να μην μπορεί να φύγει.

Κακά τα ψέματα όλοι θεωρούν ότι γνωρίζουν τον έρωτα. Το λάθος αυτό, είναι μέγα και τρανό.

Ο έρωτας δεν αφήνει ούτε ανοσία, αλλά ούτε και σίγουρη γνώμη-γνώση.

Μα τότε -θα μου πείτε- δεν θα μπορεί να υπάρξει ο πεπειραμένος του είδους!

Θα απαντήσω ότι και αυτός υπόκειται στους ίδιους νόμους, απλά ξεκινάει με κάποιο πρόγραμμα το οποίο προσπαθεί να τηρήσει.

Υστεροβουλία; Περίτρανα, Ναι!
Πολλές φορές βεβαίως γίνεται και αυτός θύμα των πράξεών του, αλλά η αναλογία νίκης-ήττας, είναι συντριπτικά υπέρ του.

Το σύνηθες σχέδιο είναι απλό.

Προσφέρει τα πάντα στο θύμα: Θαυμασμό, εξομολόγηση συναισθημάτων, δώρα, μεγάλο ενδιαφέρον, υποσχέσεις, εκτίμηση, δείχνει να κρέμεται από την παρουσία του. Καταφέρνει και πετυχαίνει πίσω από την υποτιθέμενη ολιγότητά του την εξύψωση του ‘’θύματος’’, την σημαντικότητά του και ξαφνικά… τα σταματάει όλα!

Αρχίζει να μην μπορεί… Εξαφανίζεται για μία ή δύο ημέρες. Αρχίζει να γίνεται κάπως πιο δύσκολος/η. Βαραίνει. «Οι δουλειές οι υποχρεώσεις…»

Ασφαλώς και είναι –τύποις- ηθικά καλυμμένος μια και έχει πει εκ των προτέρων ότι η όποια σχέση δεν συνεπάγεται επ’ ουδενί υποχρέωση…

Τώρα εάν με ρωτήσετε εκ νέου για το είδος της απόλαυσης που προσφέρει η εμμονική προσκόλληση του συντρόφου στο υποκείμενο (πέραν της εξήγησης που έδωσα πρωτύτερα) δεν ξέρω να απαντήσω. Γνωρίζω όμως ότι δεν πρόκειται για κάτι το υγιές.

Όμως συμβαίνει.

Υπάρχουν άνθρωποι που απλά θέλουν διαρκώς να παίζουν. Που γουστάρουν να ‘’τρίβονται’’ γενικώς και αορίστως παντού. Μπορεί να εκτιμούν κάποιον σε μόνιμη βάση (τον μόνιμο σύντροφο), να τον αγαπάνε –με τον δικό τους τρόπο-ενδεχομένως, αλλά το τερτίπι του ‘’χαλβά’’, δεν το αφήνουν. Θα έλεγα ότι βρίσκονται ακόμα στο στάδιο της εφηβείας, της ανώριμης διερεύνησης, της ανικανοποίητης-διψασμένης ψυχής.

Απομυζούν ζωή από το βλέμμα, από την ανάγκη του άλλου, από συνεχές φλερτάρισμα. Από το αμόλημα του ενδεχόμενου. Από το πλάνο βλέμμα, από ‘’το δεν ξέρω, μπορεί…’’ και εν κατακλείδι από επόμενο κουδούνισμα του τηλεφώνου όπου σημαίνει απερίφραστα νίκη.

Οι άνθρωποι αυτοί απλά δεν μπορούν να ανήκουν. Δεν έχουν τη δυνατότητα. Ίσως για ένα διάστημα να το καταφέρνουν, αλλά τα επόμενα ωραία μάτια, η επόμενη περίπτωση επιτυχίας, δεν μπορεί να τους αφήσει αδιάφορους…

Όλοι όσοι τυχαίνουν στο πλάι τους, σε ολόκληρη την ζωή τους θα παλεύουν να τους νιώσουν δικούς τους και ποτέ δεν θα το καταφέρουν. Ποτέ. Πάντα θα νοιώθουν την ανάγκη τους απλήρωτη. Πάντα θα νοιώθουν τους συντρόφους τους μισό βήμα πέρα, την αγκαλιά τους μισή γεμάτη. Αμφίβολη.

Και η αμφιβολία θα είναι ο μέγιστος εχθρός.

Βρε άνθρωπε, ‘’Εάν ήθελε να ήταν μαζί σου, απλά δεν θα ήταν αλλού, αλλά και εάν ήταν αλλού για κάποιο σίγουρα σοβαρό λόγο, τότε δεν θα αναρωτιόσουν, δεν θα αμφέβαλες!’’

Μία φράση με μεγάλη σημασία. Δείτε για παράδειγμα (οι εμπλεγμένοι) τον εαυτό σας. Αναρωτηθείτε πού είσαστε τώρα και τι θα κάνατε για να βρεθείτε πλάι του/της. Τα πάντα έτσι; Άρα, το ίδιο έπρεπε να κάνει και το υπόλοιπο μισό σας.

Δεν υπάρχει λάθος σκέψη-υποψία! Υπάρχει θέμα, απλά δεν θέλετε να το δεχθείτε.

Θεμιτή η άρνηση. Άλλωστε όποιος ψάξει, μπορεί να βρει και όταν βρει, θα πρέπει να πάρει θέση. Είναι σε θέση να πάρει θέση; Αυτό είναι το ένα σκέλος. Το άλλο είναι η διαρκής δικαιολόγηση. Το πανί το σφιχτά δεμένο στα μάτια από το δικό μας χέρι. ‘’ Θα είμαι υπερβολικός, δεν μπορεί...»

Η αλήθεια όμως είναι, ότι και μπορεί, αλλά και ότι το κάνει! Απλά όλοι εμείς δεν είμαστε ώριμοι να το πιστέψουμε. Δεν μπορούμε ακόμα να θέσουμε εαυτόν στην θέση τού απόλυτα ηττημένου και εξακολουθούμε να χάνουμε εκτός από τα αυγά και τα πασχάλια μας (καλάθια).

Όταν το θέμα έρωτας-αγωνία, είναι και από τους δύο ξεπερασμένο και εκείνο που δένει το ‘’ζευγάρι’’ είναι η βαθιά συναίσθηση, τότε, ναι. Τότε μπορεί να υπάρξει μεταξύ τους σεξ αξιώσεων. Σεξ με πάθος, με αγάπη με εκτίμηση. Με ομορφιά από δύο υπέροχους εραστές. Από δύο ανθρώπους υπεράνω… Απαλλαγμένο από κάθε εμπάθεια. Μακριά από τον εγωισμό τού έρωτα, από τη φθορά της ζήλιας.

Το επόμενο πρωί ο καθένας στην δική του ζωή. Η επόμενη συνάντηση μπορεί να γίνει σε μερικά χρόνια ή ποτέ. Μπορεί και την επόμενη ημέρα. Κανείς τους δεν νοιάζεται να μάθει. Κανείς των εμπλεκομένων δεν χρειάζεται να γνωρίζει.

Αλλά είπαμε, αυτές είναι κάποιες υπέροχες σχέσεις, πραγματικά δυσεύρετες που για να υπάρξουν χρειάζεται η ευθυγράμμιση πολλών ...πλανητών.
------------------
* Διότι στον αντίποδα θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς την ψυχή που δεν βρίσκει ικανοποίηση. Θα είχε τη δυνατότητα να πατήσει στο επιχείρημα της ικανοποίησης του ενστίκτου και του δικαιώματος της ελευθερίας του ατόμου. Τα ‘’συμβόλαια’’ του γάμου και της όποιας σχέσης αδυνατούν να υπερκεράσουν το δικαίωμα στην ελεύθερη βούληση. Μπορούν μόνο να καταλογίζουν ανηθικότητα και τίποτα άλλο.

** Αναφέρομαι σε μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα ευρισκόμενοι ή όχι μέσα σε κάποια μορφής σχέση.