«ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΕΙ» ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ»

Ο Πλούταρχος στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς» αναφέρει ότι ο Απόλλων είναι :
Πύθιος σε εκείνους που ζητούν να γνωρίσουν
Δήλιος σε εκείνους στους οποίους αρχίζει να σημαίνει
Φαναιός σε εκείνους που αρχίζει να φανερώνεται
Ισμήνιος σε εκείνους που γνωρίζουν
Λεσχηνόριος σε εκείνους που φιλοσοφούν μαζί.

Σε σχέση με το Ε, ΕΙ, υπάρχει μία ιστορία όπου αφήνεται να ξετυλιχτεί η δημιουργία του κόσμου, δηλ. το όλον ως πολλαπλότητα (κόσμος – σύμπαν) που είναι πιστό αντίγραφο του Πλατωνικού- αρχετύπου …Γένεσιν δε ούκ έχον, και τι το Γιγνόμενον μεν Αεί…:
Μια ημέρα ο γυιός του Δια, ο Διόνυσος, καθώς ήταν γερμένος και κοίταζε την άβυσσο του ουρανού, ανάμεσα από τα άστρα είδε μέσα στα γαλάζια βάθη το ίδιο του το ΕΙ – Δ – ΩΛΟΝ , γοητεύτηκε και όρμησε να το πιάσει.
Το ΕΙ – Δ – ΩΛΟΝ γλίστρησε, έπεσε. Μαζί του και ο Διόνυσος που άρχισε να πέφτει συνεχώς … Τελικά βρέθηκε μέσα σε μία σπηλιά. Απέναντι του βρισκόταν η Περσεφόνη, η κόρη της Δήμητρας. Αυτή, ύφαινε το πέπλο πάνω στο οποίο κυμάτιζαν οι Εικόνες τον όντων…

Ο κόσμος μας λοιπόν είναι ένα Σύμπαν-Είδωλο, πανομοιότυπου, αλλά ανεστραμμένο ως προς το αρχέτυπο .Αυτή η πτώση από ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο αρχικό που υποδηλώνει την ακεραιότητα, το ΕΝ -ΟΛΟΝ, είναι η αιτία της δημιουργίας της πολλαπλότητας ή του κόσμου-σύμπαντος. Άλλωστε, Διόνυσος εκ του Διός + Νούς, ήτοι εκ της ουσίας του Διός.
Όλα υπάρχουν μέσα στο Νού και στο πεπερασμένο χωροχρόνο του κόσμου μας, που μόλις καταφέρει την ενότητα των πάντων ξεφεύγει από την θνητότητα και μπαίνει στην Αιωνιότητα.
Στον «Τίμαιο» ο Πλάτωνας μας λέει ότι αυτός ο κόσμος ο αισθητός, ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε, είναι ακριβές αντίγραφο του ουράνιου σχεδίου, με αναλογίες και συμμετρίες και σύμφωνα με την αρμονία αριθμών.
«Ο κόσμος αυτός είναι εικών κάποιου άλλου»
Για την Ελληνική σκέψη η Δημιουργία του κόσμου είναι μια διαδικασία θέσεως σε τάξη μιας κίνησης και δεν είναι κάτι που συνέβη μια φορά και τελείωσε, ο δε άξονας της Ελληνικής Φιλοσοφίας είναι να εναρμονίσουν τον Ουρανό και τη Γη, αφού τα άστρα εκπέμπουν ενέργειες και δυνάμεις που μπορούν να διοχετευτούν και να ενσαρκωθούν στη γη, δημιουργώντας περαιτέρω ενεργειακά πεδία αλλά και «συνειδητότητα». Κατά αυτόν τον τρόπο, και λαμβάνοντας υπόψη τους αυτές τις γνώσεις Αστρονομίας, Γεωμετρίας ,αριθμητικής, έχτιζαν τις πόλεις τους σε αρμονία μεταξύ τους, σχηματίζοντας αστερισμούς του Ουρανού κατ΄εικόνα και ομοίωση πάνω στη γη ,αλλά και οι Ναοί τους ήταν επίσης η απεικόνιση του ουράνιου θόλου .
Ο Χαιρωνεύς ιερέας των Δελφών, Πλούταρχος, μας λέγει ότι το ιερατικό «ΕΙ» (Ε) δηλώνει την έννοια της Υποστάσεως του όντος, ως ύπαρξη και αποτελεί τον τύπο μορφής επικοινωνίας με το Θεό (Συμπαντικό Νού και Λόγο) καθώς σοφός όντας δημιουργεί ερωτήματα μέσω της υπόθεσης (ΕΙ = αν) και φανερώνει σημεία παραδοχής (ΕΙ = υπάρχεις).Άρα έχουμε να κάνουμε με ευχή και παράκληση όπως και με υπόθεση και παραδοχή.<<Διότι είναι ο Θεός διαλεκτικός τα αποδεικνύουν οι χρησμοί,καθώς διαλύει και βάζει αμφιβολίες>>
Οπότε το «ΕΙ» παίρνει την έννοια του ΕΙ-Ν-ΑΙ, παίρνοντας ως δεδομένο ότι κάτι Είναι όταν πληρεί τις οντογονικές προϋποθέσεις που είναι : Χθόνια υπόσταση συνυφασμένη αρμονικά, γεωμετρικά και νοητικά με την ουράνια υπόσταση και προέλευση του όντος.
Ο Ηράκλειτος μας αναφέρει ότι «Ο Άναξ ου το μαντείον εστί το εν Δελφοίς ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει»
<<Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί>> .
Κατ’αυτό το τρόπο το ΕΙ σχετίζεται με το Δελφικό Ε το Γνώθι σ’αυτόν και το Μηδέν Άγαν.
Στο ίδιο έργο του Πλουτάρχου γίνεται αναφορά και στο ΔΙΠΛΟ ΕΨΙΛΟΝ
«…. Φησί δη τις ταύτα πρότερος συνιδών Πλάτωνος δύο Ε καθιερώσας τω θεώ, δήλωμα και σύμβολον του αριθμού των πάντων. … τ’αγαθόν εν πέντε γένεσι φανταζόμενον …. «
«…. Αυτά λέει κάποιος που τα διέκρινε πριν από τον Πλάτωνα και αφιέρωσε δύο Ε στον θεό, για να δηλώσει και να συμβολίσει τον αριθμό του σύμπαντος. (…) το αγαθό με πέντε μορφές εμφανίζεται (…)»Το ΠΕΝΤΕ, δηλαδή το γράμμα ΕΨΙΛΟΝ είναι το ΤΡΙΠΛΟ ΤΡΙΓΩΝΟ του Πυθαγόρα ή αλλιώς ΠΕΝΤΑΛΦΑ.
Σαν φυσική απόρροια της κοσμογονικού επιπέδου γνώσης των όντων ο Πλούταρχος στο ίδιο πάντα έργο του μας αποκαλύπτει…οι βασικότερες αρχές είναι πέντε :το όν, η ταυτότητα, η ετερότητα, η κίνηση, και η στάση.Η Γένεσις είναι εικόνα του όντος, το άπειρο της κίνησης, το πέρας της στάσης, η αρχή της μείξεως είναι εικόνα της ταυτότητος και η αρχή του διαχωρισμού είναι εικόνα της ετερότητας…
Από τον Ησίοδο, Όμηρο, Ορφέα μαθαίνουμε ότι ο θεός είναι εκ’ φύσεως άφθαρτος και αιώνιος, αλλά υφίσταται μεταβολές, του εαυτού του λόγω της Ανάγκης, και ο Ηράκλειτος μίλησε για την περίοδο μεταβολών του σύμπαντος κατά την περίοδο της «ΕΚΠΥΡΩΣΗΣ» και της «ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» .Άλλοτε ως πυρ αείζωο εξομοιώνοντας τα πάντα με τα πάντα, και άλλοτε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τη μορφή, τα πάθη , και τη δύναμη του….
“…Άλλοτε μεν εις πυρ ανήψε την φύσιν πάντα ομοιώς σας πάσιν, άλλοτε δε παντοδαπός εν τε μορφαίς και εν πάθεσι και δυνάμεσι διαφόροις γιγνόμενος, ως γίγνεται νυν, κόσμος ονομάζεται…”
Όπως τα πάντα μεταβάλλονται σε πυρ, και το αντίστροφο,έτσι και το πυρ = ΑΠΟΛΛΩΝ = ΣΤΑΔΙΟ Της ΕΚΠΥΡΩΣΗς ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, δημιουργεί τον κόσμο.

Ο Πλούταρχος στο «Περί του Σωκράτους Δαιμόνιον» αναφέρει:
«4 οι αρχές των πάντων.
1)της Ζωής
2)της Κίνησης
3)της Γενέσεως
4)της Φθοράς.
Την πρώτη με τη δεύτερη τις συνδέει η Μονάς κατά το αόρατον.
Την δεύτερη με την τρίτη τις συνδέει ο Νούς στον ήλιο.
Την τρίτη με την τέταρτη τις συνδέει η Φύσις στην Σελήνη.
Σε κάθε σύνδεσμο κάθεται μία μοίρα που κρατάει τα κλειδιά:
Στον πρώτο η Ατροπός Στον δεύτερο η Κλωθώ Στον τρίτο η Λάχεσις.
Τα νησιά (άστρα) τα κατέχουν οι θεοί,ενώ η σελήνη που ανήκει στους επιχθόνιους δαίμονες αποφεύγει την Στύγα»
Το ΕΙ σχετίζεται και με την πλάνη του χρόνου και των αισθήσεων «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»
<<τα όντα τα εσσόμενα προς τα εόντα (Ιλιάς Α.70)
Και καλώς ο Όμηρος πρώτα έταξε τα παρόντα και έπειτα το μέλλον και το παρωχημένον.Διότι από του όντος το συλλογισμό βγαίνει η δύναμη του συνημμένου καθώς αν υπάρχει ετούτο προηγείται εκείνο και πάλι τούτο εκείνο θα γεννήσει.Γιατί το τεχνικό και λογικό είναι η γνώση της σύνδεσης της ακολουθίας και η πρόσληψη που δίνει στο λόγο η αίσθηση>>
Ο Όμηρος μας λέει ότι δεν υπάρχει παρόν,παρά μόνον κίνηση των όντων από τα εσσόμενα στα εόντα, και συμφωνεί και ο Πλούταρχος αναφεροντας ότι τα παρόντα (παρά τα όντα) δηλαδή οι αισθητές φθαρτές απεικονίσεις των όντως όντων κινούνται από το μέλλον στο παρελθόν,ήτοι από μία κατάσταση είς μίαν άλλη.Ο δέ χρόνος του παρόντος είναι ο συλλογισμός του επί της κινήσεως και της φθοράς αλλά ουσιαστικά αποτελεί μία πλάνη καθώς αυτό που υπάρχει στο παρόν συνεπάγεται κάτι που υπήρχε πρίν από αυτό και ταυτόχρονα κάτι που θα υπάρξει μετά από αυτό.Διευρύνοντας το φάσμα της διαδοχικής εναλλαγής γεννήσεως και φθοράς φτάνουμε σε δύο απόλυτα άκρα.Κάτι που έγινε στο παρελθόν και στο μέλλον ή ορθότερα κάτι που υπάρχει πέρα από τον χρόνο και αντανακλάται ταυτόχρονα στο παρελθόν και το μέλλον.Ο χρόνος λοιπόν είναι η διαρκής εναλλασσόμενη κίνηση των αισθητών αντανακλάσσεων των όντως όντων από το ένα άκρο στο άλλο.
Ο χρόνος ως γνωστόν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε εδώ ώς 4η Διάσταση και αυτό που αναφέρεται παραπάνω βρίσκεται στην 5η Διάσταση.Κατ’αυτό τον τρόπο και υπό αυτή την έννοια το ΕΙ δεν συνδέεται με τον χρόνο ώς κίνηση αλλά με τον Αιών και την 5η Διάσταση.Εξ’άλλου το Ε αντιστοιχεί στον αριθμό 5.
Και επανερχόμενοι στον Πλούταρχο στο έργο του “Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς, σχετικά με την υπόσταση της θνητής φύσις μας μας αναφέρει το εξής :
“Εμείς δεν έχουμε κανένα μερίδιο στο όντως Είναι, αλλά κάθε θνητή φύση βρίσκεται μεταξύ της γενέσεως και της φθοράς και παρέχει μόνο ένα φάσμα και μία αμυδρή και αβέβαιη εικόνα του εαυτού της. Άν τώρα προσηλώσεις την διάνοιά σου επιθυμώντας να τη συλλάβεις : όπως το δυνατό δράξιμο του ύδατος κάνει να χαθεί το περιεχόμενο διαρρέοντας με την πίεση και τη συγκέντρωση του ύδατος στο ίδιο σημείο, έτσι και η λογική αποτυγχάνει , όταν την άκρα σαφήνεια για κάθε πράγμα από εκείνα που μπορούν να αλλοιωθούν και να μεταβληθούν, επειδή άλλοτε εξετάζει το γιγνόμενο και άλλοτε το φθορά του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κατανοήσει τίποτα από τα σταθερά και όντως Όντα. “Αδύνατον να μπείς δυο φορές στο ίδιο ποτάμι”, κατά τον Ηράκλειτο, ούτε να αγγίξεις θνητή ουσία δύο φορές στην ίδια κατάσταση, αλλά εξαιτίας της οξύτητας και της ταχύτητας της μεταβολής “σκορπά και πάλι μαζεύεται”, ή καλύτερα ούτε πάλι ούτε ύστερα, αλλά ταυτόχρονα και συγκεντρώνεται και διαλύεται και “έρχεται και φεύγει”. Για αυτό τον λογο και δεν οδηγεί στο Είναι το γιγνόμενο από αυτή ακριβώς επειδή η γένεσι ποτέ δεν σταματά ούτε στέκεται, αλλά μεταβάλλοντας το αδιάκοπα, από τότε που είναι ακόμα σπέρμα, δημιουργεί το έμβρυο, έπειτα το βρέφος, μετά τον παίδα, κατόπιν στη σειρά το μειράκιο, τον νεανίσκο έπειτα, τον άνδρα, τον ώριμο άνθρωπο, τον γέροντα, καταστρέφοντας τις πρώτες γενέσεις και ηλικίες με τις επόμενες. Κι εμείς με τρόπο γελοίο φοβόμαστε ένα και μόνο θάνατο, τη στιγμή που έχουμε πεθάνει και πεθαίνουμε τόσους θανάτους! Γιατί δεν ισχύει μό, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι “ο θάνατος του πυρός είναι γένεσι αέρος και ο θάνατος του αέρος είναι γέννεσι του ύδατος”, αλλά ακόμα σαφέστερα στη δική μας περίπτωση ο άνθρωπος που βρίσκεται στην ακμή του καταστρέφει όταν γεννιέται ο γέροντας, καταστρέφεται ο νέος μεταπίπτοντας στον ακμάζοντα, ο παίς σε νέον, το νήπιο στον παίδα. Ο χθεσινός άνθρωπος έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον σημερινό, ενώ ο σημερινός έχει πεθάνει μεταπίπτοντας στον αυριανό. Κανείς δεν μένει ο ίδιος και κανείς δεν είναι ένας, αλλά γιγνόμεθα πολλοί, καθώς η ύλη περιστρέφεται και γλιστρά γύρω από ένα φάντασμα και ένα κοινό εκμαγείο. Γιατί πως παραμένουμε οι ίδιοι, ενώ χαιρόμαστε τωρα με άλλα πράγματα, πρωτύτερα με άλλα, ενώ αγαπάμε και μισούμε, θαυμάζουμε και ψέγουμε κάθε φορά αντίθετα πράγματα, ενώ διαθέτουμε διαφορετικά λόγια και διαφορετικά συναισθήματα, χωρίς να διατηρούμε το ίδιο είδος, την ίδια μορφή, ούτε κάν την ίδια διάνοια ;; Γιατί ούτε είναι λογικό να νιώθει κανείς διαφορετικά συναισθήματα άνευ μεταβολής, ούτε και κανείς αν μεταβληθεί μένει ο ίδιος. Αν, τώρα, κανείς δεν είναι πάντα ο ίδιος, τότε ούτε και υπάρχει, αλλά μεταβάλλει την ίδια του την φύση καθώς γίνεται άλλος από άλλον. Και η αίσθηση, επειδή αγνοεί το ΟΝ, αποφαίνεται λανθασμένα ότι αυτό που φαίνεται υπάρχει στα αλήθεια.