Για όλους έρχεται κάποτε η στιγμή που θέλουμε να βρούμε το άλλο μας μισό και να φτιάξουμε μια καλή σχέση... για την υπόλοιπη ζωή μας… για το άμεσο μέλλον… για όσο κρατήσει... Ο καθένας έχει ανάγκη να αγαπηθεί και να αγαπήσει, να πάρει και να δώσει, να ξεδιπλώσει το «είναι» του στο πλευρό του κατάλληλου ανθρώπου και να βιώσει συναισθήματα χαράς και έρωτα. Μια καλή και σταθερή σχέση ανεβάζει την ψυχολογία μας, τονώνει το ηθικό μας και ενδυναμώνει την υγεία μας!
Δημιουργούμε μία σχέση και μένουμε για να μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, τα άγχη μας, τα όνειρά μας, να εξελισσόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Πολλές φορές, όμως, ενώ νιώθουμε ότι έχουμε βρει την αδελφή ψυχή, επαναλαμβάνουμε συμπεριφορές που κάνουν τη διατήρηση αυτής της σχέσης δύσκολη, επώδυνη και αδύνατη.
Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων για να διατηρηθούν και να εξελιχθούν θετικά πρέπει να στηρίζονται στον σεβασμό, στην αμοιβαιότητα, στην αλληλοπροσφορά και στην ανταπόδoση. Οι καλές σχέσεις αποτελούν μια μορφή επένδυσης… και όσα περισσότερα βάζουμε σε αυτήν, τόσα περισσότερα θα πάρουμε πίσω. Σίγουρα κάθε σχέση είναι διαφορετική και έτσι δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο καλούπι όπου θα μπορούσαν να μπουν όλες. Ωστόσο, κάποια πράγματα παραμένουν κοινά σε όλες τις σχέσεις.
Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται σεβασμός στον προσωπικό μας «χώρο», αφού πριν δημιουργήσουμε αυτή τη σχέση είχαμε μία καθημερινότητα και κάποιες συνήθειες που συνεχίζουμε να έχουμε και σήμερα.
Όλοι έχουμε την ανάγκη για τον προσωπικό μας ζωτικό χώρο που δεν μετριέται απαραίτητα σε τετραγωνικά αλλά στην δυνατότητα να έχουμε τις δικές μας ιδιωτικές στιγμές.
Όλοι χρειαζόμαστε στιγμές ελευθερίας. Δεν είναι ότι δεν αγαπάμε τον άλλον ή ότι δεν τον θέλουμε στη ζωή μας.
Ο χώρος όμως είναι απαραίτητος για να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας.
Διότι, όσο αγαπημένοι κι αν είναι δυο άνθρωποι, δεν παύουν να είναι δυο ξεχωριστά άτομα που έχουν τις διαφορές τους, αλλά και τις προσωπικές τους ανάγκες.
Τι σημαίνει «χώρος»; Να μπορούμε να έχουμε ιδιωτικές στιγμές, είτε αυτό σημαίνει να βγούμε μια βόλτα με τους φίλους μας, είτε απλά να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο για να ακούσουμε τη μουσική που μας αρέσει ή να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, χωρίς να μας ενοχλήσει κανείς και χωρίς να χρειάζεται να απολογηθούμε.
Το πόσο χώρο χρειάζεται ο καθένας για να είναι ευχαριστημένος, έχει να κάνει ξεκάθαρα με τις προσωπικές του ανάγκες. Αν οι ανάγκες των δυο συντρόφων ταιριάζουν, τότε μιλάμε για μια ευτυχή συγκυρία. Δυστυχώς όμως δεν ταιριάζουν πάντα και τότε αρχίζουν συνήθως οι προστριβές και τα προβλήματα.
Αν σε αυτή τη φάση δεν δώσουμε τον απαραίτητο χώρο στον άλλον ή στον εαυτό μας, το πιο πιθανό είναι να ζοριζόμαστε και να πιεζόμαστε κάθε φορά που κάνουμε πίσω για χάρη του συντρόφου μας, να συσσωρεύουμε θυμό και να νιώθουμε ότι αδικούμαστε, με αποτέλεσμα να μην περνάμε καλά και να μην ευχαριστιόμαστε τις στιγμές που μοιραζόμαστε με τη σχέση μας.
Ο προσωπικός χώρος ενός ατόμου είναι το σύνολο των ιδιαιτεροτήτων του, των ενδιαφερόντων του και των αναγκών του. Ο χώρος θα κάνει τελικά τη σχέση μας πιο δυνατή, αφού τα μικρά διαστήματα αποχωρισμού την τροφοδοτούν, όπως ακριβώς το οξυγόνο αναζωπυρώνει τη φλόγα και την κάνει πιο δυνατή. Βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και συγκεκριμένα όρια που τηρούν και οι δυο μέσα στα οποία θα μπορούν να κινηθούν.
Πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα όρια της προσωπικής ζωής σε μια σχέση;
Ο καθορισμός των προσωπικών μας ορίων είναι, σε όλα τα επίπεδα της προσωπικότητας μας, συνδεδεμένος με την αίσθηση του εαυτού μας ως ξεχωριστή οντότητα.
Όταν έχουμε λοιπόν την αίσθηση ότι τα όρια μας καταπατούνται αυτομάτως γινόμαστε έξαλλοι με την καταπάτηση τους γιατί φοβόμαστε να μην χάσουμε την μοναδική μας ταυτότητα.
Έτσι, αν «χάσουμε» τον εαυτό μας μέσα σε μια σχέση, κάποια στιγμή γυρίζει μπούμερανκ και την καταστρέφει.
Αν όμως θέλουμε να διατηρηθεί και να εξελιχθεί καλά η σχέση μας τότε την αφήνουμε να «αναπνεύσει».
Δίνοντας και λαμβάνοντας το δικαίωμα της ύπαρξης προσωπικού χώρου σε μια σχέση σημαίνει πως μπορούμε να αποδεχτούμε και να γίνουμε αποδεκτοί από τον σύντροφό μας έτσι όπως είμαστε, χωρίς να καταπιεζόμαστε ή να καταπιέζουμε.
Διότι όταν αγαπάμε κάποιον πρέπει πρώτα να τον σεβόμαστε. Να σεβόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Μα πάνω απ’ όλα να σεβόμαστε τον εαυτό μας, γιατί αν δεν αγαπάμε και δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε κανέναν και τίποτα.
Γι’ αυτό οι σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο στηρίζονται, εκτός από την αγάπη, στην κατανόηση και στον αμοιβαίο σεβασμό.
Σεβασμός στη σχέση, είναι η εκτίμηση απέναντι στον σύντροφο μας, η αποδοχή των επιθυμιών του, η ανοχή κάποιων από τα ελαττώματά του και σε κάθε περίπτωση μια συντροφική συνύπαρξη που να επιτρέπει και στους δύο συντρόφους να ακολουθήσουν τα όνειρα τους, να δημιουργήσουν ελεύθερα και να εξελιχθούν ως άτομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου