Σήμερα μου μοιάζει....

Σήμερα άκου....

ΜΟΝΟ τη βροχή!

Τη φλυαρία που στήνει στη σκεπή.

Το σιγανό τραγούδι, όταν κυλάει,

στα σκαλιά, κατεβαίνοντας αδιάκοπα...

'Ακου...ψιθυρίζει για μένα...

Καθαρτήριο ψυχής,

καλύπτει τους ήχους σκοτεινών σκέψεων.

Ξεπλένει ασήκωτη σκόνη,

ξεδιψάει τη γη, διαπερνώντας τους πόρους της.

Δάκρυα κατέβασε ο ουρανός   με ανακούφιση τα άπλωσε παντού...

Πρώτα πάνω στα φύλλα των δέντρων,

κι απο κεί σταγόνες χαράζουν το κορμό,

ζωντανεύουν κι αφήνουν δροσιά,

να φτάσει στις ρίζες, να φουσκώσουν,

να γίνουν ένα με το χώμα!

Και το χώμα να δώσει άρωμα ζεστής γυναίκας,

που αγκαλιάστηκε...

Ρυάκια κυλάνε, λειαίνουν στεγνές ρυτίδες,

ξανανιώνει η φύση, γεμίζει λουλούδια.

'Εντονο πράσινο, πάνω του ξεκουράζεται

το βλέμμα!

Χείμαρροι τρέχουν με ορμή,

συναντούν το ποτάμι, μπλέκονται....

και χάνονται χιλιόμετρα κατηφορίζοντας,

μέχρι να πέσουν στη θάλασσα!

'Ακου τη βροχή,

που σου χτυπά το τζάμι,

σπάει η σταγόνα, αυλακώνει τη θέα!   'Ακου... και μίλα της!

Σήμερα σου χαρίζεται,

ήρθε για σένα!

Να σε ξυπνήσει, να σε δροσίσει,

ν΄απολαύσεις το μελαγχολικό της πέρασμα.....

Απόλαυσε..... Βρέχει!

Σήμερα μου μοιάζει.....

Μαρία Ιωσηφίδου