Ο γυμνισμός.Ο στόχος της ανάλυσης αυτής δεν είναι να συμβουλέψει σε κάτι τους ανθρώπους αφού είναι στη φύση του καθενός να προστατεύει τον εαυτό και τις ιδέες του. Αν έχει μια φιλοδοξία είναι να καταδείξει την βάση της σκέψης που μπορεί να φαντάζει τόσο διαφορετική και ασύνδετη μα στη βάση της να έχει την ίδια φύση αν όχι τον ίδιο σκοπό.
Ο γυμνισμός είναι το όνομα που έχει δοθεί στην τάση των ανθρώπων να βρίσκονται γυμνοί στις παραλίες . Πολλοί άνθρωποι νιώθουν πως το να βρίσκονται γυμνοί κοντά στο νερό της θάλασσας δεν είναι κάτι που συνδέεται με τον ερωτισμό απαραίτητα. Νιώθουν μια σωματική απελευθέρωση και κάποιοι λένε πως βρίσκουν σ'αυτό ακόμα και μια ενστικτική αθωότητα.
Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που απολαμβάνουν το γυμνό σώμα του εαυτού και του άλλου αλλά συνήθως οι γυμνιστές μιλάνε για μια αίσθηση χαλαρότητας, απελευθέρωσης, ηρεμίας και σύνδεσης με τη φύση. Δηλαδή μια αίσθηση ονειροπόλησης (κατάσταση σύνθεσης) παρά σεξουαλικής διέγερσης (τάση προς δυϊσμό-πολυμερισμό-σεξουαλικότητα).
Ο γυμνισμός σήμερα σε αντίθεση με παλαιότερα, τη δεκαετία του 1970 ας πούμε, δεν είναι ταμπού για πολλούς συνανθρώπους μας. Παρ'όλα αυτά δεν είναι όλοι άνετοι απέναντι σ'αυτό το φαινόμενο.
Κάποιοι μπορεί να βρίσκονται σε μια παραλία γυμνιστών με μαγιώ και πολλοί όταν βρίσκονται σε παραλίες όπου όλοι είναι με μαγιώ δεν θα νιώσουν άνετα να είναι γυμνοί αν και θα το ήθελαν.
Ο συνήθης λόγος που οι άνθρωποι κάνουν γυμνισμό είναι ο ίδιος ακριβώς για τον οποίο κάποιοι άλλοι τον κατακρίνουν: Η αθωότητα.
Αυτό μπορεί να μοιάζει παράξενο αλλά αν το δούμε σφαιρικά, το νόημα είναι η ουσία γύρω από την οποία περιστρέφονται οι ιδεολογίες του γυμνισμού (της αποκάλυψης του σώματος) και της σεμνότητας (της κάλυψης του σώματος).Η παρεξήγηση ξεκινά όταν οι άνθρωποι ταυτίζουν την αθωότητα με τη σεμνότητα. Δηλαδή βλέπουν μια κατάσταση όπου κάθε σεξουαλικός συνειρμός παραμένει σε λήθαργο ή θεωρείται σχετικά “αδικαιολόγητος” ως αθώα, ενώ μπορεί να είναι είτε αθώα είτε σεμνή με όρους πιθανοτήτων. Αυτό το συμπέρασμα το βγάζουν συγκρίνοντας αυτή την κατάσταση σεξουαλικού ληθάργου με μια άλλη που θεωρούν “μη αθώα” δηλαδή σεξουαλικής διέγερσης. Η ερώτηση όμως που αναδύεται είναι η εξής: Πως μπορεί να διατείνεται κανείς πως είναι αθώος την ώρα που βάζει μια σεξουαλική κατάσταση στο λόγο του του για να δείξει τι “δεν είναι”; Δηλαδή τη στιγμή που καταδεικνύει κάποιος ότι “είναι αθώος” με όρους “σεξουαλικότητας” μήπως δεν παύει να είναι αθώος;
Μπορεί να παραμένει όμως σεμνός. Εκεί έγκειται η διαφορά των δύο εννοιών. Η αθωότητα είναι θέση.Η σεμνότητα είναι πρόθεση.
Η πρώτη έχει να κάνει με το “τί είναι κάποιος” και η δεύτερη με το “τί σκοπό έχει”.
Η σεμνότητα λοιπόν, που αποτελεί κάλυψη (ή απόκρυψη) των σεξουαλικών θεμάτων και πραγμάτων είναι κυρίως:
α)(οπτική) κάλυψη των ερωτικών μερών του σώματος
β)(λεκτική)μη αναφορά σεξουαλικών θεμάτων
και σκοπό έχει τη διοχέτευση της έτσι κι αλλιώς υπάρχουσας σεξουαλικότητας.
Δεν είναι απαραίτητο ότι όλοι υιοθετούν όλες τις μεθόδους κάλυψης.
Κάποιοι οριοθετούνται επί μέρους. Π.χ.: Μπορεί μια γυναίκα να φοράει μακρυά φούστα και να χυδαιολογεί.
Η επι μέρους οριοθέτηση δίνει το χαρακτήρα διοχέτευσης στη σεξουαλικότητα. Αυτό σε κάποιους μπορεί να μοιάζει υποκρισία μα αν τεθεί με όρους ουδετερότητας και “αρχής διατήρησης της ορμής” αποτελεί απλά διοχέτευση.
Εξηγούμαι:
Σκεφτείτε ένα φράγμα σε ένα ποτάμι. Η μικρή τρύπα που αφήνουμε στο φράγμα θα δώσει μεγάλη πίεση στο νερό που θα βγει προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αντίστοιχα η επί μέρους οριοθέτηση της σεξουαλικότητας, δηλαδή η δημιουργία ταμπού, θα της προσδώσει μεγάλη δύναμη εκεί που “πρέπει”, δηλαδή εκεί που επιτρέπει ο καθένας στον εαυτό του να απελευθερώσει την έτσι κι αλλιώς υπάρχουσα σεξουαλικότητά του.
Ας κάνουμε τώρα μια αναπλαισίωση:Σκεφτείτε τον άνθρωπο που έχει οργανώσει το νου του με αυτούς τους όρους “στοχευμένης ροής” (άνθρωπος με μαγιώ) ξαφνικά να βρεθεί σε ένα χώρο όπου παντού υπάρχει νερό (παραλία γυμνιστών). Δε θα είναι σαν τα όριά του να στερούνται ξαφνικά νοήματος; Τί νόημα έχει ένας πίδακας νερού που βγαίνει με πίεση μέσα στον πυθμένα της θάλασσας; (Αν αυτό είναι καν εφικτό σε φυσικό επίπεδο). Ο οριοθετημένος άνθρωπος θα νιώσει αδειασμένος, θα νιώσει την αποταμιευμένη σεξουαλικότητά του να ξυπνά μαζικά και να υπερχειλίζει τους φραγμούς που έχει θέσει: Μια ψυχρολουσία.
Αυτή η υπερχείληση δεν είναι απαραίτητο πως θα βιωθεί ως σεξουαλική διέγερση όπως ακριβώς όταν υπερχειλίζει ένα φράγμα δεν μας εγκυάται κανείς που ακριβώς θα στραφεί το υπερχειλίζον νερό! Μπορεί να βιωθεί ως άγχος, ως απειλή.
Είναι λάθος μεγάλο λοιπόν να σκεφτόμαστε με όρους ατομικούς, πως πρόκειται δηλαδή για υποκρισία, όταν μιλάμε για μαζικές συμπεριφορές: Πράγμα που προσάπτουν οι γυμνιστές στους αντιτιθέμενους και το αντίστροφο.Σίγουρα υπάρχουν οι άνθρωποι της κρυφής ευχαρίστησης και της σεμνοτυφίας μα η μαζικότητα ενέχει μια φανερότητα, μια απλουστευμένη ειλικρίνεια θέσης.
Έτσι ο γυμνιστής όσο και ο “αντι-γυμνιστής” είναι δύο όψεις που δηλώνουν το ίδιο πράγμα: Ότι υπάρχουν στιγμές που όλοι επιστρέφουμε στην αθωότητα. Μπορεί να μη συμφωνούν στο “πως” ή το “που” αλλά σίγουρα στη φύση και το σκοπό. Με άλλα μέσα ο καθένας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου