Η Αθήνα τον 3ο μ.Χ. αιώνα ήταν μια σκιά του παλιού ένδοξου εαυτού της. Τα τείχη που την προστάτευαν, καθώς και τα περίλαμπρα οικοδομήματα που κοσμούσαν την πόλη της Παλλάδας Αθηνάς ήταν σε οικτρή κατάσταση ή κείτονταν σε ερείπια. Οι άνδρες με τους μπρούτζινους θώρακες με τις μεγάλες αργολικές ασπίδες που την προστάτεψαν από τους Πέρσες και την έκαναν ηγέτιδα δύναμη του Ελληνικού κόσμου είχαν χαθεί προ πολλού. Οι περισσότεροι Έλληνες της περιόδου της ύστερης ρωμαιοκρατίας είχαν απολέσει την ικανότητα του μάχεσθαι.
Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες τους είχαν καταστήσει απόλεμους για να μην εξεγείρονται και μόνο ο ρωμαϊκός στρατός έφερε όπλα για την προστασία των πόλεων της αυτοκρατορίας. Διάφορα γερμανικά φύλλα κατέκλεισαν την Ευρώπη σε όλο το μήκος και το πλάτος της στην διάρκεια του 3ου και του 4ου μ.Χ. αιώνα, όπως Γότθοι (Βησιγότθοι και Οστρογότθοι), Βάνδαλοι, Ερούλοι και Αλαμανοί που λεηλατούσαν, έκαιγαν και κατέστρεφαν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Οι Ερούλοι ερχόμενοι από τον βορρά δήωσαν όλη την ύπαιθρο χώρα της Ελλάδας. Το 267 μ.Χ. έφτασε η στιγμή που οι Ερούλοι αποβιβάστηκαν στον Πειραιά και κατευθύνθηκαν προς την Αθήνα, η οποία ήταν μια ανοχύρωτη πόλη έρμαιο στα χέρια των βαρβάρων. Οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα. Οι βάρβαροι κατέστρεψαν λαμπρά οικοδομήματα που έστεκαν ακόμη όρθια μετά από τόσους αιώνες. Ναοί, βιβλιοθήκες και ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά τους μετατράπηκε σε σωρό από ερείπια ,ενώ ο Παρθενώνας παραδόθηκε στις φλόγες.
Ανάμεσα στους Αθηναίους υπήρξε κάποιος που είχε την θέληση και γνώριζε πώς μπορούσε να αντισταθεί σε αυτήν την λαίλαπα. Ήταν ο Δέξιππος από τον δήμο του Έρμου, ήταν ο επώνυμος άρχοντας της Αθήνας εκείνη την περίοδο, καθώς και άρχων βασιλεύς. Με λίγα λόγια, ήταν ο διοικητής και ιερέας της Αθήνας. Ο Δέξιππος ήταν επίσης ένας άνθρωπος των γραμμάτων με κλίση στην μελέτη και συγγραφή της ιστορίας. Με τα δεδομένα της εποχής, ο Δεξιππος ήταν ο τελευταίος που θα περίμεναν να αντισταθεί στους βαρβάρους. Ευτυχώς όμως για αυτούς γνώριζε από ποιους εμπειροπόλεμους προγόνους καταγόταν και είχε εντρυφήσει στις τακτικές του πολέμου των Ελλήνων.
Οι Ερούλοι, αφού λεηλάτησαν την πόλη προχώρησαν πιο βόρεια για να συνεχίσουν ανενόχλητοι το καταστρεπτικό τους έργο. Ο Δέξιππος όμως, δεν θα τους άφηνε να φύγουν ανενόχλητοι. Έτσι συνάθροισε τους μαχητές που είχαν σωθεί και περίμενε να φανούν οι Ερούλοι. Στην Κηφισιά, όπου τους περίμεναν σε ένα άλσος, έβγαλε λόγο στους στρατιώτες και τούς θύμισε ποιων ενδόξων προγόνων ήταν απόγονοι. Οι μέχρι τότε έντρομοι Αθηναίοι πολίτες μπροστά στην θέα των βαρβάρων, μετατράπηκαν σε λιοντάρια γεμάτοι θάρρος και αντοχή, έτοιμοι να προστατέψουν ό,τι είχε μείνει όρθιο.
Οι βάρβαροι δεν άργησαν να φανούν και ο Δέξιππος διέταξε επίθεση. Οι μαχητές του με ό,τι είχαν πρόχειρο επιτέθηκαν στους εχθρούς σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι Ερούλοι αρχικά ξαφνιάστηκαν, μιας και δεν περίμεναν καμιά αντίσταση. Ξίφη, πελέκεις, δόρατα, ακόντια και βέλη γίνονταν ένα, το μίσος των Αθηναίων για τους εισβολείς έδινε μεγάλη δύναμη στα χέρια τους. Ο Δέξιππος καθοδηγούσε τους πολεμιστές στην μάχη. Ασπίδες και κράνη θρυματίζονταν από τα απανωτά χτυπήματα, δόρατα και ξίφη καρφώνονταν στα σώματα των βαρβάρων, οι οποίοι οπισθοχώρησαν.
Ο Δέξιππος με το ξίφος του άνοιγε δρόμο ανάμεσά τους και οι Αθηναίοι μιμούμενοι τους προγόνους τους στα μηδικά έγραφαν νέες σελίδες δόξας, αποδεικνύοντας έτσι πως είχαν γραμμένη στα γονίδιά τους την γενναιότητα και την ανδρεία.
Οι Ερούλοι κατατροπώθηκαν κατά κράτος σε εκείνη την μάχη και οι Αθηναίοι τίμησαν με ανδριάντα με πεζή και έμμετρη επιγραφή τον Δέξιππο διασώζοντας με αυτόν τον τρόπο την πολεμική αρετή και το ήθος του ανδρός στην αιωνιότητα.
Ο Δέξιππος εκτός από στρατηγός των Αθηναίων ήταν και ιστορικός, γράφοντας πληθώρα ιστορικών έργων όπως «Τα μετ'Αλέξανδρον» δηλαδή την ιστορία μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε 4 βιβλία,«Χρονικά» σε 12 βιβλία που εξιστορούσε την ιστορία από τους μυθικούς χρόνους ως τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Κλαύδιο Β' τον Γοτθικό που γράφτηκε το 270 μ.Χ. και τα «Σκυθικά» όπου αφηγούνταν τις συγκρούσεις των Ρωμαίων εναντίον των Γότθων από το 238 μ.Χ. μέχρι το 270 μ.Χ. περίπου. Μικρά μόνο σπαράγματα διασώθηκαν από τα έργα του Δεξίππου. Στην συγγραφή των ιστορικών του έργων είχε σαν πρότυπο τον Θουκυδίδη. Διετέλεσε επίσης και αγωνοθέτης των Μεγάλων Παναθηναίων. Δεν γνωρίζουμε πότε γεννήθηκε ή πότε πέθανε, ούτε άλλα γεγονότα από την πολυκύμαντη ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου