Κατασκευή αγίων για να ζεσταθεί το παγκάρι...

Από την ιστορική βιβλιογραφία (Cyril Mango, Bautz Kirchenlexikon κ.ά.) προκύπτουν τα ακόλουθα για τον λεγόμενο "άγιο" Δημήτριο: Ήταν μία ακόμα ομιχλώδης εκκλησιαστική προσωπικότητα με αμφισβητούμενη ιστορική παρουσία. Υποτίθεται πως έπεσε θύμα διωγμού την εποχή του Διοκλητιανού ή του Μαξιμίνου Β' Ντάια. Ήταν γιος εύπορης ρωμαϊκής οικογένειας και αρχικά δεν είχε καμιά σχέση με τη Θεσσαλονίκη αλλά με το Σίρμιο, την πόλη Μητροβίτσα της σημερινής Σερβίας. Πρώτα γραπτά με το όνομά του εμφανίζονται το 10ο αιώνα μ.Χ., έξι αιώνες μετά τον θρυλούμενο βίαιο θάνατό του. Τυχόν προγενέστερα, αν υπήρξαν, ίσως να είχαν καταστραφεί κατά τις εικονομαχίες...

Περί το έτος 442 η πρωτεύουσα του Ιλλυρικού μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη, γιατί κατέλαβαν «βάρβαροι» το Σίρμιο. Έτσι μετανάστευσε και η λατρεία του Δημητρίου, ο οποίος έγινε πλέον Θεσσαλονικιός με εκκλησία προς τιμήν του κ.λπ. — περίπου όπως μεταφέρθηκε η Παναγία Σουμελά από τον Πόντο στο ελλαδικό Βέρμιο. 

Με τον καιρό αποκρύφτηκε και ξεχάστηκε η απουσία λειψάνων τού "αγίου", αφού τον 7ο αι. δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμη. Κάποια εποχή εμφανίστηκε όμως ένας τάφος, ο οποίος κατασκευάστηκε με ένα σύστημα σωλήνων ώστε να τροφοδοτείται και να αναβλύζει απ' αυτόν μύρο. Με αυτό τον τρόπο απέκτησε ο μετανάστης "άγιος" τον επίζηλο μεταξύ αγίων τίτλο του μυροβλήτη.

Αφού μεταμορφώθηκε από τους αγιογράφους από κατσαρομάλλη διάκο σε στρατιωτικό, ο Δημήτριος αξιοποιήθηκε επανειλημμένα για την υπεράσπιση της "αγαπημένης πόλης του", την οποία δεν είχε γνωρίσει μάλλον αλλά τον είχαν μετακομίσει οι κληρικοί. Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι στις εικονογραφήσεις ο στρατιωτικός πλέον άγιος λογχίζει από το άλογο έναν πεζοπόρο Έλληνα πολεμιστή...

Το σχολικό βιβλίο Ιστορίας αναφέρει ότι σε μια πολιορκία της Θεσ/νίκης από τους Σέρβους, ο "άγιος" κατατρόπωσε τους -επίσης χριστιανούς ορθοδόξους- εχθρούς, έλυσε την πολιορκία και έσωσε την πόλη. Χωρίς να το έχω ψάξει, είμαι βέβαιος ότι οι Σέρβοι θα έχουν άλλους εθνικούς θεούς, οι οποίοι υποστηρίζουν τον λαό τους σε πολεμικές διενέξεις — περίπου όπως στον τρωικό πόλεμο που οι θεοί ήταν μοιρασμένοι, άλλοι θεοί υποστήριζαν τους Τρώες και άλλοι τους Αχαιούς...

Το 1207 εκατοντάδες χρόνια μετά το θάνατό του, σκότωσε ο Δημήτριος έξω από τα τείχη της Θεσ/νίκης τον τσάρο των Βουλγάρων Καλογιάννη-Iωαννίτση, ο οποίος ήταν κι αυτός χριστιανός και ορθόδοξος. Στην πραγματικότητα ο Καλογιάννης δολοφονήθηκε στον ύπνο του από ένα Κουμάνο αξιωματικό λόγω προσωπικών αντιδικιών. Ποιος απαγορεύει όμως να πήρε ο ίδιος ο "άγιος" τη μορφή του αξιωματικού και να εκτέλεσε το θεάρεστο έργο;; Ουδείς!

Η μορφή του Δημήτριου χρησιμοποιείται ως σήμα για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εννοείται, ο "άγιος" δεν έχει καμιά σχέση, ούτε με τον Αριστοτέλη, ούτε με τις επιστήμες και τα γράμματα...