Τo Μέρος A' ΕΔΩ
Σύγχρονη Μυστηριακή Ελευσίνια Δραματουργία (σε μορφή δοκιμίου).
Σκοτάδι βαθύ — πιο πυκνό από κάθε νύχτα. Οι δάδες σβηστές· οι ιέρειες σχηματίζουν κύκλο και ψάλλουν χαμηλό, μονοφωνικό άσμα. Ο Δημοφώντας στέκει με το κηρύκειο· η Διοτίμα κρατά το ιερό λίκνο.
Ακούγονται βροντές· κραυγές γυναίκας σε τοκετό — πόνος, ρυθμικός σαν αρχέγονη μνήμη.
Ξάφνου, κλάμα μωρού αντηχεί ανάμεσα στις κολώνες.
Ιέρειες της Δήμητρας (ψάλλουν):
Σκότος — γέννα — φως. Μήτρα — σπόρος — άνοιγμα.
Σιωπή. Το σκοτάδι βαθαίνει κι άλλο· ξαφνικά οι δάδες ανάβουν όλες μαζί· φλόγες στροβιλίζονται. Το κλάμα γίνεται γέλιο.
Ιέρειες της Δήμητρας:
Γέννα — θρήνος — χαρά! Ο θάνατος γίνεται σπόρος· ο σπόρος φως!
Από το κέντρο της φλόγας αναδύεται η Βαυβώ: γυμνή, προκλητική, με θρασύ γέλιο· γέρνει προς τα εμπρός και δείχνει στο φως. Εκεί, μέσα στη λάμψη, εμφανίζεται ένα βρέφος — ο Ἴακχος.
Βαυβώ (κραυγάζει):
Ιάκχε! Ιάκχε! Δες το φως! Δεν είναι ήλιος· δεν είναι άστρο· είναι η Ψυχή του Κόσμου! Το άνεσπερο φως που ζει μέσα σε όλους!
Διοτίμα:
Ο Ίακχος γεννιέται όταν ο άνθρωπος παίρνει την ευθύνη· το θείο χαμογελά· το άνοιγμα είναι τώρα.
Η Βαυβώ κρατά κόκκινο κύπελλο με οίνο· μάτια που σπινθηρίζουν.
Βαυβώ:
Πιείτε οίνον! — η πρώτη μέθη, η πνοή της ζωής!
Ο Δημοφώντας οδηγεί τον μύστη στην εστία. Η Διοτίμα προβάλλει την κίστη του κυκεώνος — κριθάρι, νερό, φλισκούνι.
Δημοφώντας:
Ιδού το Μυστήριο! Το στάχυ — αναγέννηση. Η παπαρούνα — λήθη. Το ρόδι — αιώνια ζωή.
Διοτίμα:
Ο κυκεώνας δεν είναι μέθη· είναι ένωση.
Ο Δημοφώντας παίρνει το κύπελλο από τη Βαυβώ.
Δημοφώντας:
Πρώτα μια γουλιά οίνου για τον Διόνυσο· μετά ο κυκεώνας της Δήμητρας. Η επιλογή είναι δική σου.
Ο Μύστης πίνει λίγο κρασί· ύστερα βουτά τον άρτο στον κυκεώνα. Σιωπή βαριά· οι ιέρειες ψάλλουν:
Ιέρειες της Δήμητρας:
Οἶνος = πνευματική ζωή. Ἄρτος = σάρκα. Ἐμβάπτισμα = μέθεξις.
Η Διοτίμα ραίνει τον μύστη με σπόρους· φως σαν βροχή.
Διοτίμα:
Ο σπόρος τρέφει σώματα και ψυχές. Πεθαίνει στη γη — ανασταίνεται στάχυ. Κι εσύ θα πεθάνεις στον παλιό σου εαυτό· θα αναστηθείς φωτεινός.
Οι ιέρειες ψάλλουν τον Ύμνο της Αναγέννησης:
Ιέρειες της Δήμητρας:
Φέρτε το φως στο σκοτάδι· φέρτε τη σοφία στη λήθη. Όποιος τρώει το στάρι της Δήμητρας, λυτρώνεται από τον κύκλο του χρόνου.
Ο Δημοφώντας βάζει το δάχτυλο στα χείλη· σιωπή. Η Διοτίμα χαμηλώνει το χέρι του· κάνει νόημα στον μύστη να μιλήσει.
Μύστης:
Ήπια τον οίνο· ο άρτος εβαπτίσθη· η σάρκα έγινε πνεύμα. Και μέσα μου κάτι χαμογέλασε.
Ιέρειες της Δήμητρας:
Φως στο σκοτάδι! Σοφία στη λήθη! Ιάκχε! Βάκχε! Εὐάν!
Δημοφώντας:
Κλείσε τα μάτια· άνοιξε το εσωτερικό βλέμμα. Αυτό είναι η εποπτεία· όχι να την αποδείξεις, αλλά να τη ζήσεις.
Μύστης (τρεμάμενος):
Βλέπω την Κόρη που κατεβαίνει και ανεβαίνει· το κλάμα έγινε γέλιο· το γέλιο είναι σινιάλο: «Άνοιξη».
Ιέρειες της Δήμητρας:
Ἰάκχε — μέθεξις — ἐποπτεία!
Η Διοτίμα αγγίζει το λίκνο· άνεμος περνά· το φως του Ίακχου διαλύεται, αφήνοντας σπινθήρα στην καρδιά του μύστη.
Διοτίμα (ψιθυρίζει):
Φύλαξε το θέαμα· μη το δώσεις σε αδαείς. Η εποπτεία δεν είναι λόγια· είναι πράξη.
Δημοφώντας:
Σήμερον γεννήθηκες εκ νέου. Πήγαινε, σπείρε· κάθε πράξη σου είναι σπόρος. (Του προσφέρει πορφυρή ζώνη.)
Μύστης:
Ορκίζομαι· θα φυλάξω· θα σπείρω· δεν θα λησμονήσω.
Η Διοτίμα στεφανώνει τον μύστη με στάχυα.
Ιέρειες της Δήμητρας:
Ἐνδον σκάπτε· Ἰάκχε — μέθεξις — ἐποπτεία — Ζωή.
Ο Μύστης φεύγει κρατώντας έναν κόκκο σιταριού. Η Διοτίμα και ο Δημοφώντας μένουν με τις ιέρειες·ο σπόρος έμεινε στην καρδιά· και η νύχτα υποχώρησε μπροστά στην πρώτη αχτίδα.
Σύγχρονη Μυστηριακή Ελευσίνια Δραματουργία (σε μορφή δοκιμίου).
Σκοτάδι βαθύ — πιο πυκνό από κάθε νύχτα. Οι δάδες σβηστές· οι ιέρειες σχηματίζουν κύκλο και ψάλλουν χαμηλό, μονοφωνικό άσμα. Ο Δημοφώντας στέκει με το κηρύκειο· η Διοτίμα κρατά το ιερό λίκνο.
Ακούγονται βροντές· κραυγές γυναίκας σε τοκετό — πόνος, ρυθμικός σαν αρχέγονη μνήμη.
Ξάφνου, κλάμα μωρού αντηχεί ανάμεσα στις κολώνες.
Ιέρειες της Δήμητρας (ψάλλουν):
Σκότος — γέννα — φως. Μήτρα — σπόρος — άνοιγμα.
Σιωπή. Το σκοτάδι βαθαίνει κι άλλο· ξαφνικά οι δάδες ανάβουν όλες μαζί· φλόγες στροβιλίζονται. Το κλάμα γίνεται γέλιο.
Ιέρειες της Δήμητρας:
Γέννα — θρήνος — χαρά! Ο θάνατος γίνεται σπόρος· ο σπόρος φως!
Από το κέντρο της φλόγας αναδύεται η Βαυβώ: γυμνή, προκλητική, με θρασύ γέλιο· γέρνει προς τα εμπρός και δείχνει στο φως. Εκεί, μέσα στη λάμψη, εμφανίζεται ένα βρέφος — ο Ἴακχος.
Βαυβώ (κραυγάζει):
Ιάκχε! Ιάκχε! Δες το φως! Δεν είναι ήλιος· δεν είναι άστρο· είναι η Ψυχή του Κόσμου! Το άνεσπερο φως που ζει μέσα σε όλους!
Διοτίμα:
Ο Ίακχος γεννιέται όταν ο άνθρωπος παίρνει την ευθύνη· το θείο χαμογελά· το άνοιγμα είναι τώρα.
Η Βαυβώ κρατά κόκκινο κύπελλο με οίνο· μάτια που σπινθηρίζουν.
Βαυβώ:
Πιείτε οίνον! — η πρώτη μέθη, η πνοή της ζωής!
Ο Δημοφώντας οδηγεί τον μύστη στην εστία. Η Διοτίμα προβάλλει την κίστη του κυκεώνος — κριθάρι, νερό, φλισκούνι.
Δημοφώντας:
Ιδού το Μυστήριο! Το στάχυ — αναγέννηση. Η παπαρούνα — λήθη. Το ρόδι — αιώνια ζωή.
Διοτίμα:
Ο κυκεώνας δεν είναι μέθη· είναι ένωση.
Ο Δημοφώντας παίρνει το κύπελλο από τη Βαυβώ.
Δημοφώντας:
Πρώτα μια γουλιά οίνου για τον Διόνυσο· μετά ο κυκεώνας της Δήμητρας. Η επιλογή είναι δική σου.
Ο Μύστης πίνει λίγο κρασί· ύστερα βουτά τον άρτο στον κυκεώνα. Σιωπή βαριά· οι ιέρειες ψάλλουν:
Ιέρειες της Δήμητρας:
Οἶνος = πνευματική ζωή. Ἄρτος = σάρκα. Ἐμβάπτισμα = μέθεξις.
Η Διοτίμα ραίνει τον μύστη με σπόρους· φως σαν βροχή.
Διοτίμα:
Ο σπόρος τρέφει σώματα και ψυχές. Πεθαίνει στη γη — ανασταίνεται στάχυ. Κι εσύ θα πεθάνεις στον παλιό σου εαυτό· θα αναστηθείς φωτεινός.
Οι ιέρειες ψάλλουν τον Ύμνο της Αναγέννησης:
Ιέρειες της Δήμητρας:
Φέρτε το φως στο σκοτάδι· φέρτε τη σοφία στη λήθη. Όποιος τρώει το στάρι της Δήμητρας, λυτρώνεται από τον κύκλο του χρόνου.
Ο Δημοφώντας βάζει το δάχτυλο στα χείλη· σιωπή. Η Διοτίμα χαμηλώνει το χέρι του· κάνει νόημα στον μύστη να μιλήσει.
Μύστης:
Ήπια τον οίνο· ο άρτος εβαπτίσθη· η σάρκα έγινε πνεύμα. Και μέσα μου κάτι χαμογέλασε.
Ιέρειες της Δήμητρας:
Φως στο σκοτάδι! Σοφία στη λήθη! Ιάκχε! Βάκχε! Εὐάν!
Δημοφώντας:
Κλείσε τα μάτια· άνοιξε το εσωτερικό βλέμμα. Αυτό είναι η εποπτεία· όχι να την αποδείξεις, αλλά να τη ζήσεις.
Μύστης (τρεμάμενος):
Βλέπω την Κόρη που κατεβαίνει και ανεβαίνει· το κλάμα έγινε γέλιο· το γέλιο είναι σινιάλο: «Άνοιξη».
Ιέρειες της Δήμητρας:
Ἰάκχε — μέθεξις — ἐποπτεία!
Η Διοτίμα αγγίζει το λίκνο· άνεμος περνά· το φως του Ίακχου διαλύεται, αφήνοντας σπινθήρα στην καρδιά του μύστη.
Διοτίμα (ψιθυρίζει):
Φύλαξε το θέαμα· μη το δώσεις σε αδαείς. Η εποπτεία δεν είναι λόγια· είναι πράξη.
Δημοφώντας:
Σήμερον γεννήθηκες εκ νέου. Πήγαινε, σπείρε· κάθε πράξη σου είναι σπόρος. (Του προσφέρει πορφυρή ζώνη.)
Μύστης:
Ορκίζομαι· θα φυλάξω· θα σπείρω· δεν θα λησμονήσω.
Η Διοτίμα στεφανώνει τον μύστη με στάχυα.
Ιέρειες της Δήμητρας:
Ἐνδον σκάπτε· Ἰάκχε — μέθεξις — ἐποπτεία — Ζωή.
Ο Μύστης φεύγει κρατώντας έναν κόκκο σιταριού. Η Διοτίμα και ο Δημοφώντας μένουν με τις ιέρειες·ο σπόρος έμεινε στην καρδιά· και η νύχτα υποχώρησε μπροστά στην πρώτη αχτίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου