Μία αυτοκρατορία, που η εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο, είχε φτάσει πάνω από τα όρια του αίματος. Πράγματι, η ζωή δεν είχε καμιά αξία και η σκλαβιά και η αδικία ήταν κυρίαρχες, στον βίο του ανθρώπου. Ώστε ο άνθρωπος εκείνη την εποχή, όπως δυστυχώς και στην σημερινή, έλεγε, ότι αφού δεν υπάρχει δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον κόσμο, κάπου αλλού… θα υπάρχει.
Βέβαια υπήρχαν και οι εξαιρέσεις. Υπήρχαν και οι συνετοί άνθρωποι. Αλλά δεν μπορούσαν να σταματήσουν, όσο και αν το ήθελαν, την επερχόμενη λαίλαπα.
Αυτή την καταστροφή, που μας έφερε αυτή η ληστρική Θρησκεία. Όπου μας έχει κυριολεκτικά πνίξει, με την αφύσικη ιδεοληψία της. Μας έχει δημιουργήσει κόμπλεξ, ταπεινώσεις, κατάθλιψη και ομαδική παράκρουση.
Σ’ αυτήν την κατεδάφιση της Ελληνικής ιδέας, ένας ήταν ο αντίπαλος αυτής της θρησκείας της ερήμου. Ο Επίκουρος. Και μία ήταν η εχθρική φιλοσοφία. Η Επικούρεια. Και γι’ αυτό την κυνηγήσανε, κάψανε τα βιβλία της και της επιτέθηκαν ιδεολογικά. Διότι όπως μας λέει ο Δημήτρης Λιαντίνης, «Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα, και μάταιη σπατάλη του πνεύματος. Και η ευκαιρία χάθηκε».
Έτσι λοιπόν, οι χριστιανοί ιεράρχες της εποχής, άρχισαν έναν ανηλεή πόλεμο τόσο εναντίον της Ελληνικής ιδέας, όσο και εναντίον της Επικούρειας Φιλοσοφίας, αν μπορούν να διαχωριστούν αυτά. Της Ελληνικής ιδέας, που στηρίζεται στο Κάλλος, στην Ομορφιά, στον Δυναμισμό, στην Υπερηφάνεια, στην Αγάπη για την Ζωή, στον Έρωτα, στην Δημοκρατία, στην Ελευθερία, στην Εκτίμηση στην Γυναίκα, στη Γνώση, στην Επιστήμη, στην Ανακάλυψη, στο Πολιτισμό, στην Τέχνη κ.τ.λ. Σε αντίθεση με την εγκληματική Θρησκεία που έχει σαν πρότυπα την Ντροπή, την Αποφυγή, την Αμαρτία, την Πραότητα, την Ταπείνωση, την Αποχή από τα Εγκόσμια, το Πένθος, την Παρθενία, τον Μοναχισμό, την Ανδροκρατία, την Μοναρχία, την Δικτατορία, τον Αυταρχισμό, την Υποταγή, την Θλίψη, την Πίστη κ.α.
Πρώτος λοιπόν στις επιθέσεις εναντίον της Φιλοσοφίας μας, ήταν ο Σαούλ, ο απόστολος Παύλος. Στην Αθήνα συζήτησαν με τον Απ. Παύλο, Επικούρειοι και Στωικοί.
Την αντίθεση της χριστιανικής βιοθεωρίας προς την σαρκολατρική βιοθεωρία των Επικουρείων εκφράζει η παραίνεση του Απ. Παύλου κατά της φιλήδονης ζωής, που συνοψίζεται στην προτροπή: ‘'Ντυθείτε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και μην αφήνετε τον αμαρτωλό εαυτό σας, να σας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών σας''.
Αυτή η διατύπωση, υπενθυμίζει τον τρόπο εκφράσεως των Επικουρείων και συνοψίζει άριστα την κατακρινόμενη βιοθεωρία τους. Και όλα αυτά βρίσκονται στις προτροπές όπως τις εκφράζει ο Σαούλ στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή όπου μας αναφέρει.
14 Και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας.
15 Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού ότι ανέστησε τον Χριστόν, τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ' υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί.
16 Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ' ο Χριστός ανέστη·
17 αλλ' εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών.
32 Εάν κατά άνθρωπον επολέμησα με θηρία εν Εφέσω, τι το όφελος εις εμέ; αν οι νεκροί δεν ανασταίνωνται, τότε ως λέγεται, «ας φάγωμεν και ας πίωμεν, διότι αύριον αποθνήσκομεν»
Στα μέσα του 2ου αιώνα οι χριστιανοί είχαν αποκτήσει αρκετή δύναμη και οι ηγέτες τους προσπαθούσαν να δώσουν μία φιλοσοφική διάσταση στην φιλοσοφική γυμνότητα του Χριστιανισμού σε σχέση με την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. Έτσι, οι επιθέσεις τόσο εναντίον των Εθνικών όσο και εναντίον της Επικούρειας Φιλοσοφίας πολλαπλασιάζονταν με σφοδρότητα. Και αυτά φαίνονται…
Στο έργο «Προτρεπτικό προς του Έλληνας» του Ιουστίνου του μάρτυρος.
Στο έργο του Χριστιανίζοντα Τατιανού «Λόγος προς τους Έλληνες».
Στο πεντάτομο βιβλίο «Κατά των Αιρέσεων» του επισκόπου της Λυών, Ειρηναίου.
Και στο έργο «Στρωματείς» του Κλήμη του Αλεξανδρέα όπου μας αναφέρει «(Δεν είμαστε ενάντια) μεν σ’ όλη την Φιλοσοφία, αλλά στην Επικούρεια, όπου σ’ αυτήν και αναφέρεται ο Παύλος, στις πράξεις των αποστόλων και την διαβάλει, διότι αναιρεί την πρόνοια και την Ηδονή εκθειάζει».
Ενώ, εκείνη την εποχή, τον 2ον αιώνα δηλαδή, είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες αιρέσεις, με αποτέλεσμα την φαγωμάρα των χριστιανών, ακριβώς εκείνη την εποχή οι χριστιανοί ιεράρχες, αρχίζουν να προβάλουν χλευαστικά τις αντιθέσεις των Ελλήνων και των διαφόρων Φιλοσοφικών σχολών. Έτσι έλεγαν με κακία, ότι το ανθρώπινο πνεύμα δεν μπορούσε να φτάσει σε οριστικά συμπεράσματα και να οδηγηθεί στην αλήθεια, που μόνο η χριστιανική θρησκεία μπορούσε. Ακόμα, το έκαναν αυτό, διότι νόμιζαν, πως η Ελληνική και Επικούρεια Φιλοσοφία, διείσδυε μέσα στην χριστιανική θρησκεία με αποτέλεσμα τις αιρέσεις.
Γι’ αυτό και η επίθεση των χριστιανών ιεραρχών, ενάντια στην Επικούρεια Φιλοσοφία ήταν πρωτοφανής. Διότι, θεωρήθηκε από τους ιεράρχες ότι η φιλοσοφία μας, έχει άμεση σχέση με τις αιρέσεις. Επίσης, η επίθεση αυτή, μετατράπηκε σε πολεμική. Πολεμική, ενάντια στην άρνηση της Επικούρειας Φιλοσοφίας για την θεία πρόνοια, για την μετά θάνατο ζωή, για την ατομική υλιστική φυσική, δηλαδή τον Επικούρειο υλισμό… και την αποδοχή της Ηδονής ως υπέρτατο αγαθό.
Μέγας αντίπαλός μας, εκείνο τον καιρό, υπήρξε ο Τερτυλλιανός. Όμως τα επιχειρήματα που έφερνε ήταν έωλα και σαθρά. Χωρίς ουσιαστική απόδειξη. Και το καταλάβαινε και ο ίδιος. Όμως, ο τυφλός φανατισμός του, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Του είχε δημιουργηθεί η εντύπωση, που ήταν ολοφάνερη εκείνη την εποχή, ότι μερικοί αιρετικοί υιοθετούν Επικούρεια δόγματα. Και πράγματι, ορισμένοι αιρετικοί λέγανε, πως είναι αδύνατη η ανάσταση των νεκρών ή ότι δεν υπάρχει θεία πρόνοια. Η λύσσα του εναντίον του Επίκουρου και των άλλων Φιλοσοφικών ρευμάτων, απεικονίζεται στο έργο του «Εντολές κατά αιρετικών» [Και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «Η ειδωλολατρική φιλοσοφία γεννήτωρ των αιρέσεων·( η σχέση ανάμεσα στην απόκλιση από την χριστιανική πίστη και στα αρχαία συστήματα της ειδωλολατρικής φιλοσοφίας»)] όπου γράφει.
«Τα δόγματα αυτά, είναι έργα ανθρώπων και δαιμόνων και απευθύνονται σε αφτιά που λαχταρούν να δεχτούν τη σοφία ετούτου του κόσμου. Ο Κύριος ετούτη τη σοφία την αποκάλεσε μωρία».
Και πιο κάτω ξεσπά με μένος θέλοντας να δείξει την εβραϊκή του συμμόρφωση και κραυγάζει με πάθος «Τί σχέση μπορεί να έχει η Αθήνα με την Ιερουσαλήμ»;
Το μένος του προς την Ελληνική ιδέα, την Φιλοσοφία και τον Επίκουρο, τον οδηγεί σε ένα ακατάσχετο παραλήρημα, όπου με μία αναπόδεικτη εις άτοπον απαγωγή, προσπαθεί ανεπιτυχώς να αποδείξει, με σκέτο το πιστεύω, τα αναπόδεικτα. Στο έργο του [και δη στο κεφάλαιο 5 του έργου του] «Το σώμα του Χριστού» μας λέει. «Ο Υιός του Θεού πέθανε. Αυτό είναι άμεσα πιστευτό, επειδή είναι ανόητο. Ο Υιός του Θεού θάφτηκε κι αναστήθηκε. Είναι γεγονός βέβαιον, επειδή είναι αδύνατον».
Στο δε έργο του «η μαρτυρία της ψυχής» εκφράζονται με ψευδεπίγραφο τρόπο, οι ανησυχίες του, για την επιρροή της υλιστικής Επικούρειας Φιλοσοφίας πάνω στην ιδεαλιστική Χριστιανική πίστη.
Σε επτά έργα του τουλάχιστον, ο Τερτυλλιανός επιτίθεται κατά του Επίκουρου. Χαρακτηρίζει τις θεωρίες του ανόητες, αβάσιμες και ανορθολογικές. Ισχυρίζεται δε, ότι ο Επίκουρος δεν ήταν καν φιλόσοφος.
Ωστόσο, οι πολεμικές του Τερτυλλιανού ενάντια στην Επικούρεια Φιλοσοφία δεν στάθηκαν ικανές να γεμίσουν το διανοητικό χάσμα που υπήρχε ανάμεσα στην Φιλοσοφία και στην πίστη των χριστιανών. Αν υπήρχε τουλάχιστον μία πιο ορθολογική-επιστημονική επιχειρηματολογία από τους χριστιανούς, αυτή θα μπορούσε να είναι αποδεκτή από τους πονηρούς διανοούμενους της εκκλησίας.
Ακόμα ούτε και ένας άλλος εκκλησιαστικός ιεράρχης και σύγχρονος του Τερτυλλιανού, ο Ιππόλυτος της Ρώμης, δεν κατάφερε τίποτα. Ο Ιππόλυτος όμως, είχε λίγο πιο πειστικό λόγο από τον Τερτυλλιανό. Και απ’ αυτόν ξεκινά μία προσπάθεια για μια πιο περιεκτική θεολογία, μη αρνούμενος την Σοφία αυτού του κόσμου. Με το έργο του… «Ανασκευή όλων των Αιρέσεων» δίνει ένα πιο εκλεπτυσμένο και ένα πιο έμπιστο επιχείρημα, αν μπορούσε να υπάρξει αυτό, ενάντια στην Φιλοσοφία και μάλιστα στην Επικούρεια Φιλοσοφία.
Στο τέλος του 2ου αιώνα και στις αρχές του 3ου εμφανίζεται στην Αλεξάνδρεια ένας άλλος εκκλησιαστικός ιεράρχης: Ο Ωριγένης. Στο έργο του «κατά Κέλσου» κατηγορεί και υβρίζει τον Κέλσο ως Επικούρειο, με την ανάλογη χριστιανική αγάπη που τον διακατείχε.
Βέβαια την αφορμή του την έδωσε ο Εκλεκτικιστής Φιλόσοφος και φίλος του Επικούρειου Λουκιανού, ο Κέλσος. Όπου έγραψε το αριστούργημα κατά του Ιησού…, τον «Αληθή Λόγο» το 170-180. Δηλαδή λίγο πριν γεννηθεί ο Ωριγένης. Το έργο του Κέλσου το έδωσε στον Ωριγένη κάποιος χριστιανός Αμβρόσιος για να το κριτικάρει.
Ο "Αληθής Λόγος", θεωρείται το πρώτο ελληνικό έργο αντιϊουδαϊκής και αντιχριστιανικής πολεμικής. Και σύμφωνα με το Λεξικό του Eλευθερουδάκη : «O Kέλσος επεχείρησε δια του "Aληθούς λόγου" να πείσει τους Χριστιανούς να εγκαταλίπωσι την παράλογον και ταπεινήν θρησκείαν αυτών, ήτις θέτει αυτούς εκτός νόμου, και επανελθώσιν εις την θρησκείαν του κράτους προς το κοινόν αγαθόν και εαυτών και της πολιτείας».
Τον 4ον αιώνα συνεχίζεται η πολεμική εναντίον του Επίκουρου με κάποια φιλοσοφική διάσταση. Αφού ο χριστιανισμός, μέσω του Λακτάντιου έχει υιοθετήσει Πλατωνικές απόψεις. Πράγματι, ο Λακτάντιος μας αναφέρει ότι οι χριστιανοί δεν πρέπει να στηρίζονται μόνο στην πίστη. Αλλά θα πρέπει να αρχίσουν να ενστερνίζονται Πλατωνικές ιδέες, ώστε να επιχειρηματολογούν, καί υπέρ της θείας πρόνοιας καί ενάντια στην Επικούρεια Φυσική και Ηθική. Στο σύγγραμμά του «Το έργο του θεού» μας λέει: ''Παραξενεύομαι για την έλλειψη κατανόησης των μαθητών του Επίκουρου, οι οποίοι απορρίπτουν τη θεϊκή δημιουργία της φύσης και ισχυρίζονται ότι η φύση προέκυψε χωρίς καμία έμπνευση και υπάρχει χωρίς καμία πρόνοια. Υποστηρίζουν δηλαδή, ότι η αρχή του κόσμου στηρίζεται σε σταθερά, άτμητα σωματίδια [(άτομα)], εκ των οποίων από την τυχαία σύζευξη δημιουργούνται όλα...''
Αυτές λοιπόν οι σπερματικές Πλατωνικές ιδέες, υιοθετούνται πλήρως από τον Αθανάσιο της Αλεξανδρείας στα μέσα του 4ου αιώνα. Όμως πως θα ξεριζωθεί από τον συρμό της εποχής εκείνης η Επικούρεια Φιλοσοφία; Όπου με την Ηδονιστική της βίωση χαλάει την σούπα των χριστιανών; Και με την υλιστική της θεωρία και την άρνηση της θείας πρόνοιας καταστρέφει τα στηρίγματα της νέας θρησκείας;
Έτσι, στο έργο του «Λόγος περί της ενανθρωπίσεως [(του λόγου και της διά σώματος προς ημάς επιφανείας αυτού»)], ο «Μ» Αθανάσιος μας ξαναλέει αυτό το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα, χωρίς αποδείξεις, κατά της άρνησης της θείας πρόνοιας του Επίκουρου. Μας λέει λοιπόν ότι «Τη δημιουργία του κόσμου και όλων των πραγμάτων πολλοί την έχουν καταλάβει διαφορετικά. Όπως νόμιζε ο καθένας. Και την όρισαν αναλόγως. Άλλοι λένε πως τα πάντα έγιναν από μόνα τους με τυχαίο τρόπο -όπως οι Επικούρειοι, που λένε παραμύθια ότι δεν υπάρχει πρόνοια, και απροκάλυπτα ισχυρίζονται πράγματα που έρχονται σε αντίθεση με τις ολοφάνερες αλήθειες. Διότι αν τα πάντα έγιναν, όπως λένε, από μόνα τους και χωρίς πρόνοια, τότε θα έπρεπε τα πάντα να είναι όμοια μεταξύ τους και να μην έχουν καμία διαφορά».
Στην πόλη Βυζάντιο, εκείνο τον καιρό και συγκεκριμένα στα μέσα του 4ου αιώνα, η αγάπη των χριστιανών ή η μισαλλοδοξία των Πλατωνικών, έκαψαν τα βιβλία του Επίκουρου. Και αυτό μας το πληροφορεί ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός σε μία επιστολή σε έναν Αρχιερέα των Εθνικών, τον Θεόδωρο. Λέει λοιπόν σ’ αυτή την επιστολή: «Ας μη φτάνει στην ακοή Επικούρειος ή Πυρρώνειος λόγος. Τώρα αλήθεια, οι θεοί κάνοντας καλά, κατέστρεψαν τα έργα τους, έτσι ώστε τα περισσότερα από τα βιβλία τους χάθηκαν»
Όμως παρ’ όλο που είχαν καεί, ακόμα και πεθαμένος εντός εισαγωγικών ο Επίκουρος, τρόμαζε την Εκκλησία. Έτσι ο Αμβρόσιος των Μεδιολάνων εξαπολύει επίθεση ενάντια στην Επικούρεια Ηδονή, όπως φαίνεται σε μία επιστολή του, που την έστειλε σε μία από τις χριστιανικές συνόδους, από τις πολλές όπου συνέβαλε να διοργανωθούν. Λέει λοιπόν: «Ο ίδιος ο Επίκουρος, τον οποίο οι άνθρωποι αυτοί προτιμούν από τους αποστόλους, ο συνήγορος της ηδονής, μολονότι αρνείται ότι η ηδονή φέρνει το κακό, δεν αρνείται ότι προκύπτουν από αυτήν ορισμένα πράγματα από τα οποία ξεπηδούν τα κακά· και σχεδόν διαβεβαιώνει ότι η γεμάτη ηδονές ζωή των ασώτων δεν είναι αξιόμεμπτη, εκτός αν την ταράζει φόβος του πόνου ή του θανάτου. Όμως το πόσο απέχει από την αλήθεια, το καταλαβαίνουμε από τη διαβεβαίωση του Επίκουρου, ότι η ηδονή είναι χαρισμένη στον άνθρωπο από τον Θεό... Μα η Αγία Γραφή το ανασκευάζει αυτό, γιατί μας διδάσκει ότι το ερπετό υπέβαλε την ιδέα της ηδονής στον Αδάμ και στην Εύα, με την πονηρία και τον πειρασμό...».
Τον 5ον αιώνα υποψιαζόμαστε ότι υπήρχαν ακόμα Κήποι. Ή ίχνη Κήπων. Αλλά, όπως θα δείτε, ήταν οι τελευταίοι Κήποι που λειτούργησαν. Και σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε, από τα λόγια του Αυγουστίνου της Ιππώνος. Δηλαδή του εντός εισαγωγικών ιερού Αυγουστίνου. Όπου μας δηλώνει ότι συμμετείχε σ’ έναν Κήπο. Και του είχε δημιουργήσει αμφιβολίες η Επικούρεια Φιλοσοφία στα πρώτα του χρόνια και λίγο πριν μεταστραφεί στον χριστιανισμό. Αλλά όταν έγινε χριστιανός, εξαπέλυσε επίθεση ενάντια στον Επίκουρο. Έτσι στις «εξομολογήσεις» του, μας αναφέρει ότι: «Ω πηγή του ελέους, εγώ βυθιζόμουν ολοένα στην αθλιότητα και συ με πλησίασες. Η δεξιά Σου, ήταν πάντα έτοιμη να με τραβήξει από τον βούρκο και να με αποκαθάρει, μα εγώ δεν το γνώριζα. Κανείς δεν με φώναξε τότε που ήμουν έρμαιο της σαρκικής ηδονής· μόνον ο φόβος του θανάτου και της μέλλουσας κρίσης Σου, που μες σ' όλες τις ταλαντεύσεις μου, δεν έσβησε από τα στήθη μου ποτέ. Και συζητούσα με τους φίλους μου, για τη φύση του καλού και του κακού, κι ισχυριζόμουν πως θα με κέρδιζε ο Επίκουρος, αν δεν είχα πιστέψει αυτό που δεν ήθελε να πιστέψει ο Επίκουρος: Ότι η ψυχή ζει μετά τον θάνατο. Κι ότι υπάρχουν οι τόποι, όπου βρίσκει την ανταμοιβή της. Και τους ρωτούσα: “Ας πούμε πως είμαστε αθάνατοι. Και ζούμε μέσα σε μια αιώνια σωματική ηδονή, χωρίς τον φόβο μη την χάσουμε. Γιατί, τότε, να μην είμαστε ευτυχισμένοι; γιατί να αναζητήσουμε κάτι άλλο;”. Δεν ήξερα πως αυτή ήταν η ρίζα της δυστυχίας μου. Είχα ξεπέσει τόσο κι ήμουν τόσο τυφλός που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω το φως της αρετής και της ομορφιάς, που μόνον τα μάτια της ψυχής, μπορούν να ιδούν κι όχι τα μάτια της σάρκας».
Επίσης, μετά την επίθεση ενάντια στην Επικούρεια Φιλοσοφία , ο Αυγουστίνος, είναι αυτός, που στην κυριολεξία, μετέτρεψε την χριστιανική θρησκεία, σε παραλλαγή των Πλατωνικών ιδεών.
Όμως τα επιχειρήματα των εκκλησιαστικών ιεραρχών, με τον Αυγουστίνο έλαβαν τέλος. Διότι ο χριστιανισμός είχε νικήσει. Και μετά το σκοτάδι. Και μετά η έρεβος. Και μετά αρχίζουν οι διωγμοί. Και αυτό μας το αναφέρει στην «Επιστολή προς Διόσκουρο» όπου του λέει, «Αν, ωστόσο, προκειμένου όχι μόνο να εξασφαλιστεί συντριβή των πασίδηλων λαθών αλλά και να ξεριζωθούν κι εκείνα που καραδοκούν μες στο σκοτάδι, είναι αναγκαίο να γνωρίσεις τις σφαλερές γνώμες των άλλων, τότε ας είναι τα μάτια και τ' αυτιά σου σε εγρήγορση. Άκουγε προσεκτικά, μήπως κάποιος από τους επικριτές μας προκαλεί κάποια θέση του Αναξιμένη ή του Αναξαγόρα, μιας και από τις κρύες στάχτες της στωικής και επικούρειας φιλοσοφίας -παρ' ότι πιο πρόσφατες και πιο διαδεδομένες-, δεν μπορεί να ξεπηδήσει καμία σπίθα που να απειλεί τη χριστιανική πίστη».
Έτσι, είχαν πέσει οι τίτλοι τέλους για την Επικούρεια Φιλοσοφία ενόσω ήταν στην ζωή ο Αυγουστίνος
Τέλος μπήκε και στα επιχειρήματα της χριστιανικής εκκλησίας ενάντια στην Ελληνικά ιδέα. Διότι δεν υπήρχε πλέον ανάγκη, διότι είχε πλέον επικρατήσει με την εξουσία, την βία, το χρήμα και τους αργυραμοιβόμενους λειτουργούς της. Ναι! ο χριστιανισμός βγήκε νικητής, στον αγώνα της επικράτησης του ορθού λόγου και της ανθρώπινης ευτυχίας.
Δειλά βήματα επαναφοράς της Επικούρειας Φιλοσοφίας, έγιναν 1000 έτη μετά και κατά την διάρκεια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Αλλά αυτό περιορίζεται σε λίγους διανοούμενους. Βέβαια, αυτοί οι διανοούμενοι, άλλαξαν τον ρου της Ιστορίας. Αλλά οι περισσότεροι ήταν καμουφλαρισμένοι και εμποτισμένοι και με τα άλλα Φιλοσοφικά ρεύματα. Ακόμα ήταν εμποτισμένοι και με τον χριστιανισμό. Επίσης, δεν υπήρχε καμιά Επικούρεια ομάδα να τους στηρίζει.
Τα τελευταία 10 χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, άρχισε και πάλι να αναδύεται συστηματικά η Επικούρεια Φιλοσοφία με τους διάφορους Κήπους. Και τότε βρήκαν την ευκαιρία, οι συνήθεις διώκτες μας, η εκκλησία, να εκδώσει μία ανακοίνωση ενάντιά μας. Να λοιπόν πως τελειώνει αυτή η αναφορά:
Καλούμε τους πιστούς μας να μην ενθουσιάζονται από τέτοιου είδους «πυροτεχνήματα» έστω και αν έχουν τον μανδύα της φιλοσοφίας. Ο δικός μας «κήπος» δεν είναι του Επίκουρου, ή κανενός άλλου ανθρώπου, αλλά ο κήπος του Γολγοθά. [«Ην δε εν τω τόπω όπου εσταυρώθη, κήπος και εν τω κήπω μνημείον καινόν εν ώ ουδέπω ουδείς ετέθη» (Ιωάν. 19,41).] Είναι το καινό μνημείο, ο τόπος όπου ετάφη και ανέστη ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, ο Λυτρωτής μας Ιησούς Χριστός. Αυτός που μας δίδαξε να ζούμε όχι «Κατά φύσιν», δηλαδή μια κτηνώδη και βοσκηματώδη ζωή, αλλά «κατά Θεόν» και «υπέρ φύσιν» έχοντας ως αιώνιο και μοναδικό πρότυπο: Εκείνον».
Δυστυχώς, όλη αυτή η επίθεση της αγάπης, που δεχτήκαμε κατά την διάρκεια των αιώνων, επανέρχεται και πάλι, επειδή δεν θέλουμε, να «θέλουμε οπίσω του ελθείν». Και απ’ ότι μας λέει η Λιλή Ζωγράφου: Το κορμί, η ομορφιά, το φαγητό, η ηδονή, η γυναίκα, όλα τα απαγορευμένα, μέσα από τη σκόπιμα ασκητική θεωρία του ιδεαλισμού, αποδίδονται ξανά στον άνθρωπο με τη διδασκαλία αλλά και τον τρόπο ζωής του Επίκουρου. Ο τόσο γήινος αυτός Μέγας, κατάφερε να ζει και κυρίως να αισθάνεται σα θεός, γιατί κατέκτησε την ψυχική γαλήνη την οποία θεωρούσε ύψιστο αγαθό.''
Έτσι, όσο και αν προσπαθούν να διαλύσουν αυτό το διάλειμμα των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων που κατακτήσαμε με επικεφαλής τους Επικούρειους. Τόσο εμείς θα το παρατείνουμε, έχοντας σαν κίνητρο την Ηδονή. Και τώρα, έχουμε την εμπειρία, τον νου και την γνώση, ώστε να αντισταθούμε, χωρίς τύψεις, στην επερχόμενη λαίλαπα του τζιχαντισμού. Θα προασπίσουμε και θα επεκτείνουμε τα κεκτημένα, με τον τρόπο ζωής μας και επίσης θα υπερασπισθούμε, με όποιο τρόπο και μέσο αν χρειαστεί, τον αναδυόμενο Πολιτισμό μας και τις Ηδονές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου