Οι άνθρωποι σκοντάφτουν στην ίδια την λειτουργία της αντίληψης κι έτσι αντί να αντιλαμβάνονται επαρκώς (γιατί απόλυτα δεν μπορεί να επιτευχθεί από κανένα) αυτό που συμβαίνει (για τους ίδιους και) γύρω τους, «αυτό που είναι», (προσέξτε, το «είναι» είναι απαρέμφατο του «ειμί» και σημαίνει διαδικασία, κίνηση), οι άνθρωποι πλέκουν οράματα του κόσμου, φανταστικούς κόσμους.
Το ότι αυτός ο λανθασμένος τρόπος αντίληψης μπορεί να είναι πανανθρώπινος ή μαζικός δεν τον ανακηρύσσει αυτόματα σε Αλήθεια. Κάλλιστα μπορεί να πλανάται η ανθρωπότητα (κι αυτό γίνεται στην πραγματικότητα) όσο κι ένας μονάχα άνθρωπος. Μπορεί η «πλάνη» να βρίσκεται στην ίδια την φύση του ανθρώπου (στον τρόπο που αντιλαμβάνεται) ή να βρίσκεται σε τρόπους αντίληψης που έχουν επικρατήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, που έχουν επιβληθεί, (μέσω της αγωγής, της εκπαίδευσης, πολλές φορές με την βία), που μας επιβάλλονται ίσως γιατί αυτό εξυπηρετεί τα «συμφέροντα» κάποιων (ομάδων ή ανθρώπων).
Άλλωστε η παραπλάνηση, η εξαπάτηση, η χειραγώγηση και η εκμετάλλευση αποτελούν την ουσία της Πολιτικής εδώ και, τουλάχιστον, 10.000 χρόνια, από τότε που άρχισαν να σχηματίζονται οι πρώτοι αστικοί πολιτισμοί. Σήμερα η παραπλάνηση κι η εξαπάτηση αποτελεί την επιστήμη των επιστημών. Αυτό διδάσκεται τουλάχιστον εκεί που «φοιτούν» οι ηγέτες της ανθρωπότητας, τραπεζίτες, πολιτικοί και συνοδοιπόροι της εξουσίας. Επιβάλλεται τι θα διδάσκεται σαν αλήθεια στα πανεπιστήμια, τι εικόνα θα έχει η πραγματικότητα που προβάλει η επίσημη ενημέρωση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τι πληροφορίες θα προωθούνται και γενικά πως θα διαμορφώνεται η κοινή γνώμη. Η εξαπάτηση λοιπόν αποτελεί όχι μόνο την ουσία της Πολιτικής Δραστηριότητας σήμερα αλλά και της γνωστικής διαδικασίας, της φιλοσοφίας, του πολιτισμού και της καθημερινής ζωής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως, είτε επειδή η κατάσταση τους βολεύει, είτε επειδή αφήνει αυτό που νομίζουν συμφέρον τους ανέπαφο, δεν ενδιαφέρονται να ερευνήσουν το θέμα ή να ασχοληθούν με το ζήτημα.
Για εκείνον όμως που ενδιαφέρεται, για τον οποιοδήποτε λόγο, για την Αλήθεια, η Ορθή Λειτουργία της Αντίληψης που Μπορεί να Οδηγήσει στην Αλήθεια, στην Αντίληψη της Πραγματικότητας, στην ελαχιστοποίηση του κινδύνου να εξαπατηθούμε, είναι όχι μόνο σημαντικό φιλοσοφικό πρόβλημα αλλά και ζήτημα ζωτικής σημασίας που έχει να κάνει με την ζωή μας, την καθημερινή ζωή μας.
Τι σημαίνει λοιπόν να Αντιλαμβανόμαστε Ορθά;
Σημαίνει πολύ απλά να αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει με την άμεση και χωρίς όρους και προϋποθέσεις παρατήρηση: Δηλαδή με άμεση γνωστική ενέργεια που συμβαίνει τώρα, στη στιγμή που ρέει και δεν βασίζεται ούτε σε γνώσεις, ούτε σε μνήμες, που πολλές φορές υποτίθεται ότι είναι επιβεβαιωμένες πληροφορίες, αλλά συχνά είναι «βεβαιωμένα ψέματα» που επιβάλλονται από την κοινωνία ή συμφέροντα.
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε, αν σταθούμε μια στιγμή και παρατηρήσουμε με προσοχή, είναι ότι η Πραγματικότητα είναι μια Ροή Φαινομένων, μια Ρέουσα Ολότητα, Εντός της Οποίας εκδηλώνονται πολλές επιμέρους διαδικασίες, που απομονώνονται τεχνητά για να παρατηρηθούν, αλλά στην πραγματικότητα πάντα αναφέρονται στην Ρέουσα Ολότητα και πάντα συσχετίζονται μεταξύ τους.
Τα «όντα», τα «πράγματα», τα «φαινόμενα», εμφανίζονται και υπάρχουν και παύουν να υπάρχουν μέσα σε μια Ρέουσα Πραγματικότητα, σε μια Ρέουσα Ολότητα, Ένα Πεδίο που μετασχηματίζεται διαρκώς σε τοπικό επίπεδο. Δεν υπάρχουν λοιπόν σαν σταθερές οντότητες, ουσίες, παρά μόνο σαν τοπικές εκδηλώσεις μιας Ολότητας. Η ίδια η φύση, η ουσία, η ύπαρξη, των επιμέρους φαινομένων είναι ακριβώς η προβαλλόμενη διαδικασία τους, η εξέλιξή τους, η ρέουσα «παρουσία» τους, όχι κάποια σταθερή ουσία.
Έτσι, όλα τα φαινόμενα εμφανίζονται μέσα στο Γίγνεσθαι, υπάρχουν μέσα στην εξέλιξη, στον χρόνο (στη στιγμή που ρέει) κι είναι παροδικά (αφού δεν μπορούν να διαρκούν αιώνια). Αυτού του είδους φαινόμενα, διαδικασίες, είναι όλα όσα εισέρχονται στο Πεδίο της Αντίληψης, όσα αντιλαμβανόμαστε, σκεπτόμαστε, συναισθανόμαστε, αισθανόμαστε, υλικά πράγματα, όλα.
Όλα είναι Ρευστά, όλα είναι διαδικασίες. Ούτε σταθερές έννοιες-ουσίες υπάρχουν, ούτε σταθερές εικόνες, ούτε σταθερά υλικά πράγματα. Τίποτα σταθερό.
Αυτό που χιλιάδες χρόνια τώρα οι Σοφοί, ο Λάο Τσε, ο Βούδας, ο Ηράκλειτος κι άλλοι Βεβαιώνουν, ότι Όλα Ρέουν, πρέπει να εκλαμβάνεται στην κυριολεξία του, όπως το αντιλαμβάνονταν οι Σοφοί, κι όχι με σχετικό τρόπο, νοητικά, όπως το κατανοούν οι άνθρωποι.
Η Αντίληψη, η σκέψη, η αίσθηση, ο κόσμος, τα πράγματα, είναι όλα διαδικασίες, που πρέπει να βιώνονται και να γίνονται αντιληπτά σαν διαδικασίες στα πλαίσια της γενικής διαδικασίας της Ζωής, της Ύπαρξης.
Οι άνθρωποι όμως δεν αντιλαμβάνονται έτσι. Αντιλαμβάνονται μέσω της σκέψης στατικές λογικές έννοιες, οντότητες, που αλληλοσυσχετίζονται ή ρέουν σαν «οντότητες».
Ενώ η Πραγματικότητα σαν Ολότητα είναι μια Διαδικασία Αντίληψης, Ανοιχτή, Διευρυνόμενη επ’άπειρον… την αντιλαμβάνονται σαν στατικές έννοιες, οντότητες: η Πραγματικότητα, ο Θεός, ο Κόσμος, κλπ…. Οποιαδήποτε διαδικασία ή φαινόμενο το αντιλαμβάνονται σαν στατική κατάσταση ή σαν μια ροή σταθερών συστατικών (ουσιών) όπως τα «φανταστικά» άτομα, κλπ….
Ζούμε σε ένα Σύμπαν Δυναμικό, Ρέουσας Ενέργειας, που λαμβάνει διάφορες μορφές, από την αντίληψη και την σκέψη μέχρι την «ύλη» και τα «υλικά πράγματα» και τα αντιλαμβανόμαστε, λανθασμένα, σαν «ουσίες» ή «ουσίες» που μετασχηματίζονται.
Αντί δηλαδή η Αντίληψη να Λειτουργεί σαν Δυναμική Σύλληψη αυτού που συμβαίνει τώρα, στη στιγμή που ρέει, (διαδικασίες που εξαντλούνται χωρίς να αφήνουν ίχνη, παραχωρώντας την θέση τους σε άλλες διαδικασίες, που επίσης παραχωρούν τη θέση τους σε άλλες διαδικασίες) φτιάχνει μια ψεύτικη σταθερή εικόνα, ενός κόσμου που «κινείται» με πολύ αργούς ρυθμούς, (επειδή ακριβώς δεν μπορούμε να συλλάβουμε την διαδικασία, την «κίνηση») κι όπου τα πάντα είναι σχεδόν «ίδια» ακόμα κι αν εμείς πέσουμε σε αφασία για χρόνια. Αυτός ο κόσμος που φτιάχνουν οι άνθρωποι με την σκέψη τους είναι τελείως πλαστός, ψεύτικος, και το γεγονός ότι οι άνθρωποι συμφωνούν ότι έτσι είναι τα πράγματα δεν αποδεικνύει τίποτα. Απλά οι άνθρωποι συμφωνούν ότι είναι έτσι. Αλλά είναι έτσι;
Χρειάζεται, όταν ενδιαφερόμαστε για την Αλήθεια, να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε. Να κατανοήσουμε ότι χρειαζόμαστε μια νέα περιγραφική γλώσσα για να περιγράψουμε την Πραγματικότητα. Να κατανοήσουμε ότι ο παλιός τρόπος της σκέψης είναι ένας αρχέγονος τρόπος «αντίληψης» της Πραγματικότητας που δεν περιγράφει τον ζωντανό κόσμο αλλά την φαντασία μας. Να κατανοήσουμε ότι αυτά που συμβαίνουν είναι διαδικασίες που πρέπει να συλλαμβάνονται την ώρα που συμβαίνουν, στην εξέλιξή τους, στο ξετύλιγμά τους, που δεν μπορούν να φυλακιστούν σε σταθερές στατικές λογικές έννοιες–ουσίες. Να κατανοήσουμε ότι ο κόσμος των σταθερών πραγμάτων, των ουσιών, που περιγράφουν οι γλώσσες των ανθρώπων δεν περιγράφουν την Ρέουσα Πραγματικότητα αλλά τον φανταστικό κόσμο της ανθρώπινης σκέψης, των ανθρώπων. Χρειάζεται να τα κατανοήσουμε όλα αυτά και να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε στην Αληθινή Πραγματικότητα, όχι στην πλαστή Πραγματικότητα. Ο παλιός κόσμος της σκέψης, των ανθρώπων, είναι πλέον απαρχαιωμένος, άχρηστος κι επιβαρυμένος με πολλές άστοχες ενέργειες του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου