Μην βρωμίζεις την αξιοπρέπεια

Ξέρεις, είναι καιρός τώρα που έχω βαρεθεί να ακούω παραμύθια περί “αξιοπρέπειας” από τυπάκια που την λέξη δεν ξέρουν ούτε να τη γράφουν. Την αποστήθισαν και την επαναλαμβάνουν, προσπαθώντας κάπως να την αγγίξουν.

Μα η αξιοπρέπεια μάτια μου, τσουρουφλίζει όταν την αγγίζεις με ασέβεια και σημαδεύει με έναν τρόπο ανεξίτηλο.
Σημαδεύει μ’ ένα σημάδι που το βλέπεις μόνο εσύ.
Βλέπεις οι άλλοι, οι τρίτοι, μπορούν να ακούν τα παραμύθια σου και να τα πιστεύουν κι όλας.
Μπορούν να σε χειροκροτούν και να σε επιβραβεύουν...
Γιατί δεν ξέρουν.
Δεν ξέρουν το κενό που κρύβει η ψυχή σου.
Δεν ξέρουν τη βρωμιά που κρύβει η σκέψη σου.
Δεν ξέρουν το τιποτένιο δήθεν υφάκι σου, είναι μόνο η άμυνα για να μην εκτεθεί το κουφάρι σου.
Κι όλα αυτά.. σε περιτύλιγμα “αξιοπρέπειας” και αγέρωχου ύφους μπας και σε λυπηθεί κανείς ακόμα.
Μην γελιέσαι μωρέ όμως, δεν έχουν καμία σημασία τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.
Εσύ ξέρεις.
Εσύ ξέρεις την αλήθεια, κι από αυτή, δεν ξέφυγε κανείς.
Εσύ ξέρεις όσα δεν τόλμησες να αντιμετωπίσεις.
Εσύ ξέρεις πίσω από ποιες κλειδαρότρυπες κρύφτηκες γιατί μόνο εκεί μπορείς να υπάρχεις πια..
Εσύ ξέρεις... κι από τον εαυτό του, δεν κρύφτηκε κανείς.