H Ενιαία Θεώρηση της Πραγματικότητας: Η Αντίληψη της Αντικειμενικής Πραγματικότητας ως Βάσης της Ύπαρξης

Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι Ενότητα που περιλαμβάνει τα πάντα. Είναι Δεδομένη. Υπάρχει ανεξάρτητα από την Συνείδηση (την κοινή συνείδηση), πριν την συνείδηση και μετά την συνείδηση. Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι η Βάση, το Υποστήριγμα και το Κέντρο Αναφοράς κάθε ύπαρξης και κάθε αντίληψης. Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Υπερβαίνει τα στενά όρια του άμεσα-αντικειμενικού (που αντιλαμβάνεται η κοινή συνείδηση) κι απλώνεται ως το Μη Προσδιορίσιμο, το Μυστήριο. Το Υποκείμενο (το εγώ) που αναδύεται εντός της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ δεν είναι ανεξάρτητο από την Βάση του, από το ΟΛΟΝ. Η αντίληψη για την σχέση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ και Υποκειμένου δεν είναι σωστή. Η αντίληψη ενός ξεχωριστού υποκειμένου είναι ψευδαίσθηση…

Η Σύλληψη της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ σαν Βάσης της Ύπαρξης, η Διάλυση της ψευδαίσθησης του εγώ, σαν ξεχωριστού από την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, είναι η ΦΩΤΙΣΗ, η ΛΥΤΡΩΣΗ, η ΣΩΤΗΡΙΑ. Όλες οι θρησκείες βασίζονται σε αυτό το απλό γεγονός, ότι η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, Είναι η Βάση από την ΟΠΟΙΑ αναδύεται το ψευδές υποκείμενο(εγώ)… Η διάλυση της ψευδαίσθησης σημαίνει την Επιστροφή στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Όλες οι θρησκείες λοιπόν είναι προσέγγιση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, είναι Πραγμάτωση της Αλήθειας, Εμπειρία, Βίωμα. Έτσι η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι Δεδομένη, η Προσέγγιση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ είναι διαθρησκευτική. Η περιγραφή όμως αυτής της πορείας έχει ιδιαιτερότητες, καθώς εντάσσεται στο εκάστοτε πολιτιστικό περιβάλλον και χρησιμοποιεί μία συγκεκριμένη θρησκευτικο-φιλοσοφική γλώσσα με προσδιορισμένους όρους. Η περιγραφή λοιπόν είναι σχετική.

Εφόσον όμως η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Είναι Δεδομένη κι εφόσον την Βιώνουμε σαν άνθρωποι με την ίδια φύση, με παρόμοιο τρόπο, υπάρχει ανάγκη μίας συσχέτισης, σύγκρισης και ενοποίησης των διαφόρων περιγραφών της Εμπειρίας. Η Θρησκειολογία είναι ήδη, εδώ και αιώνες, κατοχυρωμένη επιστήμη, στην Αγγλία κι αλλού, όχι όμως στην Ελλάδα (όπου δεν είναι αυτόνομη επιστήμη αλλά «διδάσκεται» σαν «ιδιαίτερο μάθημα» στις θεολογικές σχολές). Υπάρχει λοιπόν ανάγκη μίας Ενιαίας Θεώρησης, μίας Θρησκείας του Βιώματος, μίας Αντικειμενικής Θρησκείας, που διερευνά και οδηγεί στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, που υπερβαίνει τις επιμέρους εκφράσεις (όπως εκδηλώθηκαν στις ιστορικές θρησκείες). Μία τέτοια θεώρηση μπορεί να θεμελιωθεί με τον Ορθό, Σαφή, Προσδιορισμό της ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και με την διερεύνηση της Βίωσης, του τρόπου προσέγγισης της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Είναι ανάγκη να ξανατοποθετηθεί το θέμα της ανθρώπινης φύσης (της Σχέσης ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και Υποκειμένου) και να ξαναπροσδιοριστούν οι όροι που χρησιμοποιούμε, ΕΙΝΑΙ, Ύπαρξη, Υποκείμενο, Θεός, ψυχή, νόηση, κλπ. Το να λειτουργούμε με αντιλήψεις περιορισμένες στα δικά τους σύμβολα δεν συμβάλει στην δόμηση ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.