Εγκλωβισμένος σε ένα απαιτητικό εγώ που υπηρετεί.
Φαντάζει σπουδαίος και δυνατός απ’ έξω, μα στην ουσία του, είναι τόσο αδύναμος.
Φοβάται. Σαν το μικρό παιδί που νιώθει ανασφάλεια.
Φεύγει. Τρέχει μακριά απ’ ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.
Κάνει αυτό που ξέρει.
Αγνοεί οτιδήποτε άλλο.
Το χειρότερο, είναι ότι δεν θέλει να μάθει κάτι άλλο.
Όλα τα καλέσματα του περιβάλλοντος πέφτουν στο κενό.
Χρόνια τώρα.
Τον προσκαλούν στο Εμείς, μα εκείνος επιμένει στο Εγώ του.
Πονάει και τους πονάει.
Ανεπαίσθητα βήματα περπατά για το εμείς, σχεδόν με το ζόρι, σε μια έκκληση βοήθειας.
Δεν αντέχει την πίεση.
Δεν αντέχει τις συγκρούσεις.
Αποφεύγει την επαφή.
Κλείνεται.
Βασανίζεται.
Ασύνδετος με τον αληθινό του εαυτό.
Άκαμπτος και αμετακίνητος στις πεποιθήσεις του.
Απ’ τον ψευδή εαυτό του, έχει επιλέξει να μη δει, να μην ακούσει κανέναν. Ούτε τα παιδιά του τα ίδια.
Μα πως μπορεί να δει ο τυφλός;
Πως μπορεί να μιλήσει ο μουγγός;
Φοβάσαι να του μιλήσεις.
Ενέργεια δύσκολη και παγερή.
Κάθεται σκυφτός με τα χέρια στο πρόσωπό του.
Δεν χωρά ότι έχει συμβεί.
Βιώνει ναρκισσιστικό πλήγμα στην εικόνα του. Απαξίωση και αποτυχία στο ρόλο του.
Τα παιδιά φωνάζουν για βοήθεια χρόνια τώρα, μα εκείνος δεν τα ακούει με τα αυτιά της καρδιάς του.
Αλήθεια, έχει;
Εκτός από το όργανο που κάθε μέρα χτυπάει τους ρυθμούς της, η καρδιά του πέτρωσε όταν ήταν μικρό παιδί για να επιβιώσει.
Τον συμπονώ, μα έγινε πατέρας και ακόμα δεν θέλησε να τη δει να τη μαλακώσει.
Μια ρωγμή, εύχομαι και προσεύχομαι να γίνει στην ψυχή του, να μπει το Φως το αληθινό.
Μετά από αυτό που έγινε, να ξυπνήσει, να ταρακουνηθεί, κάτι διαφορετικό να νιώσει.
Να νιώσει!
Όχι θυμό πάλι.
Όχι να αποποιηθεί την ευθύνη του.
Όχι να κατηγορήσει τον άλλο.
Όχι να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα.
Όχι να απαξιώσει τους άλλους και το περιβάλλον.
Να νιώσει!
Να συντριβεί.
Να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης του.
Να συμφιλιωθεί και να συνεργαστεί με τον άλλο.
Να δει την πραγματικότητα όπως είναι, όχι όπως προστάζει ο εγωκεντρισμός του.
Να δεχτεί τη βοήθεια και να αναγνωρίσει την ευαλωτότητά του.
Ποιο από όλα τα παιδιά να περιθάλψεις;
Το εσωτερικό παιδί που έμεινε εγκλωβισμένο και φυλακισμένο στο τότε του;
Τα παιδιά που έφερε στον κόσμο που διψάνε για το “είναι”, όταν ο πατέρας υπηρετεί το “φαίνεσθαι”;
Πόση διάκριση, καθαρό νου, σθεναρή καρδιά χρειάζεται ένας άνθρωπος να αντιμετωπίζει μια δύσκολη καθημερινότητα, όταν όλα τα παραπάνω τα θυσίασε στο Εγώ του;
Όσο το Εγώ θα αρνείται πεισματικά και παθολογικά να συναντήσει τον αληθινό του εαυτό και κατ’ επέκταση το Εμείς, τόσο η απόσταση θα αμβλύνεται, τόσο θα αλλοιώνεται η αληθινή φύση του ανθρώπου. Αυτή που δέχεται να συγχωρεί, δέχεται το λάθος, τη δυσκολία, την αδυναμία, την πτώση.
Ο μόνος άνθρωπος που έπεσε και δεν μπόρεσε να ξανασηκωθεί, είναι ο υπερήφανος. Όπως έπεσε ο εωσφόρος.
Μόνο αν ταπεινώσεις αυτό τον ογκόλιθο του Εγωτισμού σου, θα μπορέσεις να συναντήσεις το Εμείς που βαθιά μέσα σου λαχταράς.
Αλλιώς θα συνεχίζεις να πονάς τους ανθρώπους που “λες” πως αγαπάς και θα πονάς και εσένα τον ίδιο.
Εγωισμός, εγωκεντρισμός, ναρκισσισμός… η μάστιγα του αιώνα, μια άτυπη πανδημία με ολέθριες ψυχικές συνέπειες για τον ψυχισμό των ανθρώπων και ειδικά των παιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου