Οι δυνατοί άνθρωποι είναι εκείνοι που στις πιο δύσκολες στιγμές θα βάλουν τη μάσκα του χιούμορ για να ελαφρύνουν την κατάσταση. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι αναίσθητοι κι ότι δε νιώθουν πόνο ή θλίψη -άρα είναι δυνατοί στο μυαλό κάποιων. Αντιθέτως είναι πολύ ευαίσθητα πλάσματα και νιώθουν στο έπακρο κάθε αρνητικό συναίσθημα όπως όλοι οι υπόλοιποι, απλώς επιλέγουν να μη λυγίζουν την ώρα της μάχης. Την ώρα που όλα πάνε στραβά κι ανάποδα συγκεντρώνουν κάθε σπίθα δύναμης μέσα τους και πέφτουν με τα μούτρα να ξεπεράσουν το πρόβλημα. Το χιούμορ το οποίο προτάσσουν λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά άμυνα ή μηχανισμός αντιμετώπισης. Μόλις όμως αυτό συμβεί, αφήνονται επιτέλους και καταρρέουν. Θα κλάψουν, θα λυγίσουν, θα ουρλιάξουν, θ’ αγανακτήσουν και μάλιστα πολύ παραπάνω από τον οποιονδήποτε, γιατί κανένας δεν έκανε γι’ αυτούς ό,τι έκαναν εκείνοι για τους άλλους. Θα σταθούν σαν βράχος σε όποιον αγαπούν κι όμως σχεδόν κανείς δε θα το κάνει για εκείνους. Κι όμως κάποιοι επιλέγουν να χαρακτηρίζουν αυτούς αναίσθητους.
Οι δυνατοί άνθρωποι δεν είναι μοναχικοί, κάθε άλλο. Αλλά τους τα έφερε έτσι η ζωή να έχουν αυτό το γνώρισμα και κάπου στην πορεία κουράστηκαν και βαρέθηκαν ν’ ακούν «δεν έχεις ανάγκη εσύ, θα τα καταφέρεις» ή «δε σε φοβάμαι εσένα». Όχι. Ένα τεράστιο και μεγαλοπρεπές όχι. Ότι μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν ίσως με μεγαλύτερη ευκολία σε μια δύσκολη κατάσταση ή φάση της ζωής τους, δε σημαίνει ότι προτιμούν να το κάνουν μόνοι. Δε σημαίνει ότι δεν έχουν ανάγκη ν’ ακούσουν ότι λαχταρά ν’ ακούσει κάθε άνθρωπος. Δε σημαίνει ότι δεν έχουν ανάγκη μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί κι ένα «όλα θα πάνε καλά, εδώ είμαι ό,τι χρειαστείς» κι ας μην ισχύει. Κι όταν τελειώνουν τη μάχη τους, όπως είπα παραπάνω, θέλουν ένα στήριγμα να καταρρεύσουν εξαντλημένοι, έναν ώμο να κλάψουν κι ένα χέρι να τους τραβήξει πάλι πάνω. Κι όμως οι πολλοί επιλέγουν να τους λογίζουν για μοναχικούς, αφήνοντάς τους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Οι δυνατοί άνθρωποι δεν είναι αλάνθαστοι και συνεπώς σταματήστε να τους φοβάστε για φίλους ή συντρόφους. Κομμάτι της δύναμής τους είναι η ειλικρίνεια, η ολοκληρωτική έκθεση κι η έκφραση κάθε συναισθήματος. Είναι ακόμη η ωριμότητα κι η βαθιά συνειδητοποίηση του ποιοι είναι, που πάνε, τι ψάχνουν γενικά στη ζωή τους και τι αποζητούν από τους ανθρώπους γύρω τους. Άλλωστε όλα αυτά τα πέτυχαν από τις παραπάνω λανθασμένες συμπεριφορές των άλλων. Όλα αυτά όμως επίσης, στα μάτια κάποιων, μοιάζουν σαν μια ανεξέλεγκτη ανεξαρτησία που δε χωράει και δε συμβιβάζεται πουθενά. Οδηγούν επίσης σε μια λανθασμένη εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί σπανίως κάνουν λάθος. Αν συνδυάσεις λοιπόν τις δύο αυτές πεποιθήσεις, παίρνεις σαν αποτέλεσμα τον φόβο των υπολοίπων απέναντι τους. Γιατί φόβο; Γιατί θεωρούν έστω κι υποσυνείδητα ότι είναι μάταιο να φτάσουν έναν τέτοιο άνθρωπο κι έτσι επιλέγουν να τον αποφύγουν αντί να μάθουν απ’ αυτόν, μυθοποιώντας τον κι αναγάγοντάς τον σε αλάνθαστο.
Γι’ αυτό λοιπόν όσοι επιλέγετε ν’ αντιμετωπίζετε με τους παραπάνω τρόπους τους δυνατούς ανθρώπους, απλώς σταματήστε να το κάνετε. Μη τους δώσετε άλλο ένα «αντέχεις εσύ» για τη συλλογή τους, μη τους βάλετε στη ζωή σας -με όποιον τρόπο- και πολύ άμεσα τους πετάξετε εκτός, καθαρά από δικό σας φόβο κι ανασφάλεια. Αν δεν αντέχετε να μάθετε νέες πτυχές σας, μη μπείτε στον κόπο, όχι γιατί θα πληγωθούν παραπάνω από κάποιον άλλον, αλλά γιατί θα πρέπει να τραβήξουν το λούκι της απώλειας μόνοι τους, αφού αυτοί αντέχουν, δεν πονούν και δε λυπούνται. Μη στερήσετε έναν καλό λόγο, τη στήριξη και την προθυμία σας, την επόμενη φορά που θα δείτε έναν δυνατό άνθρωπο να πέφτει. Μπορεί να ξέρετε κι εσείς αλλά κι οι ίδιοι ότι θα σηκωθούν μόνοι τους, αλλά όταν κάποιος σου δίνει το χέρι του σηκώνεσαι με μεγαλύτερη φόρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου