Είναι εύκολο να καταλάβουμε την λειτουργία αυτής της μηχανής, αναλογιζόμενοι τα παραπάνω. Η πραγματικότητα της μετριότητας όμως, είναι μια ψευδαίσθηση και στηρίζεται σε ασταθή θεμέλια. Αυτό προσπάθησαν να μας πουν κι εκείνες οι μικρές ομάδες αντίστασης, γνωστοί και ως «ερασιτέχνες» ή «ρομαντικοί». Πως τα θεμέλια αυτής της ψευδαίσθησης δεν είναι καθόλου δύσκολο να γκρεμιστούν, χρειάζεται όμως πίστη, ενδιαφέρον, παιδεία, αφύπνιση. Όλες οι αυτοκρατορίες, κάποια στιγμή πέφτουν.
Για σκεφτείτε το λιγάκι: Νιώσαμε ποτέ την ανάγκη να διασκεδάσουμε, παρακολουθώντας την ζωή μερικών ατόμων, έγκλειστα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κάμερες; Είχαμε ποτέ την ανάγκη να διασκεδάσουμε, ακούγοντας τις πονεμένες ιστορίες κάποιων ανθρώπων που διψάνε για λίγα λεπτά δημοσιότητας; Είναι απαραίτητο να βλέπουμε τηλεοπτικά προγράμματα, που το μόνο ενδιαφέρον που μπορεί να παρουσιάζουν είναι οι συνταγές μαγειρικής;
Πόσες φορές ακόμη θα υποστούμε επαναλήψεις και αντιγραφές σεναρίων σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, θα ανεχόμαστε ατάλαντους ηθοποιούς (ποιος άραγε απ΄ αυτούς «ποιεί ήθος»;), ενώ όλοι μας αυτό που κάνουμε τόσα χρόνια είναι να πλέκουμε το εγκώμιο του παλιού καλού κινηματογράφου;
Ποιος δηλαδή είπε πως ότι έγινε δεν μπορεί να γίνει ξανά; Υπήρξε ποτέ αναγκαίο να ακούμε διαρκώς τα ίδια τραγούδια σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό; Δεν υπάρχουν άλλα τραγούδια; Δεν υπάρχει άλλο είδος μουσικής; Είναι αναγκαία η αυξανόμενη απομάκρυνση ζεστών φωνών από τις μπάντες των fm; Γιατί ενώ υπάρχει ένας εξαιρετικά πλούσιος κατάλογος συγγραφέων και βιβλίων, να είμαστε αναγκασμένοι να διαβάζουμε τις ερωτικές επιθυμίες κάθε «κουλτουριάρη» που διαρκώς επαναλαμβάνεται και αντιγράφει;
Έχουμε ανάγκη να δούμε να ακούσουμε και να διαβάσουμε νέα ταλέντα, όταν καλά – καλά δεν χωνέψαμε τα προηγούμενα; Έχουμε ανάγκη την διαφθορά, το ψέμα, την διαπλοκή, τους νέους νομοθέτες, την εκμετάλλευση, την αποξένωση, τον ευτελή τρόπο αντιμετώπισης αληθινών προβλημάτων;
Ο κατάλογος των κατασκευασμένων αναγκών, είναι πολύ μεγάλος και πάει πολύ μακριά. Πιστεύω πως το πιάσατε το νόημα. Εγώ, συνομιλώντας με τους αντιστασιακούς, ακούγοντας με προσοχή τα επιχειρήματα τους, ανακάλυψα πως δεν έχω, δεν είχα και ούτε θα έχω ανάγκη τίποτε από τα παραπάνω. Η τηλεόραση απομάκρυνε τους ανθρώπους ενώ υπήρχε τρόπος να τους φέρει κοντά. Το ραδιόφωνο υπήρξε πηγή γνώσεων, διασκέδασης και συντροφικότητας, ενώ τώρα υπάρχει απλά για να εξυπηρετεί συμφέροντα και να εκμεταλλεύεται τον κόσμο προωθώντας οτιδήποτε μπορεί να προωθηθεί. Ρωτήστε να σας πουν και κάποιους (αν υπάρχει δυστυχώς κανένας πια) που περνούσε τις μοναχικές ώρες του χειμώνα ακούγοντας στο ραδιόφωνο, προσέξτε: θέατρο!
Επίσης, το βιβλίο υπήρξε ανέκαθεν ένας φίλος, ένα εκπληκτικό μέσο ανταλλαγής απόψεων και συλλογισμών, μια ανεξάντλητη ροή πληροφορίας και μόρφωσης και τώρα, κατέληξε να κρύβει πίσω από εντυπωσιακά εξώφυλλα το λερωμένο πια, πρόσωπο του. Οι συγγραφείς κάποτε ήθελαν να μιλήσουν μέσα από σελίδες και τώρα ελπίζουν η ιστορία τους να παιχτεί στον κινηματογράφο.
Όμως, η συνωμοσία της αδελφότητας αποκαλύπτεται από μόνη της. Η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό, που ανέδειξε την φιλοσοφία σε τρόπο ζωής, κουβαλά ακόμη βαθιά μέσα της λίγα γονίδια από εκείνους τους σπουδαίους ανθρώπους που δεν γνώρισαν ούτε τηλεόραση, ούτε ραδιόφωνο, ούτε κινηματογράφο, μα κατά παράξενο τρόπο, ήξεραν να διασκεδάσουν.
Καταλήγοντας, θα επιστήσω την προσοχή σου μονάχα σε αυτό: Είναι απαράδεχτο να είμαστε μέτριοι. Δεν είμαστε καλοί, δεν είμαστε ούτε κακοί, είμαστε Μέτριοι! Δεν υπάρχουμε, δεν συμμετέχουμε, δεν προσφέρουμε. Κι όμως, κανείς δεν θέλει να είναι μέτριος.
Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να ακολουθεί κανόνες μα για να τους δημιουργεί. Τοποθετώντας ψηλά τον πήχη των επιλογών μας, όσοι συμμετέχουν σε αυτές αναγκάζονται να τον υπερπηδήσουν. Όσο ο πήχης κατεβαίνει, κανείς δεν ενδιαφέρεται να προσπαθήσει, κανείς δεν πάει για ρεκόρ, ούτε οι τραγουδιστές, ούτε οι συνθέτες, ούτε οι ηθοποιοί, ούτε οι καναλάρχες, ούτε οι ιδιοκτήτες ραδιοφωνικών σταθμών.
Ας προτιμήσουμε ένα ήσυχο βράδυ κουβεντιάζοντας με τους φίλους μας, από το νέο σόου ανάδειξης ταλέντων. Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας, να θέσουμε τους κανόνες που όσοι απευθύνονται σε εμάς, πρέπει να υπακούσουν. «Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω»
Τις προάλλες που βρεθήκαμε κάποιοι γνωστοί στο σπίτι ενός παλιόφιλου σοφού ποιητή, το μάτι μου έπεσε πάνω σ’ ένα βιβλίο που είχε τίτλο “Η Συνωμοσία Των Μετρίων”, Το πήρα και το άνοιξα στην πρώτη του σελίδα διάβασα μερικές γραμμές κι αμέσως είδα, να με κοιτάζουν πονηρά και να μου κλείνουν μάτι αυτοί που χρόνια σέρνουν την ζωή μου. Αυτοί που όταν πηγαίναμε ακόμη στο σχολείο αφήνανε για μένα το τελευταίο θρανίο, παλιοί αφισοκολλητές και χθεσινοί Ζαπάτα που τώρα είναι οπλισμένοι με κινητό, σόσιαλ μιμίδια και κάρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου