Χωρίς αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση, πορεύεσαι τελικά με την δυστυχία

Εκεί έξω υπάρχει τόση γκρίνια και μιζέρια, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: τι πάει τόσο λάθος με τις ζωές των ανθρώπων; Είναι, σε τελική ανάλυση, στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Σε κάθε περίπτωση, καλό θα ήταν να απαντήσουμε άμεσα σε αυτό το ερώτημα, προτού βυθιστούμε με το πλοιαράκι μας στον…πυθμένα της θάλασσας. Έτσι η απάντηση είναι πως, κάτι δεν πάει καλά μέσα μας. Κάτι δεν κάνουμε εμείς σωστά και δεν μας αρέσει η ζωή μας. Κάτι δεν κάνουμε εμείς σωστά και βρισκόμαστε κολλημένοι στον βάλτο της δυστυχίας. Γινόμαστε μίζεροι και θύματα στην ζωή μας, γιατί δεν μας αρέσει ο εαυτός μας και δεν τον σεβόμαστε. Άλλωστε πως να σεβαστείς κάτι που δεν σου αρέσει;

Χωρίς αυτοσεβασμό, γίνεσαι εύκολα υποχείριο σε τοξικούς εργοδότες ή συντρόφους ή φίλους. Ανέχεσαι συμπεριφορές που σε ευτελίζουν, την αχαριστία του άλλου, αποδέχεσαι και συνηθίζεις την τοξικότητά του και πασχίζεις να την διατηρήσεις. Εαν είχες αυτοσεβασμό όμως, θα αισθανόσουν ελεύθερος να επιλέξεις κάτι, λογαριάζοντας και τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες. Θα έλεγες όχι εκεί που διαφωνούσες και δεν θα ανεχόσουν τον κάθε λογής δικτάτορά της καθημερινότητας να σου ορίσει πως θα ζήσεις.

Εάν είχες αυτοεκτίμηση, θα σου άρεσε η ζωή σου. Ή εάν δεν σου άρεσε και τόσο, θα έστριβες το καράβι της ζωής σου προς το νησί της προόδου. Και τι σημαίνει πρόοδος; Το να κάνεις κινήσεις που σε οδηγούν στο να ζεις μια ζωή που σου αρέσει. Θα αγαπούσες το σώμα σου. Θα το φρόντιζες, θα το δυνάμωνες, δίχως γελοίες αναβολές. Θα είχες δραστηριότητες που σε ευχαριστούν και δεν θα βάλτωνες στον καναπέ της αδράνειας. Και πάνω πάνω όλα, δεν ξόδευες τον χρόνο της σύντομης ζωής σου, σαν να επρόκειτο να ζήσεις για πάντα.

Ό άνθρωπος που έχει αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό, περνάει καλά -πρωτίστως – με την πάρτη του. Ζει με βάση τις αξίες του, εστιάζει σε σκέψεις που τον ενδυναμώνουν και συμπεριφέρεται με τρόπο που θαυμάζει. Είναι ευχαριστημένος με τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και έχει πάρει διαζύγιο απο την τοξικότητα. Δεν περιμένει μια έξωθέν ύπαρξη να τον κάνει χαρούμενο. Είναι ήδη χαρούμενος και θέλει να μοιραστεί την χαρά του. Δεν τρέμει το σενάριο εγκατάλειψής του απο τον σύντροφό του, γιατί γνωρίζει ότι μπορεί να ζήσει κι όμορφα χωρίς αυτόν.

Άρα λοιπόν, η αληθινή χαρά αναβλύζει, όταν μας αρέσει ο εαυτός μας. Γιατί κι απο σπουδαίους ανθρώπους να περιβάλλεσαι, και λεφτά να 'χεις, και στα καλύτερα μέρη να ζεις ή να ταξιδεύεις, τι να το κάνεις όταν “περιφέρεις” έναν εαυτό που δεν σου αρέσει; Δυστυχισμένος θα είσαι παντού. Αντίθετα, όταν τα έχεις βρει με την πάρτη σου, αυτόματα γίνεσαι πιο ελκυστικός και για τους γύρω σου. Όλο και περισσότεροι θα θέλουν να είναι μαζί σου.

Έτσι, μπορείς να ζεις ευχάριστα και μόνος σου και με παρέα. Και τότε η μιζέρια κι η συναισθηματική σκλαβιά, γιατί να έρθουν να σε βρουν; Και να έρθουν, θα βρουν κλειστή την πόρτα του σπιτιού σου. Ένα σπίτι που συγκάτοικοί σου θα είναι η χαρά κι η ελευθερία. Ένα σπίτι στο οποίο δεν θα χωρούν ούτε ανασφαλείς δικτάτορες της καθημερινότητας, ούτε τοξικοί άνθρωποι ούτε τίποτα από όλα αυτά. Το ερώτημα όμως είναι: ζεις σε ένα τέτοιο σπίτι; Ή μήπως έχεις ανοίξει την πόρτα του σπιτιού σου σε καλεσμένους που δεν επιθυμείς να έχεις;