Τι υπάρχει πίσω από αυτό που έρχεται συνειδητά ως επίγνωση;
Πόσο βαθιά μέσα στον πόνο ταξιδεύει;
Που πηγαίνουν τα δάκρυα που δε μας έχουν επιτρέψει;
Επιθυμούμε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε ή έχουμε αντικαταστήσει τις πραγματικές μας ανάγκες με συμβολικές για να συντηρούμε μια θλίψη που αιμορραγεί;
Μήπως με τη θωράκιση του μηχανισμού άμυνας εξωραΐζουμε τα τραύματα μας και δε φτάνουμε τελικά στον πυρήνα;
Στη αυτοθεραπεία μας δημιουργείται ένας χώρος να σπάσουμε με ασφάλεια το κέλυφος των αμυντικών μας εμποδίων.
Να αναγνωρίσουμε ότι ο πόνος μας δε βιώθηκε ολοκληρωμένα γιατί καμουφλαρίστηκε και κάνει την εμφάνιση του εκεί όπου δεν τον περιμένουμε, να εξαντλήσουμε τον πόνο, να γίνουμε πόνος, ώστε να καταρρεύσει το νοητικό φράγμα που μας απομακρύνει από το να αισθανθούμε τον εαυτό μας, τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις πληγές μας.
Όταν η ανάγκη δεν καλυφθεί, η έλλειψη ικανοποίησης είναι οδυνηρή και αυτό είναι ανυπόφορο. Για να αντέξουμε τον πόνο, καταπιέζουμε την ανάγκη αλλά αυτή διατηρείται με τη μορφή έντασης. Γίνεται άγχος και αμφισβήτηση.
Γίνεται δρόμος δακρύων και μόνιμο μπούκωμα που μας στερεί την καθαρή αναπνοή. Γίνεται θλίψη που αιμορραγεί και μύτη που ανοίγει με το παραμικρό, γίνεται φωνή που τσιρίζει να ακουστεί. Γίνεται δέρμα που υποφέρει. Γίνεται τραύμα.
Πολλές φορές αρκεί μόνο να πάρουμε επαφή με την απόσταση από τον εαυτό. Να συναντηθούμε με την αποσύνδεση από το συναίσθημα. Είναι αρκετό να αισθανθούμε και να εκφράσουμε την πραγματική μας ανάγκη και να αναλάβουμε την ευθύνη της κάλυψης της. Τότε εμφανίζεται ο φόβος.
Ο φόβος εμφανίζεται όταν η ανάγκη ή το συναίσθημα, που έχουμε καταπιέσει και μας δημιουργεί πόνο, πλησιάζει κοντά στη συνείδηση.
Ο φόβος δίνει σήμα στο αμυντικό σύστημα, στο στρατιώτη της επιβίωσης, που θα προετοιμάσει το σύστημα να αποκρούσει το χτύπημα.
Η βάση του άγχους δεν είναι παρά ο φόβος ότι κανείς δε μας αγαπά. Ας μη ξεχνάμε ότι όταν είμαστε παιδιά δεν γνωρίζουμε τι είναι η αγάπη αλλά πληγωνόμαστε όταν μας λείπει.
Δεν μας αρκεί να γνωρίζουμε λογικά, θέλουμε να τη νιώσουμε.
Ο πυρήνας της αυτοθεραπείας μας βρίσκεται στη σύνδεση με το συναίσθημα.
Στην αναγνώριση των πραγματικών αναγκών και την ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης στην κάλυψη τους.
Όμως αυτό προϋποθέτει χώρο ζωής, επαφή και επικοινωνία. Σημεία επαφής και επικοινωνίας το δέρμα. Το βλέμμα. Το άρρητο. Οι σωματικές αισθήσεις, το χάδι, η αγκαλιά.
Ένα από τα πιο σημαντικά βήματα για να έχουμε επαφή και επικοινωνία σε κάθε επίπεδο είναι να αναγνωρίσουμε τι θέλουν να μας πουν οι φόβοι μας. Φόβοι που μας κρατούν στην επιβίωση και μας απομακρύνουν από το να αφήσουμε πίσω μας ζωές που έχουμε ζήσει.
Σύμμαχος η εσωτερική δύναμη. Αυτή η ιδιαίτερη ποιότητα θάρρους που κρύβεται στον καθένα από εμάς. Ας ξεκινήσουμε σήμερα βρίσκοντας χρόνο να ανακαλύψουμε τη δική μας και να κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας. Να βιώσουμε κατάσαρκα τον πόνο.
Είναι το ταξίδι βαθιά μέσα στον πόνο που μας οδηγεί στο δρόμο της αγάπης και της αποδοχής του εαυτού, στην αυτεπίγνωση, για να περπατήσουμε συντονισμένοι στο εδώ και τώρα της ενηλικίωσης.
Η αγάπη απελευθερώνει τον εαυτό, ο πόνος τον καταπιέζει, ας του επιτρέψουμε να εκφραστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου