Πολεμώντας το τέρας

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.

Τι είναι το τέρας τελικά;

Είναι άραγε στον εξωτερικό κόσμο ή είναι στον εσωτερικό μας κόσμο;

Είναι αυτά που βλέπουμε ότι δεν γίνονται γύρω μας ή είναι αυτά που βλέπουμε ότι δεν κάνουμε;

Είναι οι φόβοι μας και αυτά με τα οποία ταυτιζόμαστε;

Είναι οι ανασφάλειές μας;

Είναι ίσως αυτά που θέλουμε να γίνουν και αυτά που δεν θέλουμε να γίνουμε;

Είναι το τέρας οι άλλοι ή μήπως το τέρας είναι μέσα μας;

Είναι το τέρας το ανικανοποίητό μας;

Είναι τα καλά που έχουν οι άλλοι αλλά ποτέ δεν τα βλέπουμε και δεν τα αναγνωρίζουμε σε εμάς;

Είναι το τέρας η βία, το bullying και οι παραβατικές συμπεριφορές;

Είναι άραγε το τέρας γύρω μας και πράγματα με τα οποία εξοικειωνόμαστε και συνηθίζουμε ή μήπως είναι αυτά που θεωρούμε ότι πρέπει να λύσουν ή να αντιμετωπίσουν οι άλλοι;

Μήπως τελικά συνηθίζουμε το τέρας και την ασχήμια ή τις προβληματικές συμπεριφορές;

Μα η συνήθεια δεν είναι καλή... Και γιατί να το συνηθίσουμε άλλωστε;

Γιατί να περιμένουμε από τους άλλους; Συνηθίζω δηλαδή να περιμένω από τους άλλους τη λήψη μιας απόφασης και την επίλυση ενός προβλήματος;

Συνηθίζω να εγκλωβίζομαι και να με εγκλωβίζουν; Ή απλά αφήνομαι και ίσως βολεύομαι;

Το τέρας λοιπόν...

Το τέρας που μας ενοχλεί και που μας θυμώνει...

Ναι, αλλά εγώ έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω να συνηθίσω το τέρας, ούτε να βλέπω τις συνέπειες του τέρατος.

Και αποφάσισα να δημιουργήσω όπλα για να μην συνηθίσω το τέρας, για να πολεμήσω το τέρας και αρχικά για να παρατηρήσω το τέρας...

Γι’ αυτό και αποφάσισα ότι δεν θέλω έτοιμες βοήθειες, αποφάσισα ότι δεν θέλω και το μάνα εξ ουρανού...

Αποφάσισα ότι θέλω να βάλω τα όριά μου και να σταματήσω να ζω με το φόβο των άλλων και με το φόβο μου.

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να περιμένω, αφήνοντας τα όρια των ανοχών μου να αγγίζουν τα όρια των αντοχών μου...

Και αν το τέρας υπάρχει γύρω μας, έχω αποφασίσει ότι δεν θα το δεχτώ.

Και αν το τέρας υπάρχει γύρω μας, έχω αποφασίσει να μην το αφήσω να με επηρεάσει.

Και αν το τέρας υπάρχει γύρω μας, έχω αποφασίσει να το κατονομάζω.

Και αν το τέρας υπάρχει γύρω μας, έχω αποφασίσει ότι δεν θα περιμένω μόνο τους άλλους να λαμβάνουν μία απόφαση.

Και αν το τέρας υπάρχει γύρω μας, έχω αποφασίσει ότι θα το χρησιμοποιήσω για να αξιολογώ καταστάσεις και να επιλέγω τι με ενοχλεί.

Και αν βλέπω το τέρας μέσα μου, έχω επιλέξει να μην το αφήσω... Έχω επιλέξει να το διορθώσω και να σταματήσω να το φοβάμαι.

Και αν βλέπω το τέρας μέσα μου, έχω επιλέξει να μην το αφήσω να με κάνει να αμφισβητώ εμένα.

Και αν βλέπω το τέρας μέσα μου, έχω επιλέξει να δω και τα θετικά στοιχεία μέσα μου και να αντιληφθώ ποιος είμαι στην πραγματικότητα.

Και έχω επιλέξει να δω και τα όπλα μου... να δω τους συμμάχους μου... αλλά να μην αφεθώ σε αυτά, αντίθετα να τα αξιολογώ και να γίνουν αρωγοί μου.

Και αν το τέρας υπάρχει σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, έχω επιλέξει να μην αντιδρώ μόνο όταν συμβαίνουν, αλλά αντίθετα όταν τα παρατηρώ... γιατί ίσως με αυτό τον τρόπο θα σταματήσω να θαυμάζω τις χώρες του εξωτερικού και να τις εξιδανικεύω και βοηθήσω και εγώ με τη σειρά μου στο να κάνω τη χώρα μου καλύτερη...

Και ίσως το τέρας υπάρχει μέσα μας, ίσως το τέρας να υπάρχει και γύρω μας, αλλά εγώ αποφάσισα να μην του δώσω άλλο χώρο, να μην του δώσω άλλο χώρο να καταλαμβάνει θέση στη ζωή μου και αποφάσισα να γίνω κομμάτι της αλλαγής, ίσως και της δικής μου αλλαγής, γιατί η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας...

Και ίσως το τέρας υπάρχει μέσα μας και γύρω μας, αλλά εγώ αποφάσισα να σταματήσω να εγκλωβίζομαι στα αναπάντητα γιατί και κατηγορώ μόνο των άλλων και αποφάσισα να δρω αλλά να μην αντιδρώ.

Υπάρχει μία ρωγμή σε όλα... Από εκεί είναι που μπαίνει το Ερεβοκτόνο φως.