Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν, εμείς τρέχουμε προσπαθώντας να προλάβουμε. Προσπαθώντας να πετύχουμε. Ζούμε σε μια εποχή που η καθημερινότητα μας, έχει γίνει δύσκολη, ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης. Ολόκληρες οι μέρες μας είναι μια συνεχής προσπάθεια.
Και έρχεται η στιγμή που επιστρέφουμε στο σπίτι μας, στον ολόδικό μας χώρο, και εκεί μας περιμένει ο ολόδικός μας άνθρωπος, ο οποίος έχει δώσει με την σειρά του και αυτός την δική του ολοήμερη προσπάθεια.
Μοιραζόμαστε με αυτόν τον άνθρωπο την καθημερινότητα μας, την ζωή μας. Αυτήν που επιλέξαμε ως κοινή. Το μοίρασμα, αυτό, της καθημερινότητας είναι άρρηκτα δεμένο με την έννοια της οικειότητας.
Η οικειότητα είναι η αίσθηση του γνώριμου, του οικείου, είναι αυτή η αίσθηση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με κοινή πορεία, αμοιβαία συναισθήματα. Δημιουργείται μέσα στο πέρασμα του χρόνου, μέσα από το μοίρασμα στιγμών και εμπειριών. Είναι αυτή που μας δένει με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας και είναι αυτή που φτιάχνει τα “δικά μας” καθημερινά “μυστικά” και “κώδικες”.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η τόσο αναγκαία για την επιβίωση της σχέσης, οικειότητα, μετατρέπεται, μεταφορφώνεται σε ρουτίνα; Ή μάλλον, τι γίνεται όταν ΕΜΕΙΣ της επιτρέπουμε να μετατραπεί σε ρουτίνα;
Ο άνθρωπος ενστικτωδώς αναζητά, επιδιώκει την ασφάλεια, τη σιγουριά. Έχει την ανάγκη από την φύση του να ανήκει κάπου, να μοιράζεται την ζωή του με κάποιον. Είναι ον που αποζητά την συντροφικότητα περισσότερο από την μοναξιά. Και το αντίθετο της μοναξιάς δεν είναι η συντροφικότητα, αλλά η οικειότητα.
Δυστυχώς όμως, πάντα κάνει το λάθος να την συγχέει με το βόλεμα, να την οδηγεί σε μια βαρετή, ανιαρή ρουτίνα. Η δίχως συνείδηση σιγουριά, συχνά μετατρέπεται σε αδράνεια και μοιραία σε αδιαφορία και αποξένωση. Αφηνόμαστε, με δικαιολογία την οικειότητα, και παύουμε να προσπαθούμε για την υγιή διατήρηση της. Και τελικά μόνο οι ανασφαλείς έχουν ανάγκη από μια τέτοια ασφάλεια και σιγουριά.
Μια σχέση για να διατηρήσει την λειτουργικότητα της, για να συνεχίσει να μας καλύπτει και να μας ενθουσιάζει, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δεδομένη κατάσταση. Ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν έχει κάποιο αιώνιο συμβόλαιο που τον υποχρεώνει να μείνει μαζί μας, ακόμα και αν εμείς δεν τον καλύπτουμε. Οι σχέσεις για να συνεχίσουν να “ζούνε” και όχι απλά να επιβιώνουν χρειάζονται συνεχή επαναπροσδιορισμό.
Και όσο τρομακτικό και κουραστικό μοιάζει αυτό, αν το καλοσκεφτούμε, σε όλους τους άλλους τομείς της ζωής μας το κάνουμε αδιαμαρτύρητα. Στη δουλειά μας, καθημερινά, οφείλουμε να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, να είμαστε παραγωγικοί, για να συνεχίσουμε να έχουμε τη δουλειά αυτή. Γιατί λοιπόν στις σχέσεις μας τείνουμε να γινόμαστε οκνηροί και “βολεμένοι”; Και σαφώς και δεν πρέπει να δούμε την σχέση ως υποχρέωση, όπως την δουλειά μας, αλλά της αξίζει να “δουλέψουμε” για την ύπαρξη της.
Και όπως στη δουλειά μας, όταν νιώθουμε πως έχουμε κουραστεί, παίρνουμε άδεια, για να ξεκουραστούμε και να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας, το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται και στις σχέσεις. Η σχέση έχει την ανάγκη ανανέωσης. Έχει την ανάγκη να δοκιμάζει καινούργια πράγματα, για να μην χάνεται το μυστήριο, για να αναταράσσονται τα λιμνάζοντα νερά.
Όλοι μας έχουμε κάπου – κάπου την ανάγκη για μια βουτιά στην “ελευθερία” και στο καινούργιο, μετά από την οποία, η “ρουτίνα” θα μας φανεί υπέροχη. Μέσα σε μια σχέση δεν πρέπει να νιώθουμε σκλάβοι, με μια αίσθηση ανικανοποίητου. Πρέπει πρώτα να νιώθουμε γεμάτοι και ικανοποιημένοι, συνειδητοποιημένοι, εμείς οι ίδιοι με τον εαυτό μας. Διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να νιώσουμε έτσι με κανέναν άλλο.
Και επειδή οι αληθινές αγάπες, οι υγιείς σχέσεις, δεν είναι αυτές που επιβιώνουν και δεν οδηγούνται σε χωρισμό, αλλά αυτές που αντέχουν στη μακροχρόνια οικειότητα, και επειδή η οικειότητα είναι τόσο όμορφη, όσο το μοίρασμα και συντροφικότητα, χρειάζεται κοινή φροντίδα, δημιουργικότητα, εκπλήξεις. Και από τις δύο πλευρές. Στο χέρι μας είναι να μην βουλιάξουμε σε ρουτίνα, που θα μας κάνει να νιώθουμε συμβιβασμένοι και δυστυχείς. Δεν πρέπει ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή να αφεθούμε και να αντιμετωπίσουμε τον άνθρωπο δίπλα μας ως δεδομένο. Αυτή θα είναι η αρχή της ρουτίνας μας…
“Κύλησαν γρήγορα σε μια οικειότητα, απ’ την οποία ποτέ δεν ανέκαμψαν…”
…ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την οικειότητα, ένα αίσθημα απ’ το οποίο δεν θα χρειάζεται να ανακάμψουμε, ούτε και θα θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου