Στην εκδοχή που γνωρίζεις έναν άνθρωπο και σου φέρεται σκάρτα και σ’ αδειάζει, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι πως φταις εσύ, πως κουβαλάς χαρακτηριστικά προβληματικής κατασκευής. Και το λάθος αυτό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, γιατί θεωρούμε πως όλοι πάνω στη γη είναι ικανοί ν’ αγαπήσουν, να δώσουν και ν’ ανοιχτούν. Ποιος μας το είπε αυτό και το σφραγίσαμε κιόλας; Από πότε ο καθένας έχει αποθέματα αγάπης μέσα του, που προθυμοποιείται και να τα μοιραστεί με κάποιον περαστικό στην ζωή του; Αυτά ανήκουν σε σελίδες παραμυθιού, κακά τα ψέματα. Στη δική μας πραγματικότητα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε κάθε λογής προσωπικότητα και δυστυχώς ν’ ανταπεξέλθουμε με γενναιότητα στα συναισθηματικά χαστούκια.
Η θολούρα που προκαλεί η ερωτική έλξη, συνίσταται στο γεγονός πως ενώ αρχικά μας τραβά ένα άτομο, μας εξιτάρει η παρουσία του στο δικό μας πεδίο, παράλληλα μας καθιστά κι ανίκανους ν’ αναγνωρίσουμε τα σημάδια ακαταλληλότητας. Άνθρωποι μη δοτικοί, εξαιρετικά εγωιστές κι ερωτευμένοι με την πάρτη τους με ναρκισσιστικά στοιχεία να του λούζουν από πάνω μέχρι κάτω. Δε θ’ ανοίξω πάλι το μπαούλο με τα τραύματα κι όλα τα συναφή, δε χρειάζεται. Ο ανίκανος να χειριστεί τη συνθήκη της αγάπης, μπορεί να είναι έτσι κι από τη δική του επιλογή και βούληση. Η παγίδα βρίσκεται στο σημείο που άπαξ κι ερωτευτείς ένα άτομο που δεν καθίσταται πρόθυμο να σου δοθεί ψυχή και σώματι, είναι πως ελπίζεις να διορθώσεις ό,τι δε διορθώνεται. Να δημιουργήσεις εσύ εύφορο έδαφος για κάτι παραπάνω, ν’ ανοίξεις την ψυχή του άλλου. Κι όταν αυτό τελικά καταρρεύσει, πιάνεις πάλι από την αρχή τα μαστίγια και τα γυρνάς στη δική σου την πλάτη.
Περνώντας από τη μια σχέση στην άλλη, πολλοί άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν σιγά-σιγά και να νιώσουν στο πετσί τους πως δεν είναι όλοι για όλα. Και πρόκειται για μια αλήθεια που στην αρχή σ’ ενοχλεί απίστευτα, η πουτάνα. Σπας το κεφάλι σου να δεχτείς γιατί δε δούλεψε μεταξύ σας, αφού έδωσες ό,τι καλύτερο είχες. Κι αν ο άλλος δεν είχε, δεν ήθελε, δεν μπορούσε να δώσει; Τι να κάνουμε, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι από τη ρίζα τους, δε γίνεται, και δεν πρέπει στην τελική. Είναι ωραιοποιημένο σλόγκαν για νταραβέρια που δεν πετυχαίνουν, να τα ρίχνουμε όλα στο timing, στη συναισθηματική αβεβαιότητα του x, y έτερον ήμισυ, στο «ίσως φταίνε τα φεγγάρια». Η αλήθεια βρίσκεται στην κυνική διάσταση των πραγμάτων, που ξεγυμνώνεται όταν δεις πως δεν έχουν όλοι τα φόντα ν’ αγαπήσουν.
Δεν πρόκειται για κουσούρι, δε μιλάμε για τα μαύρα πρόβατα κάποιας ιστορίας. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, είναι αστείο ν’ αναγνωρίζουμε πως κάθε συναίσθημα και συνθήκη για τον καθένα μας είναι βίωμα ξεχωριστό, αλλά να εξαιρούμε την αγάπη από το σκεπτικό μας. Καμιά φορά, η ανάγκη για την εύρεση του δικού μας ξεχωριστού μας τυφλώνει, μας εμποδίζει από ένα ζύγισμα ρεαλιστικό. Δεν μπορούμε όλοι ν’ αγαπήσουμε, δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι γι’ αυτό. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να το εντάξουμε ποτέ ως αλήθεια στον σκληρό μας- έχουμε δρόμο ακόμα.
Αυτό που ίσως αξίζει να προσπαθήσουμε, είναι να φιλτράρουμε λίγο πιο εντατικά. Προθέσεις, vibes, να τα λέμε καλύτερα με το ένστικτό μας ρε παιδί μου. Θα πληγώνεσαι λιγότερο μέχρι να βρεις αυτό που ψάχνεις, ό,τι κι αν είναι αυτό, σε αριθμό μονό ή ζυγό. Θα μπορείς να λες πως αναγνώρισες πιο εύκολα αυτό που σου ταιριάζει, έχοντας αποφύγει άσκοπες απογοητεύσεις. Ένα βήμα τη φορά κι άλλωστε «μες σε καθρέφτες δίχως μνήμη θα τελειώσουμε λοιπόν»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου