Ας φανταστούμε ότι η ζωή μας είναι σαν μία θάλασσα και εμείς οι ταξιδιώτες της. Και μια μέρα, ξαφνικά, δυνατός αέρας, αφρισμένη θάλασσα η ζωή μας. Γίνεται μικρά λευκά κομμάτια νερού, σαν χιόνι. Νερό, που κάνει τα ξερά βράχια να λυγίζουν με τον καιρό. Μπορεί να πάρει χρόνο, μα τελικά η δύναμη της κίνησης, νικάει την στασιμότητα της καθημερινότητας μας.
Λες και γιορτάζει τότε η ζωή μας σαν τη θάλασσα ,την ελευθερία της. Χαρούμενη, κοροϊδεύει τα στάσιμα βράχια, την μονοτονία της πέτρας, του φόβου. Αρκεί μόνο να ακούσει για λίγο κανείς αυτό τον ήχο της τρικυμίας. Κάποιος ίσως νιώσει αναστατωμένος γιατί ίσως τον ενοχλεί αυτό που του υπενθυμίζει. Ότι χρόνια ολόκληρα προσπαθεί να κρύψει από τον εαυτό του, από τους άλλους.
Κάποιος πάλι αμέσως θα νιώσει ακούγοντάς τον ολόκληρη την ψυχή του να γεμίζει από την ελευθερία της αγριεμένης και δροσερής συνάμα αίσθησης. Λες και τόσα χρόνια μας φωνάζει η θάλασσα, σαν τη ζωή και αυτή. Μιας και από μέσα της πρωτοξεπήδησε.
Μέχρι να το κατανοήσουμε καλά οι άνθρωποι. Δεν ταιριάζει η ελευθερία με το βόλεμα. Νερό είναι η ζωή και πέτρα ο θάνατος. Και η μόνη μας υποχρέωση να χαμογελάσουμε γεμάτοι από δέος και ευγνωμοσύνη σε κάθε τρικυμία και σε κάθε ηρεμία που μας χαρίζεται απλόχερα.
Κανένα συμβόλαιο για την αιωνιότητα δεν έχουμε υπογράψει ποτέ μας. Ο μόνος τρόπος να γίνουμε ευτυχισμένοι είναι τελικά να ταυτιστούμε ολοκληρωτικά, ψυχή και σώμα με την φύση. Να μην φοβηθούμε, να την αφήσουμε να μας διδάξει. Ξέρει αυτή. Έτσι και αλλιώς η ηρεμία μετά από την μπόρα, πάντα θα έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου