Να υψώνεις τη φωνή σου για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν

Να υψώνεις τη φωνή σου για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν, να την υψώνεις δυο φορές παραπάνω για όσους προσπάθησαν και έχασαν τη ζωή τους για να πάνε κόντρα σε ένα καθεστώς σάπιο και καταπιεστικό…για όσους άρχισαν μια επανάσταση με την ελπίδα να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο για σένα, για μένα …για όλους μας!

Δεν αρκεί να το κάνεις όταν θα σε αφορά, τότε ίσως να είναι ήδη αργά.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να φτάσει η καταστροφή στην αυλή του σπιτιού μας για να μιλήσουμε. Γιατί να μην ανοίγει η αγκαλιά μας και για τον γείτονα, για τον περαστικό, για τον ξένο… για τον οποιονδήποτε. Γιατί να πρέπει να καεί το δικό μας σπιτικό για να παλέψουμε για μια φωτιά που αφορά όλον τον κόσμο;

Θα μου πεις, γιατί έχεις κι εσύ τα δικά σου να λύσεις. Γιατί και τα δικά σου χέρια ίσως να δέθηκαν κάποτε και αποφάσισες από τότε να τα κρατήσεις δεμένα. Γιατί, λες, “δεν θα οδηγήσει πουθενά…δεν θα αλλάξει τίποτα και στο τέλος θα χάσω”. Ναι, είναι πιθανό να χάσεις τώρα, να χάσουμε όλοι μας τώρα, μα αν δεν ξεκινήσουμε δεν θα σωθεί κανένας μετά! Ο κόσμος, να θυμάσαι, θα σωθεί από τα χέρια όλων μας!

Αν λύσεις τα δικά σου χέρια σήμερα ίσως βοηθήσεις να λυθούν και τα χέρια κάποιου άλλου αύριο…και ίσως έτσι, με τα χέρια μας ελεύθερα, να φτιάξουμε όλοι μαζί έναν καλύτερο κόσμο.

Ναι ξέρω, ‘’Παραμύθια’’ θα μου πεις θα γυρίσεις πλευρό και θα συνεχίσεις ξανά τη ζωή σου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Γιατί ίσως να έχεις πονέσει ήδη αρκετές φορές και γιατί κατά βάθος δεν πιστεύεις ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει, και ίσως σε αυτό να βασίζονται όλοι όσοι τον καταστρέφουν. Έχουμε, όμως, όλοι την ευθύνη του κόσμου στον οποίο ζούμε κι αν δεν πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη που μας αναλογεί τότε ναι…ίσως ποτέ να μην αλλάξει τίποτα.

Να υψώνεις λοιπόν τη φωνή σου για όποιον το χρειάζεται δίπλα σου. Όχι σε ένταση, αυτό δεν είναι πάντα βοηθητικό, να υψώνεις το ανάστημά της για να σταθεί δίπλα σε όσους δεν μπορούν να μιλήσουν και σε όσους το χρειάζονται…σαν να είναι δικοί σου άνθρωποι, γιατί πράγματι είναι, όπως άλλωστε και ο κόσμος μας!

“Να αγαπάς την ευθύνη, να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω!“ -Νίκος Καζαντζάκης