Εκεί κάπου, έρχεται ένας είδος κάπως διαφορετικό από τα γνωστά μας, εκείνο της «παραγωγικής» τεμπελιάς. Η θεμιτή, εκείνη που κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν ευκολότερους και γρηγορότερους τρόπους να κάνουν κάτι, τους ξυπνάει και τους παρακινεί να γίνουν δημιουργικοί. Τρόπους πιο ανώδυνους, που δε θα απαιτήσουν ιδιαίτερα προσόντα, δύναμη η κόπο. Είναι μια στιγμή που το ανθρώπινο μυαλό ανάγει την τεμπελιά σε τέχνη! Μια τέχνη που απαιτεί μαεστρία, μεράκι, εξυπνάδα και πολλή, πολλή φαντασία.
Δεν είναι εύκολο να κάθεσαι αραχτός στον καναπέ με το καφεδάκι σου και να καταφέρνεις να κάνεις πράγματα που άλλοι πασχίζουν κι αγωνίζονται. Κάπως έτσι, ακόμα κι η επιστήμη καταλήγει ότι όσο πιο πολύ τεμπελιάζει κάποιος παραγωγικά, τόσο πιο ευφυής είναι. Ευφυής, γιατί θέλει μυαλό να μπορείς να κινείς τα νήματα ενώ στην ουσία δε χύνεις σταγόνα ιδρώτα. Γιατί απαιτεί γνώσεις να καταστρώνεις το πλάνο σου χωρίς μα χρειαστεί να κουνηθείς από τη βολή σου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια, οι γύρω νιώθουν ότι ο τεμπέλης θα είναι ή ήταν από πάντα τεμπέλης, ή απλώς φυγόπονος. Θα πρέπει όμως να συνυπολογίσουμε πολλούς παράγοντες που μας οδηγούν σ’ αυτή τη γλυκιά νωθρότητα που δε θέλουμε ν’ αποχωριστούμε καθώς και τα κίνητρα που έχουμε πίσω από αυτή. Μερικοί από αυτούς είναι με τι πρότυπα και παραδείγματα μεγαλώσαμε, πώς μάθαμε να χειριζόμαστε τις καταστάσεις, τι προσδοκίες έχουμε από τη ζωή μας, αν είμαστε δραστήριοι ή όχι, αν έχουμε μανία με τον έλεγχο και την πρωτοβουλία ή τις προθεσμίες, που όλα είναι στοιχεία που επηρεάζουν την ύπαρξη τεμπελιάς ή μη. Επίσης σημαντικό, το πώς οι γύρω μας μάς αντιμετώπιζαν και μάς φέρονταν. Πώς μάς κρίνουν και μάς κατευθύνουν.
Επί της ουσίας όμως, χρειάζεται στρατηγική και προγραμματισμό για να γίνεις σωστός τεμπέλης. Πρέπει να καταστρώσεις σχέδιο και να καταγράψεις όλ’ αυτά που σε δυσκολεύουν. Να συνυπολογίσεις τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα. Να κάνεις πολύπλοκους συνδυασμούς και τελικά να τα βάλεις κάτω και να βρεις τον τρόπο να τ’ αποφύγεις. Από το πώς δε θα σηκωθείς, ενώ έχεις βολευτεί στον καναπέ, να πιείς νεράκι ενώ διψάς του θανατά, μέχρι το πώς θα πείσεις τους πάντες ότι εσύ είσαι ο άτυχος κι όχι ο αναβλητικός, μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα σου κάνει το θέλημα. Θέλει θράσος και τόλμη η τεμπελιά. Μερικές φορές είναι πολύ πιο δύσκολο να κάθεσαι ακίνητος από το να κινείσαι, άπραγος από το να προσπαθείς.
Τι γίνεται όμως αν θεωρείσαι τεμπέλης επειδή προτιμάς να κάνεις πράγματα με πιο χαλαρούς ρυθμούς σ’ έναν κόσμο που κινείται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες; Όταν απλώς είσαι σε φάση που θες να κάνεις μια παύση από όλα και ν’ αράξεις χαλαρός ν’ απολαύσεις τον καφέ σου κι οι άλλοι σε θεωρούν τεμπέλη. Γιατί να πρέπει να δώσεις εξηγήσεις επειδή θέλεις να το πας πιο χαλαρά;
Καμιά φορά καλό θα ήταν ν’ ακούμε και λίγο το σώμα μας και το μυαλό μας, όταν λίγο πριν το τελειωτικό κάψιμο, μας ζητάει να το πάμε λίγο πιο χαλαρά. Να πατήσουμε παύση σε όλα αυτά που μας πονάνε, μας κουράζουν και μας δυσκολεύουν. Ανά στιγμές ίσως να επιλέγουμε ασυνείδητα να γίνουμε τεμπέληδες γιατί μας το ζητάει το σώμα μας. Επειδή έχουμε προσπαθήσει αρκετά και δε μας βγήκε να επιλέξουμε την απραγία, επειδή κουραστήκαμε να τρέχουμε να επιλέξουμε να σταθούμε ακίνητοι. Επειδή δε θέλουμε άλλο να συμμετέχουμε σε κάτι.
Παρ’ όλα αυτά, μια λεπτή ίσως κι αδιόρατη γραμμή χωρίζει τις παραπάνω μορφές τεμπελιάς από την κατάθλιψη ή την παραίτηση. Ο συνδυασμός όλων αυτών μαζί δεν οδηγεί ποτέ σε καλά αποτελέσματα. Το να χάσουμε το ενδιαφέρον για ζωή ή να επιλέξουμε την τεμπελιά γιατί δε μας βγήκε κάτι με την πρώτη, δεν πρέπει να αποτελεί επιλογή. Ναι, η ζωή είναι περίεργη και δύσκολη, όλα γύρω μας μπορεί να κινούνται ταχύτατα αλλά πάντα θα μπορούμε να βρούμε τρόπο να πάρουμε μια ανάσα και να συνεχίσουμε. Αυτή η ανάσα για κάποιους μπορεί να είναι μια στιγμή, για άλλους τρόπος ζωής, που κάποιοι θα χαρακτηρίσουν τεμπελιά. Στο τέλος, όμως, σημασία έχει να τα έχεις καλά εσύ με τον εαυτό σου, να σ’ ευχαριστεί η τεμπελιά σου και να περνάτε καλά παρέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου