Εκείνοι οι άλλοι…πάντα θα έχουν κάτι να πουν, να κρίνουν, να σχολιάσουν για σένα. Ακόμη κι αν τους δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, ακόμη κι αν τους τρέφεις με τις δικές σου επιτυχίες, ακόμη κι αν τους χαρίσεις στο τέλος όλη σου τη ζωή κάνοντας επιλογές που δεν σου ταιριάζουν μόνο και μόνο για να χωρέσεις στα δικά τους καλούπια. Ναι, ακόμη και τότε, θα έχουν κάτι να πουν!
Από την ανάγκη μας να ενταχθούμε κάπου, από το φορτίο του φόβου που κουβαλάμε για το τι θα σκεφτούν οι γύρω μας, δημιουργήθηκαν οι ταμπέλες. Αυτές που με περίσσεια ευκολία κολλάμε ο ένας στον άλλον! Η ταμπέλα του σωστού, του επιτυχημένου, του μορφωμένου, του πνευματικού, του ετεροφυλόφιλου, του καλού παιδιού…και χιλιάδες άλλες. Μέσα στη μάχη αυτή όλοι κάνουν τα πάντα για να ξεχωρίσουν και να φορέσουν τις σωστές ταμπέλες πάνω τους. Τις κοινωνικά αποδεκτές! Υπάρχουν όμως και οι άλλες ταμπέλες. Οι λίγο πιο επικίνδυνες! Εκείνες που προέρχονται από μια κοινωνία που είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να κρίνει, να λιθοβολήσει ελαφρά τη καρδία, οτιδήποτε δεν χωράει στα ήδη στημένα καλούπια τους…σε ό,τι λιγότερο, σε ό,τι αλλοπρόσαλλο, ή απλώς διαφορετικό! Αυτά τα ταμπελάκια κανείς δεν θέλει να τα έχει κολλημένα πάνω του, γιατί άλλωστε ‘’Τι θα σκεφτούν οι άλλοι γι’ αυτό;’’
Η ιστορία όμως δεν σταματά εκεί, καθώς όλα συνδέονται μεταξύ τους. Από το φόβο να μην έχουμε τη λάθος ταμπέλα πάνω μας βάζουμε, πολύ συχνά, σώμα και ψυχή να ζει μέσα σε μια ατσάλινη πανοπλία έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να δει τον αληθινό εαυτό που κρύβεται από πίσω. Έναν εαυτό που είναι προορισμένος να περιέχει τα πάντα αρμονικά μέσα του. Ανασφάλεια με δύναμη, κακία με καλοσύνη, φως με σκοτάδι…όλα μέσα στην ίδια σάρκα!
Η πανοπλία αυτή, που τρέχουμε να κρυφτούμε μέσα της, έχει αναλάβει έναν ψεύτικο ρόλο προστάτη. Κρατά την ανασφάλεια, τα τρωτά, τα ευάλωτα, και τα λίγο πιο εύκολα παρεξηγήσιμα κομμάτια του χαρακτήρα μας προστατευμένα…κρατά στο σκοτάδι όλα εκείνα που δεν πρέπει να φανούν προς τα έξω. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται με ορισμένους από τους μεγαλύτερους πόθους μας, από τα πιο έντονα θέλω μας και τα πιο δυνατά καρδιοχτύπια μας να μην βλέπουν ποτέ το φως της μέρας. Κρυμμένα πίσω από την φυλακή της πανοπλίας. Η μεγαλύτερη λοιπόν, και η πιο θλιβερή, φυλακή είναι να ζεις με το φόβο για το τι θα πουν οι άλλοι, και να επιτρέπεις σε αυτόν το φόβο να μην σε αφήνει να ζεις τη ζωή σου όπως πραγματικά θα ήθελες!
Είναι άδικο να ορίζουμε τον εαυτό μας με βάση τα λόγια των άλλων! Μην φοβάσαι πια για το «Τι θα πουν οι άλλοι»…να θυμάσαι πως οι γύρω σου πάντα θα έχουν κάτι να πουν! Μην ακινητοποιείς άλλο την εξέλιξη της ζωής σου στη σκέψη: «Πώς θα το σχολιάσουν οι άλλοι;» ή «θα το εγκρίνουν;» γιατί μην ξεχνάς πως δεν μπορείς να ορίσεις τα στόματα των τρίτων, πάντα θα έχουν λόγους για να ανοίξουν και να κρίνουν εσένα και τις επιλογές σου, και τις περισσότερες φορές δεν θα έχει να κάνει καν με σένα.
Δεν μπορούμε, και δεν πρέπει, να χτίζουμε τις ζωές μας με βάση την άποψη των γύρω μας! Όσο σημαντική κι αν είναι η άποψή τους. Το θέμα δεν είναι να εγκρίνουν οι άλλοι τη ζωή σου, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα καταφέρεις να τους κρατάς όλους ευχαριστημένους. Το θέμα είναι να βρίσκουμε εμείς οι ίδιοι ουσία στη δική μας ζωή. Να βγάζουν νόημα για την δική σου ψυχή οι επιλογές σου, η στάση σου, η καθημερινότητα σου… η ζωή σου.
Να έχουν οι επιλογές σου το δικό σου αποτύπωμα. Να έχει ο δρόμος που περπατάς τα δικά σου βήματα, όχι των άλλων! Γιατί η ζωή άλλωστε είναι δική σου, όχι των άλλων!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου